Ο Φασούλας είναι «ζώον πολιτικόν»…

Τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;

Τον Παναγιώτη Φασούλα εννοώ, ο οποίος προχθές στη γιορτή της Ενωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Ανατολικής Αττικής είπε φόρα παρτίδα ότι σκοπεύει να εκτεθεί!

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει, όπως αυτολεξεί το προσδιόρισε ο ίδιος, ότι «θα ενώσω κι εγώ τις δυνάμεις μου, με όλους αυτούς που θέλουν να πάμε το ελληνικό μπάσκετ ξανά μπροστά και να επανασυνδέσουμε τη διοίκηση του μπάσκετ με κάθε σωματείο σε όλη την Ελλάδα».

Είπε κι άλλα η «αράχνη» από του βήματος της ΕΣΚΑΝΑ, επισημαίνοντας την ανάγκη να συντελεστεί «μια ριζική αναδιοργάνωση με κατάλληλους ανθρώπους, παλιούς αλλά και νέους, χωρίς να αποκλείονται ούτε οι μεν, ούτε οι δε, οι οποίοι θα συμβάλουν στην αξιοποίηση των ταλέντων και θα ξαναφέρουν το ελληνικό μπάσκετ εκεί που του αξίζει».

Και το πιο σημαντικό, πάλι διά στόματος του λεγάμενου: «Το νέο ξεκίνημα μπορεί να έρθει μόνο συλλογικά και μόνο αν σταματήσουμε να έχουμε προσωπικές, σωματειακές και πολιτικές αντιδικίες».

Σαφής, σαφέστερος δεν γινόταν…

Δεν διεκδικώ τον τίτλο του εκπροσώπου του, αλλά εικάζω ότι του νυν τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας γυναικών του Ολυμπιακού δεν του τη βάρεσε ξαφνικά για να ρίξει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ούτε παίρνει τα άρματα και ετοιμάζεται να κάνει πραξικόπημα στην καθεστηκυία τάξη.

Ο Φασούλας προέβη σε ένα ξεκάθαρο statement, που λένε και οι Αμερικανοί: δήλωσε παρών, και αυτό είναι αρκετό. Είναι επίσης πολύ ευχάριστο ότι ένας σπουδαίος παλαίμαχος παίκτης, που συνάμα έχει κοφτερό μυαλό και ιδέες για το μπάσκετ, αποφασίζει να κατέλθει στην κονίστρα και να αναμειχθεί με τα κοινά.

Ο Φασούλας υπήρξε εξ απαλών ονύχων ένα «φύσει ζώον πολιτικόν», κατά πως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Προτού πενηνταρίσει είχε προλάβει να διατελέσει δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη, βουλευτής (με ρεκόρ ψήφων) και δήμαρχος Πειραιώς.

Η πολιτική με την ευρεία έννοια ρέει στο αίμα του. Τη στιγμή που όλοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνουν μπροστά οι παλαίμαχοι αθλητές, ο Φασούλας κάνει το βήμα και προφανώς κανείς δεν θα του πει σκωπτικά «πού πας, ρε Καραμήτρο»!