Είναι σαφές ότι δεν ζούμε σε εποχή εθνικής αυτάρκειας, αλλά σε οικονομικής αλληλεξάρτησης. Ως εκ τούτου, ο όποιος βαθμός οικονομικής ανεξαρτησίας μπορεί να κερδηθεί μέσω νέου αναπτυξιακού υποδείγματος στο πλαίσιο ενός μακρόπνοου προγράμματος εθνικής ανασυγκρότησης.

Το κλειδί για τη χώρα είναι η ανάπτυξη και κατά πόσο αυτή μπορεί να αλλάξει το κλίμα. Μόνο που η ανάπτυξη πρέπει να βασιστεί σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για την ανασυγκρότηση της χώρας, το οποίο οφείλουν να συζητήσουν, συνεννοηθούν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις δεν θα εξαλειφθούν. Οι διαφορές θα υπάρχουν σε μείζονα ζητήματα. Οι αντιθέσεις είναι δεδομένες και ως προς το χαρακτήρα και το περιεχόμενο αυτού του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης. Υπάρχει όμως πεδίο συνεννόησης και συναίνεσης σε ορισμένα βασικά σημεία.

Οι απαντήσεις διαφέρουν, αλλά σε μεγάλο βαθμό κερδίσει έδαφος η άποψη ότι αυτή η ανεξαρτησία, μπορεί να κερδηθεί από την εντατικοποίηση της παραγωγικής προσπάθειας, την διαφοροποίηση της παραγωγής και τη προσπάθεια μέγιστης δυνατής κάλυψης των βασικών αναγκών της χώρας από τους ίδιους πόρους και με ανταγωνιστικούς όρους.

Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να εκπονηθεί ένα νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα για την Ελλάδα που πρέπει να αποτελέσει προϊόν ευρύτερης δημόσιας συζήτησης

Το εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να έχει στον πυρήνα του τις ανάγκες των πολιτών. Η πολιτική ηγεσία οφείλει άμεσα να αλλάξει πολλά και κυρίως να διορθώσει αδικίες. Αυτό είναι το μέγιστο χρέος έναντι των Ελλήνων που επέδειξαν πρωτοφανή καρτερία.

Εξάλλου, η κρίση που βίωση η χώρα που οφείλει να είναι προετοιμασμένη για μελλοντικές περιπέτειες λόγω της διεθνούς οικονομικής ύφεσης που φαίνεται στον ορίζοντα, δεν ήταν μόνο δημοσιονομική. Σχετιζόταν άμεσα με το μοντέλο της ανάπτυξης, της διακυβέρνησης και του τρόπου λειτουργίας πολλών δομών της οικονομίας και της κοινωνίας

Τα προηγούμενα χρόνια εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και το ιδιαίτερα χαμηλό κόστος δανεισμού δεν αξιοποιήθηκαν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία μιας βιώσιμης ανταγωνιστικής οικονομίας.

Η ανάπτυξη ήταν ρηχή και άναρχη και με ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος υπήρξε άνιση και σπάταλη διανομή του παραγόμενου πλούτου. Το ίδιο το σύστημα δεν ήθελε να δημιουργήσει μια σύγχρονη παραγωγική βάση και μια βιώσιμη και διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία.

Αυτό όμως που απαιτείται άμεσα είναι η εξάλειψη παλαιών και νοσηρών νοοτροπιών, ενώ χρειάζεται να γκρεμιστεί και το υφιστάμενο παλαιό σύστημα διοίκησης και λειτουργίας του κράτους.

Οι όποιες αναγεννητικές λύσεις περνάνε μέσα από τη δημιουργία ενός υγιούς παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της χώρας προσαρμοσμένο στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης που έχει ξεκινήσει, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών αγνοεί τις αλλαγές που θα επιφέρει. Προτάσεις και σχέδια έχουν κατατεθεί πολλά, αρκεί να τις αξιοποιήσει το πολιτικό σύστημα, βγάζοντας τα γυαλιά του πνευματικού και πολιτικού επαρχιωτισμού.

Πεδία δράσης και παρεμβάσεων υπάρχουν πολλά. Από τον πρωτογενή τομέα, τις υπηρεσίες, τον τουρισμό σε όλες του τις μορφές, ακόμα και την βιομηχανία. Η 4η βιομηχανική επανάσταση θέτει τη χώρα ενώπιον προκλήσεων, αλλά και απειλών και παράλληλα καθιστά επιτακτική την ανάγκη να διαμορφωθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.

Η Ελλάδα πρέπει άμεσα, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, να αλλάξει ρότα και να ευθυγραμμίσει τις πολιτικές της με γνώμονα την τεχνολογική επανάσταση που εξελίσσεται.

Headlines