Οι πνιγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες και οι… α λα καρτ χριστιανικές αξίες

Σε μια νέα σειρά που κάνει θραύση, με τον τίτλο «Μεσσίας», ο πρωταγωνιστής (ο οποίος επιδεικτικά μοιάζει με τον Χριστό) αναδεικνύει το πρόβλημα της μετανάστευσης στις ΗΠΑ. Δικάζεται για παράνομη είσοδο και λέει στον σκληρό, «τραμπικό», συντηρητικό δικαστή με ύφος… χριστιανικό αν και μουσουλμάνος:

«Εσείς γεννηθήκατε εδώ, εγώ γεννήθηκα εκεί. Τι μας χωρίζει; Τα σύνορα. Τα σύνορα είναι μια ιδέα που την ορίζουν οι τυχεροί».

Μέσα σε μια μικρή φράση κρύβεται η μεγαλύτερη αλήθεια της ανθρωπότητας. Και μη βιαστούν να πουν κάποιοι: «Είσαι ανθέλληνας, δεν έχεις πατρίδα, θέλεις να καταλύσεις τα σύνορα».

Η φράση του «Μεσσία» είναι αυτή που καθορίζει τους ανθρώπους και που αναδεικνύει τις πανανθρώπινες αξίες τους.

Οι μετανάστες, που ποτέ δεν είναι λαθραίοι… κύριε υπουργέ γιατί μιλάμε για ανθρώπους, γεννήθηκαν κάπου. Εμείς γεννηθήκαμε εδώ και είμαστε οι τυχεροί της ιστορίας.

Τα «κόζια» αλλάζουν πολλές φορές. Τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, μπορεί να γεννηθούν αλλού και οι απόγονοι των σημερινών προσφύγων και μεταναστών να είναι οι… τυχεροί. Και αυτοί τότε να θέλουν να ορίσουν τα σύνορα.

Κάθε χώρα πρέπει να έχει σύνορα, να τα προστατεύει, να τα διαφυλάσσει με κάθε τίμημα. Όμως, όταν μιλάμε για ανθρώπους που πνίγονται, για νέους… Αιλάν, τότε ναι δεν υπάρχουν σύνορα που καθορίστηκαν από τους τυχερούς.

Και δεν μπορεί όταν έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές να μιλάμε για εθνικές ταυτότητες, για αλλοίωση του πληθυσμού ή για την εξαφάνιση του «περιούσιου λαού», όπως είναι οι Ελληνες στο μυαλό ορισμένων –όχι πατριωτών- εθνικιστών.

Καλοί χριστιανοί

Αλλά, βλέποντας την αμερικανική αυτή σειρά και τον ισλαμιστή «Μεσσία» που τόσο μοιάζει με τον Χριστό και τη διδασκαλία του, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο οξύμωρο που συμβαίνει στα θολωμένα μυαλά των ρατσιστών.

Οι ίδιοι που ορκίζονται στη χριστιανική θρησκεία της αγάπης, της αλληλεγγύης, της προστασίας του φτωχού και του αδύναμου, είναι οι ίδιοι που μέσα τους λένε: «Βρε δεν πάνε να πνιγούν και 100. Τι θέλουν κι έρχονται στην Ελλάδα, να κάτσουν σπίτια τους».

Α λα καρτ πανανθρώπινες, χριστιανικές αξίες, αδέρφια δεν υπάρχουν. Ή γίνεσαι μια αγκαλιά για τους κατατρεγμένους ή είσαι ρατσιστής. Και τα δύο δε γίνεται.

Αυτοί που ουρλιάζουν γιατί η Νίκη Κεραμέως «καταργεί» την αργία των Τριών Ιεραρχών κι «επιτίθεται» στην χριστιανική θρησκεία, είναι οι ίδιοι που χτυπάνε αλύπητα τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Αυτοί που κάνουν πρωτοσέλιδα οργής για την απόφαση ενός σοβαρού κράτους να χορηγήσει τα στοιχειώδη για να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι, ταυτόχρονα εμφανίζονται προστάτες των χριστιανικών παραδόσεων.

Μόνο ντροπή για τους αυτόκλητους υπερασπιστές αξιών που ούτε που γνωρίζουν τι σημαίνουν και που φυσικά δεν είναι σε θέση να υπηρετήσουν.

Όχι, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τέτοιους «Χριστιανούς». Δεν έχει καν ανάγκη από τέτοιους «Ελληνες» που βρήκαν την ευκαιρία να βυσοδομήσουν κατά προσφύγων και μεταναστών μόνο και μόνο για να έχουν μια θέση στον πολιτικό διάλογο.

Ολοι αυτοί που εύχονται να βουλιάξουν μερικές βάρκες με παιδιά και πανηγυρίζουν (προσεκτικά πάντα για να μην τους πουν και φασίστες) στο διαδίκτυο όταν ακούνε ακραίες φωνές να μιλάνε για «εθνική ταυτότητα», δεν έχουν καμιά θέση σε μια σύγχρονη χώρα.

Αγάπη για την πατρίδα δεν είναι να εύχεσαι να πεθάνουν οι άλλοι που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα. Η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα που το έχεις μόνο για κάποιους κι όχι για άλλους.

Αλλά ακόμη κι αν δεν αισθάνεσαι τίποτε για τους ξένους τουλάχιστον μην είσαι σκατόψυχος να εύχεσαι το θάνατό τους.