Μέχρι την περασμένη Τετάρτη το απόγευμα δεν ήξερα την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ή, μάλλον, δεν ήξερα ότι την «ήξερα». Οσο μπορείς να «ξέρεις» ένα άτομο μέσω των σόσιαλ μίντια χωρίς η σχέση αυτή να έχει ρίζες ή κλαδιά στην πραγματική ζωή. Ενα συνηθισμένο όνομα από αυτά που, σε συνθήκες κοινωνικών δικτύων, δεν θυμάσαι με βεβαιότητα αν η κατάληξή τους είναι -πούλου ή -ίδη και κάποια φευγαλέα πλάνα μιας «φιλικής» φυσιογνωμίας, κάτι ιδιαίτερα εφησυχαστικό ανάμεσα στις διαδικτυακές εξαλλοσύνες. Εδώ που τα λέμε, δηλαδή, δεν είμαι καν σίγουρη αν ήμασταν «φίλες» ή αν είχα την αίσθηση του προσώπου από σχόλιά της σε αναρτήσεις κοινών φίλων.

Ηξερα βέβαια την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, την πρώτη γυναίκα πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ωστόσο (και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για τα δημοσιογραφικά αντανακλαστικά μου) δεν φανταζόμουν ότι θα είχε σχέση με μια παρουσία στο Facebook.

Παγιδευμένη κι εγώ σε στερεότυπα, δεν πίστευα ότι μια ανώτατη δικαστική λειτουργός θα συμμετείχε σε τέτοιες διαδικασίες της σύγχρονης καθημερινότητας. Και αυτό είναι ένα απ’ όσα μου αρέσουν στην υποψήφια Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οτι ακόμη και ως πρόεδρος του ΣτΕ (όπως διαπίστωσα από τα δημοσιεύματα τα τελευταία 24ωρα) εξακολουθούσε να συμμετέχει στην, έστω και διαδικτυακή, «κοινή ζωή».

Οχι για να ασκήσει, με την ευρύτερη έννοια, πολιτική, αλλά για να μοιραστεί στιγμιότυπα από ταξίδια και διακοπές, φωτογραφίες με αγαπημένα πρόσωπα, οικογενειακές αναμνήσεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι η «Αικατερίνη Σακελλαροπούλου» και να προσπερνάς τους καθρέφτες της σοβαροφάνειας.

Μου αρέσει και η εμφάνισή της. Διακριτική και οικεία. Μια φιγούρα που αποπνέει ευγένεια και εγγενή πολιτισμό και θα αισθανόσουν πολύ άνετα αν τύχαινε να καθίσει δίπλα σου σε ένα θέατρο ή σε ένα εστιατόριο. Σαν υπαινικτική υπενθύμιση μιας παλιάς φίλης, συνεργάτριας ή καθηγήτριας. Μου αρέσει η ανεπιτήδευτη κομψότητά της. Το ότι έχει στυλ χωρίς να ακολουθεί στυλιστικούς κανόνες (το μεγάλο ατού των Γαλλίδων). Μου αρέσει το προσεγμένο κούρεμά της που δεν χρειάζεται κομμωτήριο, οι κόκκινες τσάντες της, οι μεγάλες art καρφίτσες της.

Βεβαίως μου αρέσει το ότι είναι γυναίκα. Αλλά ακόμη περισσότερο μου αρέσει το ότι πολύ γρήγορα ο συμβολισμός του φύλου της υποχώρησε για να αναδειχθεί η ουσία της προσωπικότητάς της. Θα μου άρεσε το ίδιο αν στη θέση της ήταν ένας άνδρας με τα ίδια ακριβώς προσόντα;

Προφανώς όχι. Αλλά μου αρέσει που το φύλο της μπορεί να λειτούργησε ως αφορμή, όχι όμως ως αιτία της επιλογής της. Και το ότι θα μπει στο Προεδρικό Μέγαρο χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα ως γυναίκα διότι το έχει ήδη αποδείξει ως δικαστικός. Κυρίως όμως μου αρέσει το ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου μειώνει την απόσταση ανάμεσα στον πρώτο πολίτη της χώρας και ημών των υπολοίπων. Οχι υποβαθμίζοντας τον θεσμό, αλλά υποδεικνύοντας, μέσα από την πορεία της, το πώς μπορεί να αναβαθμιστεί ο καθένας από εμάς στο δικό του πεδίο.

Headlines