Ποντικοπαγίδα

Οι ιδιοτυπίες της «Συνάντησης της Μόσχας» ήσαν πολλές: απουσίαζαν οι ΗΠΑ (που προφανώς δεν έχουν λιγότερα δικαιώματα από τη μακρινή Ρωσία να είναι παρούσες), δεν ήταν παρούσα καμιά ευρωπαϊκή δύναμη, ούτε κάποιος από τους άμεσα ενδιαφερόμενους γείτονες (η Αίγυπτος κυρίως).   Παρόντες ήσαν μόνο όσοι συγκρούονται ενόπλως στη Λιβύη: οι δύο αντιμαχόμενοι για την εξουσία Χαφτάρ και Σαράζ, η Ρωσία και η Τουρκία που αντιστοίχως στηρίζουν τα δύο μέρη. Θα έλεγε κανείς ότι Ρωσία και Τουρκία αποπειράθηκαν, λόγω των μεταξύ τους φιλικών σχέσεων,  να επιβάλουν συμφωνία στους δύο Λίβυους που θα ήταν επωφελής για αυτές τις δύο.

Θα ήταν πολύ περίεργο να υπάρξει τέτοια συμφωνία αλλά και αν είχε υπάρξει μάλλον θα ήταν εύθραυστη αν αγνοούνταν η Αίγυπτος και η Ιταλία, που έχουν ισχυρά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στη Λιβύη. Από την άλλη πλευρά, η Διάσκεψη του Βερολίνου δείχνει πολύ ευρεία για να μπορέσει να οδηγήσει σε λύση: συμμετέχει ακόμα και το μακρινό Κονγκό – αλλά επειδή προεδρεύει στην Αφρικανική Ένωση και για τούτο στο έδαφός του θα γίνει νέα διάσκεψη στις 25 Ιανουαρίου.

Και έχει τεθεί το ερώτημα: γιατί να μη μετέχει η Ελλάδα; Οι απαντήσεις ποικίλλουν, από το ότι μας αποκλείουν οι Γερμανοί που ήσαν ανέκαθεν ανθέλληνες και φιλότουρκοι ως το ότι το πολιτικό προσωπικό γενικώς και ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, δεν διαθέτει αρκετό «τσαγανό» για να επιβάλει την παρουσία της.

Ίσως ήρθε η ώρα να υιοθετήσουμε το ιρανικό πρότυπο εξωτερικής πολιτικής: γιγαντιαίες διαδηλώσεις κατά της γερμανικής προδοσίας – ποδοπατούμενοι μεταξύ μας για να υπάρχουν και οι αναγκαίοι ήρωες – και κατάρριψη επιβατικών αεροπλάνων ξένων χωρών για να αποδειχθεί το σθένος της πολιτικής ηγεσίας.

Η σωστή όμως η απάντηση είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι παρούσα διότι ευτυχώς δεν έχει ένοπλη παρουσία στη Λιβύη όπως η Τουρκία ούτε μείζονα οικονομικά συμφέροντα όπως η Ιταλία ούτε γειτονεύει όπως η Αίγυπτος και το Αλγέρι ούτε είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας: είναι μικρή χώρα με πολιτικό προσωπικό που επανειλημμένα έκανε επίδειξη του σθένους του – ηττήθηκε και γελοιοποιήθηκε.

Χώρα χρεοκοπημένη που επιζεί χάρη στη γενναιοδωρία των εταίρων της δεν έχει να κερδίσει τίποτα μετατρεπόμενη σε ποντίκι που βρυχάται – ή θα γίνει γελοία ακόμη μία φορά ή θα πιαστεί στην ποντικοπαγίδα της ένοπλης αναμέτρησης για την υπεράσπιση δικαιωμάτων (όπως τα 10 μίλια εναέριου χώρου ή η ΑΟΖ 200 μιλίων της Στρογγύλης) που δεν της τα αναγνωρίζει κανείς, απολύτως κανείς, και υπάρχουν μόνο στη φαντασία εγχώριων επίδοξων Ταλλεϋράνδων και Ναπολεόντων.