Ηξερε, όπως είπε προ ημερών ο ίδιος, μόνο ο Θεός. Τώρα το ξέρουν όλοι. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν θα διαδεχθεί τον εαυτό του στο ύπατο αξίωμα της πολιτείας, αν και οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς πως συγκέντρωνε πολλά από τα προσόντα που υποδείχθηκαν ως ουσιαστικότερα των τυπικών του Συντάγματος. Πολιτική εμπειρία;

Χωρίς αμφιβολία. Πρόσωπο κοινής αποδοχής;  Μάρτυρας η λατρεία του ΣΥΡΙΖΑ. Γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος; Ασφαλώς. Εκεί ακριβώς έλαμψε (και δεν έλαμψε) ο Προκόπης Παυλόπουλος. Στο διεθνές περιβάλλον. Ή μάλλον σε ένα βίρτουαλ διεθνές περιβάλλον, όχι ακριβώς διαδραστικό, όπου εκείνος εξασφάλιζε στο έθνος τη θέση περιωπής που του άξιζε.

Αυτή ήταν η Ελλάδα του Προκόπη Παυλόπουλου. Ενα έθνος με ιστορία και αδιαμφισβήτητες αρχές, με ηθική ακεραιότητα και απύθμενη ανδρεία. Ενας φάρος ουμανισμού και οικουμενικών διδαχών έναντι του οποίου η άλλοτε μαθητιώσα Ευρώπη είχε ένα τεράστιο ιστορικό και πολιτισμικό χρέος. Ακόμη περισσότερο, είχε το χρέος να υπερασπίζεται πάντοτε εκείνους που της κληροδότησαν το φως τους έναντι εκείνων με τους οποίους τη χώριζε κάτι περισσότερο από πολιτιστικό χάσμα – μα ξεχνούν οι εταίροι μας πως οι Οθωμανοί έφτασαν μέχρι τη Βιέννη με τις ίδιες διαθέσεις που είχαν απέναντι στην Κωνσταντινούπολη; Ξεχνούν και οι εταίροι μας και οι γείτονές μας πως οι Ελληνες, αυτό το μικρό αλλά ηρωικό έθνος, υπερασπίζονταν πάντοτε τα πάτρια εδάφη με το αίμα τους μέχρι τις τελευταίες του ρανίδες;

Αυτός ήταν ο «διεθνής» Προκόπης Παυλόπουλος – ο Προκόπης Παυλόπουλος εξωτερικού. Ενας πρόεδρος για τον οποίο ο Θεός δεν ήταν σκέτο Θεός. Ηταν ο Θεός των Ελλήνων. Ο Θεός που, αλίμονο, νοιαζόταν ακόμη και ποιος θα ήταν ο επόμενος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας – «μόνο ο Θεός ξέρει» είχε πει ένας Πρόεδρος ο οποίος είχε την τύχη να λατρευτεί σαν θεότητα από ένα κόμμα που δεν ήταν το δικό του. Κι αυτή η λατρεία είναι το δομικό στοιχείο αυτού που ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος εσωτερικού: Ηταν ο Πρόεδρος μιας εκ πρώτης όψεως ανεξήγητης λατρείας από ένα κόμμα που υποτίθεται πως βδελυσσόταν το «παλιό», αλλά όχι έναν από τους βασικούς εκφραστές του. Προτού λάβει το χρίσμα του Προέδρου από τον Αλέξη Τσίπρα, ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε λάβει το χρίσμα της τιμητικής εξαίρεσης.

Σαν ένα διαμάντι που έλαμπε, μόνο αυτό, στον πολιτικό υπόνομο που ήταν το «παλιό»; Περισσότερο, λένε, σαν μια γέφυρα με εκείνο το κομμάτι της Δεξιάς που αναγνώριζε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα εξίσου μια θεότητα. Λιγότερο μεταφυσικά, σαν έναν σύνδεσμο που προμήθευσε τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και με πολιτικό προσωπικό. Με τους ανθρώπους-κλειδιά που χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέο σύστημα για την εδραίωσή του.

Τι κάνουν όλα αυτά τον Πρόεδρο που δεν διαδεχθεί τον εαυτό του, τη θεότητα που λάτρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ελέησε ο Θεός των Ελλήνων; Ο Παυλόπουλος είχε τη γνώση που απαιτούνταν για να μην του πέσει στενό το θεσμικό κοστούμι. Αλλά και το ένστικτο που χρειαζόταν για να επιβιώσει μακιαβελικά σε ένα τόσο τοξικό πολιτικό περιβάλλον. Να επιβιώσει σαν «καρδούλα», όπως θα έλεγε και ο ίδιος. Ή σαν Μακιαβέλι με αγγελικό πρόσωπο, όπως θα έλεγαν οι άσπονδοι φίλοι του.

Headlines