Με λογική βεντέτας κινούνται ορισμένοι αστυνομικοί;

Σε επικίνδυνη ατραπό κινούνται ορισμένοι συνδικαλιστές της αστυνομίας.

Αναφέρομαι στην αναφορά που έκαναν προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ζητώντας να αποδοθούν κατηγορίες για κακουργήματα και όχι πλημμελήματα σε όσους συνελήφθηκαν στις νέες εκκενώσεις των καταλήψεων στο Κουκάκι.

Καταλαβαίνω ότι οι εκπρόσωποι της αστυνομίας πρέπει να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εργασίας ή για το φθαρμένο εξοπλισμό τους, όπως και για τα μισθολογικά και ασφαλιστικά ζητήματά τους.

Παλαιότερα διαμαρτύρονταν συχνά επειδή τους χρησιμοποιούσαν ως μηχανισμό καταστολής και όχι αστυνόμευσης και έλεγαν ότι δεν είναι δουλειά τους να δέρνουν εργαζομένους, συνταξιούχους και φοιτητές.

Τώρα, όμως, φαίνεται πως κάποιοι έχουν τη δική τους ατζέντα «νόμου και τάξης».

Έχει φανεί αυτό και από τον τρόπο που είχαν βγει ορισμένοι συνδικαλιστές αστυνομικοί στα κανάλια και περίπου έλεγαν «αφήστε μας να καθαρίσουμε την ανομία», ζητώντας περιθώριο να ασκήσουν ακόμη περισσότερη βία.

Αυτές είναι επικίνδυνες λογικές.

Γιατί ξεχνούν ότι όσες φορές αστυνομικοί αποφάσισαν ότι έπρεπε να «δώσουν ένα μάθημα» το αποτέλεσμα ήταν νεκροί και να καίγεται η Αθήνα.

Φαντάζομαι κανείς δεν θέλει ένα νέο 2008. Ή μήπως όχι;

Ούτε έχει νόημα να επιδιώκουν ή να πιέζουν για υπερβολικές ποινές και καταδίκες, που μόνο αποτέλεσμα θα έχουν απλώς να εντείνουν την οργή των διαδηλωτών ή των καταληψιών.

Μέχρι τώρα η «στρατιωτική» λογική και ο τσαμπουκάς δεν δείχνουν να έχουν αποδώσει.

Ούτε αισθάνονται πιο ασφαλείς οι πολίτες.

Και σε τελική ανάλυση δεν είναι δουλειά των ούτε των αστυνομικών ούτε και των συνδικαλιστών τους να υποδεικνύουν στους εισαγγελείς για ποια αδικήματα θα ασκήσουν δίωξη.

Δουλειά τους είναι να προστατεύουν τη νομιμότητα, αλλά και την σέβονται και οι ίδιοι.

Έχουν σκεφτεί γιατί η αστυνομία αντιμετωπίζεται με τόση δυσπιστία από τη νεολαία;

Αν το κάνουν ίσως και να συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το πρόβλημα και να καταλάβουν γιατί δεν χρειάζονται τέτοιες παρεμβάσεις.

Ιδίως σε εποχές όπου μπορεί να μιλάμε εύκολα για «κανονικότητα», όμως οι ισορροπίες είναι πολύ ευαίσθητες και η πιθανότητα κοινωνικών εκρήξεων πραγματική.