Λεγόταν… Φίλιππος Φίλιππος!

Δεν ήταν Μαικήνας, ούτε διαφέντευε κάποια μεγάλη ομάδα, αλλά άφησε έντονο το αποτύπωμά του στο ελληνικό μπασκετικό γίγνεσθαι… Για τον Φίλιππο Θεσσαλονίκης δεν το συζητώ: υπήρξε όντως ο «Πατριάρχης» του και αυτός που τον έβαλε στον χάρτη του ελληνικού μπάσκετ. Τον Φραντζέσκο Φραντζέσκο εννοώ, που έφυγε από τη ζωή αφήνοντας μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη στον σύλλογο τον οποίο υπηρέτησε με αγάπη και αφοσίωση σε όλο τον βίο του…

Τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μου έκαναν εντύπωση το μεράκι του για το μπάσκετ και ο καημός του να καμαρώσει την ομάδα της γειτονιάς του Αγίου Φανουρίου στην Α1. Ευτύχησε να δει το απωθημένο του να εκπληρώνεται και μάλιστα δυο φορές (1988-89 και 1990-91), αλλά ο Φίλιππος δεν κατάφερε να καθιερωθεί στα μεγάλα σαλόνια και επέστρεψε στο γνώριμο περιβάλλον του στην Α2.

Ο άνθρωπος με το ίδιο όνομα και το ίδιο επίθετο (σαν τον ισπανό ομόλογό του Γκονζαλό Γκονζαλό) ήταν μια από τις φιγούρες που σημάδεψαν εκείνη την εποχή τα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ.

Το ίδιο ισχύει τόσο για τον γκουρού του Δημόκριτου, τον Νίκο Χαραλαμπάκη, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο, όσο και για τον επίσης συχωρεμένο Κώστα Μεσάικο, ο οποίος ξόδεψε κιόλας μια ολόκληρη περιουσία για χάρη του Μακεδονικού. Ο Φίλιππος ανέβηκε στην Α1 νικώντας τον Πανελλήνιο στο μπαράζ που διεξήχθη δυο φορές, πρώτα στον Βόλο και ύστερα στα Γιάννινα, και εξελίχθηκε στην πιο σκληρή γρονθοπατινάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Στους κόλπους του αναδείχθηκαν ή εξέλιξαν την καριέρα τους κάμποσοι σημαντικοί παίκτες, όπως ο Παπαϊωακείμ, ο Κωνσταντινίδης, ο Πουλιανίτης, ο Δασκαλάκης, ο Οικονομίδης, ο Παπαδάκης, ο Γκουσγκούρης και ο Νικάκης, εκεί έπαιξε ο απόφοιτος του Σίρακιουζ και νυν μέλος του προπονητικού επιτελείου της Eθνικής Εφήβων των ΗΠΑ, Χέρμαν Χάριντ, ενώ στον πάγκο της κάθισαν ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Τσέχος Πάβελ Πέτρα, ο Θόδωρος Ροδόπουλος και ο Χρήστος Χρηστάκης. Καλό παράδεισο να έχει ο άνθρωπος, που θα μπορούσε επίσης να λέγεται Φίλιππος Φίλιππος.