Η υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου για την ΠτΔ και οι εσωκομματικές αντιθέσεις της ΝΔ

Για πολλούς η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου ως υποψήφιας προέδρου της Δημοκρατίας αποτέλεσε έκπληξη.

Σίγουρα ήταν μια κίνηση με την οποία ουσιαστικά σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ (δηλαδή το δεύτερο και το τρίτο κόμμα της βουλής) ταυτόχρονα σε μια συναίνεση που έχει το πολιτικό αποτύπωμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Οι εσωκομματικές αντιθέσεις κάτω από το χαλί

Από την άλλη πλευρά, για τους γνωρίζοντες την κατάσταση στο εσωτερικό της ΝΔ, η περίπτωση της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ήταν ίσως και η μοναδική υποψηφιότητα η οποία βοηθούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βάλει τις αντιθέσεις της κεντροδεξιάς κάτω από το χαλί και να εμφανιστεί ενωμένη στην ψηφοφορία για την προεδρική εκλογή στη βουλή.

Αρκεί κανείς να κάνει τη σύγκριση. Οι σαμαρικοί ήθελαν Αντώνη Σαμαρά ή Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι καραμανλικοί ήθελαν Προκόπη Παυλόπουλο. Οι μητσοτακικοί βρίσκονταν στη μέση και δεν ήξεραν ποιανού καρδιά να φτιάξουν και ποιανού καρδιά να χαλάσουν.

Οι μεν έβλεπαν και βλέπουν εχθρικά τις επιλογές των δε. Το ένα στρατόπεδο έχει διαύλους επικοινωνίας με το ΚΙΝΑΛ και αντιμετωπίζει ως εχθρό το ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο στρατόπεδο έχει διαύλους επικοινωνίας με το ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι είναι πολιτικός του αντίπαλος και την ίδια ώρα έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το ΠΑΣΟΚ από το παρελθόν.

Εξίσωση

Η εξίσωση ήταν δύσκολη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ίδιος φρόντισε να κάνει την υπέρβαση αυτών των δυσκολιών μεταθέτοντας σε επόμενο χρόνο τα εσωκομματικά προβλήματα.

Απέφυγε τη σύγκρουση με το ΣΥΡΙΖΑ για τα ελάσσονα («ο ΠτΔ δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες»), ικανοποίησε εν μέρει τους όρους της Φώφης Γεννηματά και υπερέβη τους διαχωρισμούς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ προτείνοντας μια υποψηφιότητα με κεντροαριστερό προφίλ, που όπως είπε ο ίδιος είναι «ενωτική, προοδευτική, υπερκομματική».

Το γεγονός ότι η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου δεν προέρχεται από το χώρο της ΝΔ έχει ανοίξει μια άλλη συζήτηση στο εσωτερικό της ΝΔ από χτες.

Για την ακρίβεια η πρόταση για την ΠτΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τροφοδότησε τη συζήτηση που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και μήνες είτε αφορά το προσφυγικό, είτε την αστυνομία και τα θέματα ασφάλειας, τα ατομικά δικαιώματα, την παιδεία και τις σχέσεις με την εκκλησία κλπ.

Δεξιά ή κέντρο

Άλλοι στη ΝΔ συμφωνούν με την πρόταση Μητσοτάκη καθώς όπως υποστηρίζουν χρειάζονται συμβιβασμοί γιατί το σχεδόν 40% των εκλογών δεν είναι αποκλειστικά δεξιές ψήφοι. Κατ’ επέκταση η άποψη αυτή υποδηλώνει πως η ΝΔ δεν μπορεί να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία όσο περιορίζεται σε επιλογές αρεστές μόνο στους ακραιφνείς δεξιούς και κεντροδεξιούς ψηφοφόρους.

Η άλλη άποψη στη ΝΔ, που δεν ικανοποιείται με επιλογές τύπου Σακελλαροπούλου, υποστηρίζει πως η παραπάνω προσέγγιση είναι λαθεμένη και η ανάγνωση που κάνει είναι πως οι 10 μονάδες άνοδος της ΝΔ από τα ποσοστά του 2015 προέρχονται από τις ψήφους του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής.

Προέκταση της άποψης αυτής είναι πως με το συντηρητικό κομμάτι του παλιού ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά το κομμάτι που τοποθετείται εχθρικά προς το ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με όρους καθαρά κεντροδεξιάς και με ενισχυμένο το δεξιό προφίλ, η ΝΔ γίνεται πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα. Άρα, σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, δεν χρειάζονται τα ανοίγματα –είτε συμβολικά, είτε ουσιαστικά- προς το χώρο των διαφόρων εκδοχών της αριστεράς-κεντροαριστεράς.

Μια άλλη άποψη πάντως αρκετά ισχυρή μέσα στη ΝΔ θεωρεί πως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν τοποθετούνται στην πλειοψηφία τους αριστερά. Ως εκ τούτου πιστεύουν πως η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να κυριαρχήσει στο κέντρο –αφήνοντας χώρο έκφρασης μέσα στη ΝΔ και στην δεξιά- είναι ο μόνος τρόπος για να εμποδίσουν την πολιτική και εκλογική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ.

Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι βέβαιο ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να βγαίνει αλώβητος, αν όχι κυρίαρχος του παιχνιδιού καθώς μπορεί να συνθέτει τις παραπάνω τάσεις με το δέλεαρ της εξουσίας που του εξασφαλίζουν και την ανοχή όσων νεοδημοκρατών δεν συμμερίζονται απόλυτα τις επιλογές του.

Ωστόσο όλες αυτές οι ζυμώσεις που κατ’ ουσίαν εκφράζουν το αιώνιο δίλημμα της ΝΔ για το ποια πρέπει να είναι η αναλογία του κέντρου και της δεξιάς στις τάξεις της. Το δίλημμα για το αν ο φιλελευθερισμός της ΝΔ είναι περισσότερο προοδευτικός ή περισσότερο συντηρητικός. Είναι βέβαιο ότι οι ζυμώσεις αυτές δεν θα λείψουν ποτέ και θα επανέλθουν στο προσκήνιο με άλλες αφορμές, όσο θα προχωράει η κυβερνητική θητεία της ΝΔ και θα κρίνεται η αποτελεσματικότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη.

Ο παράγοντας Σαμαράς;

Προς ώρας όλοι στη ΝΔ μάλλον κάνουν υπομονή και περισσότερο η πλευρά Σαμαρά που θεωρεί εαυτόν αδικημένο στο θέμα της προεδρίας της Δημοκρατίας. Θα έχει ενδιαφέρον αν ο πρώην πρωθυπουργός θα επιλέξει να στείλει και τι είδους μηνύματα αύριο όπου με αφορμή την ονομαστική του εορτή θα δεχτεί πολιτικούς του φίλους στο γραφείο του.