Ας δούμε ορισμένες πολιτικές (λανθασμένες) αναγνώσεις πάνω στην κεντροδεξιά παράταξη. Πολλές εκ των οποίων απέβησαν επιζήμιες για την Αριστερά.

Πρώτον, η υπεροπλία των ΜΜΕ υπέρ της ΝΔ προεκλογικά. Μέρος της αλήθειας πέφτει στην αντίφαση να εκφωνείται ως επιχείρημα από τις δυνάμεις εκείνες που για περίπου μία οκταετία μιλούσαν για την απαξίωση του παραδοσιακού Τύπου και την κυριαρχία της Δημοσιογραφίας των Πολιτών – που εν πολλοίς έχει μεταποιηθεί σε κανιβαλισμούς και χαρά των fake news. Ο Τύπος έχει πολλές αμαρτίες, αλλά παραμένει η πιο σοβαρή εκδοχή δημόσιου λόγου και καταγραφής. Η Αριστερά δεν έδωσε τη μάχη του πλουραλισμού και δεν είδε τα Μέσα ως πεδία αντιπαράθεσης αλλά ως σαφή προγεφυρώματα του «εχθρού». Λάθος.

Δεύτερον, η ΝΔ θα κάνει εκλογές άμεσα για ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου. Αν υπήρχε μια τέτοια περίπτωση, αυτή θα είχε να κάνει μόνο με επίδικο ένα μείζον εθνικό ζήτημα. Για οποιονδήποτε άλλο λόγο η προκήρυξη εκλογών δεν έχει βάση ως ενδεχόμενο και πολύ περισσότερο όταν η ΝΔ είναι αυτοδύναμη και με σχετικά νωπή εντολή. Και μάλιστα, όταν η κεντροδεξιά παράταξη έχει την εξουσία, η τελευταία λειτουργεί ενοποιητικά για τις φατρίες της.

Τρίτον, η πρόταση Μητσοτάκη για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου που συντριπτικά θα εκλεγεί ΠτΔ είναι η πιο προωθημένη του πολιτική κίνηση. Και καθόλου δεν είναι αποτέλεσμα στριμώγματος από τις μέσα τάσεις – ίσως περισσότερο από τις έξω, όπως η πίεση του Τσίπρα για τον Παυλόπουλο. Κατ’ αρχάς, με αυτή την επιλογή πάει ένα βήμα μπροστά αφού το πρόσωπο δεν έχει καταβολή στην περιπέτεια της χώρας (2010-2019) ούτε είναι μέρος των βαρονιών της ευρείας κεντροδεξιάς παράταξης. Καθόλου τυχαία και ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξε – που στην τελική την ανέδειξε. Να πούμε βέβαια πως λόγω της δικής της στάσης η Σακελλαροπούλου μπορεί να έχει κοινά με τον Μητσοτάκη στη δική της φιλελεύθερη φαρέτρα, είναι όμως εντελώς απέναντι από το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» και μακροπρόθεσμα θα διαφανεί η απόστασή της από τον κλασικό δεξιό πυρήνα.

Τέταρτον, το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό αποτελεί το μεγάλο αγκάθι της σημερινής διακυβέρνησης. Σωστά και δίκαια η αντιπολίτευση σημειώνει πως η ΝΔ προεκλογικά δεν είχε ιδέα για το θέμα και μετεκλογικά δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Ομως η κοινωνική πλατφόρμα που διαμορφώνεται με όρους πολεμικής για την κυβέρνηση είναι από τα δεξιά της και συχνά με φωνασκίες του τύπου «να φύγουν οι ξένοι». Αρα, ακόμη και σε μια συνετή διαχείριση, η παραπάνω κοινωνική αντιπολίτευση δεν θα έχει τη δυνατότητα να αποκρυσταλλωθεί σε μια νέα πολιτική δύναμη, αλλά θα επιστρέφει στη μεγάλη κεντροδεξιά οικογένεια. Η δημιουργία κόμματος από τα δεξιά της σημερινής κυβέρνησης προϋποθέτει ένα βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της και κάτι τέτοιο ακόμη δεν διαφαίνεται.

Πέμπτον, ένα άγριο ριζοσπαστικό κοινωνικό κίνημα θα αποσταθεροποιήσει τη σημερινή κυβέρνηση. Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν πως ακόμη η Αριστερά βιώνει την αμηχανία της αλλά και πως κινείται εντός κύκλου μεταπολιτευτικών πρακτικών που δεν δείχνουν να εμπνέουν κινηματικά. Στον βαθμό που δεν διαμορφώνονται νέοι προωθητικοί όροι για ένα μαζικό ριζοσπαστικό σχέδιο – με ποιο κεντρικό αίτημα όμως, όταν ο κόσμος έχει ψηφίσει επανειλημμένα υπέρ του ευρώ; -, η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει την τετραετία της. Ο κόσμος τον Ιούλιο ψήφισε ησυχία – και είναι όντως οδυνηρές η νομιμοποίηση και αποδοχή της κρατικής καταστολής.

Headlines