H συλλογικότητα

Σήμερα θα σας εκμυστηρευτώ ένα μυστικό. Μονάχα εγώ θα το ξέρω και όσοι διαβάζετε αυτή τη σελίδα. Βεβαίως, όπως θα έλεγε και ο Μάνος Βουλαρίνος, επειδή καλός άνθρωπος μπορεί να είμαι, αλλά δεν είμαι και κανένα κορόιδο, δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω τις ακριβείς συντεταγμένες του μυστικού. Θα σας το «φωτογραφίσω», έτσι, φλου αρτιστίκ, προκειμένου να καταλάβετε και να μην καταλάβετε πού ακριβώς αναφέρομαι.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να είμαι πιο σαφής, εάν δεν ήμουν κομμάτι καχύποπτος για τις δικές σας προθέσεις, αφ’ ης στιγμής το πληροφορηθείτε. Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά. Ή, όπως λένε σε κάποιο σημείο στον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε που είδα πρόσφατα, «ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί μυστικό κάτι που γνωρίζουν τρεις είναι με νεκρούς τους δύο».

Να μη σας τα πολυλογώ. Εχω βάλει στο μάτι μια μονοκατοικία. Μια παλιά μονοκατοικία, καλοδιατηρημένη. Η μονοκατοικία δεν κατοικείται εδώ και καιρό, αλλά διατίθεται προς ενοικίαση για όποιον είναι πρόθυμος να καταβάλει το σχετικό βαλάντιο. Το βαλάντιο είναι τσουχτερό, δεδομένου ότι η μονοκατοικία βρίσκεται πολύ κοντά – δύο λεπτά με τα πόδια – σ’ έναν σταθμό του ηλεκτρικού και, όπως κατανοείτε, η αντικειμενική της αξία ολοένα και τραβάει την ανηφόρα. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω λεφτά, μα, και να είχα, δεν θα τα έδινα για το ενοίκιο της μονοκατοικίας. Τι σκοπεύω λοιπόν να κάνω, εκτός από το να την κοιτάζω και να τη λιγουρεύομαι; Σκοπεύω να την καταλάβω. Μάλιστα. Οπως το διαβάσατε. Κατάληψη. Μη φανταστείτε τίποτε χολιγουντιανό. Ενα βράδυ θα παραβιάσω την κλειδαριά και μετά θα την αλλάξω. Δεν ακούγεται και τόσο δύσκολο.

Εντάξει. Δεν είμαι κανένα κορόιδο, αλλά δεν είμαι και κανένας ηλίθιος. Μπορώ να εικάσω ότι σε ορισμένους ανθρώπους δεν θα πολυαρέσει αυτή η εξέλιξη. Κατ’ αρχάς, στον ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας. Δεν πρέπει να υποτιμήσω το ενδεχόμενο να εμφανιστεί με καμιά καραμπίνα, αλλά επειδή πολιτισμένη χώρα είμαστε, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως λένε, πιο πιθανό είναι να καλέσει την Αστυνομία.

Η Αστυνομία, πάλι, μάλλον θα με πετάξει έξω. Ισως να ειδοποιήσει και κάποιους πιο ειδικούς, εκείνους με τις λευκές ρόμπες, να με φιλοξενήσουν λίγες μέρες σ’ ένα ευαγές ίδρυμα και να προσπαθήσουν να αποκωδικοποιήσουν τι ακριβώς έτρεχε μέσα στο τσερβέλο μου – ήταν ντάγκλα οι νευρώνες; – όταν αποφάσιζα να παραβιάσω την κλειδαριά. Δεν αποκλείεται να μη βρεθεί ούτε ένας πρόθυμος να μου συμπαρασταθεί. Δεν σας περνάει από το μυαλό η αποξένωση στη σημερινή κοινωνία. Τα έλεγε ο Μαρξ σχεδόν δύο αιώνες πριν – για τη διαβόητη «αλλοτρίωση» του σύγχρονου ανθρώπου -, αλλά ποιος τον άκουγε;

Δεν είναι όμως όλα τόσο μαύρα κι άραχλα. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας. Ονομάζεται «συλλογικότητα». Οι διαχειριστές διαφόρων συλλογικοτήτων δεν διευκρινίζουν από πόσα άτομα και πάνω μια ομάδα αυτοπροσδιορίζεται ως συλλογικότητα, προκειμένου να έχει πρόσβαση και στα δικαιώματα της συλλογικότητας, αλλά αφήνουν να εννοηθεί πως δεν δημιουργεί καλή εντύπωση να είναι λιγότερα από δύο.

Η συλλογικότητα πρέπει να έχει διακηρυγμένους – έστω και μόνο στην ιστοσελίδα της – κάποιους συλλογικούς σκοπούς, όσο το δυνατόν πιο γενικούς κι αφηρημένους: η ειρήνη, λόγου χάριν, η κατάλυση του κράτους, η κατάργηση του καπιταλισμού, η πανανθρώπινη αρμονία κ.ο.κ. Εάν η συλλογικότητα καταλάβει τη μονοκατοικία που έχω βάλει στο μάτι, όχι μονάχα δεν θα εμφανιστούν οι κύριοι με τις λευκές ρόμπες, αλλά και όταν, έπειτα από πολλά χρόνια, θελήσει η Αστυνομία να με βγάλει έξω, θα γίνει ο κακός χαμός. Σκέτη μαγεία.