Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανεβάζει το «Χοιρινό νεφρό για την κατάθλιψη» του Ρικάνιο

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου παρουσιάζει την παράσταση «Χοιρινό νεφρό για την κατάθλιψη» στο μικρό Γλόρια από τις 27 Ιανουαρίου.

Μια ιστορία που μπλέκει το συμβολισμό με ιστορικά γεγονότα και με τα πάθη που καίνε τις ψυχές των ανθρώπων. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραλόγου ο Βασίλης Μαυρογεωργίου με δύο δυνατούς ηθοποιούς, την Άννα Καλαϊτζίδου και τον Μιχάλη Συριόπουλο, ψάχνουν τις βαθιές αλήθειες των σχέσεων, των ψυχικών εξαρτήσεων και τα όρια της ανθρώπινης βούλησης.

Ο σκηνοθέτης μιλάει στο in.gr για αυτό το παράδοξο ζευγάρι.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Οι ήρωες του έργου είναι ένα παράδοξο ζευγάρι, ο Γκουστάβ και η Μαρι. Ζουν στη Μεσοπολεμική Γαλλία και αποκτούν μια εμμονή με τον Σαμιουελ Μπεκετ. Ο Γκουστάβ, επίδοξος μα αποτυχημένος συγγραφέας ο ίδιος, γίνεται αυτό που θα λέγαμε στόκερ του Μπέκετ. Το έργο ακολουθεί την πραγματική πορεία της ζωής του Μπεκετ, τα πρώτα χρόνια του στο Παρίσι, τα ταξίδια του, την συμμετοχή του στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, μέσα από τα μάτια των δύο ηρώων που τον ακολουθούν κατά πόδας. Στην ουσία ο Ρικάνιο τον χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και για το νόημα της ζωής. Γιατί είμαστε  πάντα ανικανοποίητοι; Τι αναζητάμε; Οι επιδιώξεις μας προσφέρουν κάτι ή απλώς πηγάζουν από μια εγωιστική αντίδραση απέναντι στον θάνατο;

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Ο συγγραφέας, έχει βρει έναν έξυπνο τρόπο, να βάλει το κοινό σε σκέψεις χωρίς να γίνεται διδακτικός. Χωρίς να καταλάβεις πώς, πιάνεις τον εαυτό σου να προβληματίζεται για πράγματα σημαντικά! Για τη ζωή και το θάνατο, για τις πράξεις και τους ανθρώπους που κάνουν την καθημερινότητα μας να αξίζει, για το μαζί και το χώρια, για τη μοναξιά και την εξάρτηση.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Ο Γκουστάβ είναι ένας συγγραφέας χωρίς έργο, που δημιουργεί τελικά έναν κόσμο φαντασιωσικό και δεν διστάζει να βουτήξει στο σκοτάδι μέσα του για να το πετύχει. Τις νύχτες τρυπώνει στο σπίτι του Μπέκετ και προσθέτει κρυφά δικές του φράσεις μέσα στο “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Η Μαρί, πιο γήινη και πρακτική, είναι εκεί για να τον φροντίζει, να τον προστατεύει και να τον αγαπά. Τον κοιτάζει πάντα με λατρεία. Ζουν στο σπίτι του Γκουστάβ αλλά αρχικά δεν είναι ξεκάθαρη η σχέση τους. Ο Γκουστάβ την υποτιμά κι εκείνη τον υπηρετεί. Είναι άραγε μια μούσα που περιμάζεψε από τον δρόμο για να του προσφέρει έμπνευση; Κάποια στιγμή που την διώχνει, καταλήγει άστεγη. Αργότερα την ικετεύει να γυρίσει πίσω. Γεγονός πάντως είναι πως και οι δύο καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κωδεΐνης και ζουν μια μποέμικη ζωή.

Πώς αντιμετωπίσατε από άποψη σκηνοθεσίας το έργο;

Το κείμενο ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό, στο αφηγηματικό θέατρο και στο παράλογο. Γι’ αυτό το λόγο δουλέψαμε πάνω σε μια σκηνική φόρμα ευέλικτη ώστε να μπορεί να υπηρετεί και τις τρεις αυτές δυναμικές. Πέρα από αυτό όμως πιστεύω ότι η δύναμη του έργου είναι η τόσο παράξενη σχέση αυτών των δύο χαρακτήρων και η Άννα Καλαϊτζίδου και ο Μιχάλης Συριόπουλος δύο ηθοποιοί με εντυπωσιακές υποκριτικές ικανότητες έχουν δημιουργήσει αληθινά έναν πολύ ιδιαίτερο ηλεκτρισμό μεταξύ τους πάνω στην σκηνή. Αυτό θεωρώ είναι που ξεκλειδώνει όλες τις πτυχές του κειμένου.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Νομίζω όταν τα πρόσωπα συνειδητοποιούν πως αυτό που πραγματικά έχουν είναι ο άλλος.

Τι προσωπικές για σας αναφορές έχει;

Ο Γκουστάβ βασανίζεται ζώντας στην σκιά μεγάλων συγγραφέων όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Τζέιμς Τζόις και αδυνατεί να γράψει συγκρίνοντας το έργο τους με τα δικά του γραπτά. Κι εμένα που μου αρέσει να καταπιάνομαι με σπουδαία κείμενα νέων συγγραφέων, ζορίζομαι που δεν μπορώ να γράψω όπως εκείνοι.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Ο κόσμος για τον οποίο μας μιλάει ο Ρικάνιο είναι ο κόσμος μας, έναν αιώνα πριν και τα πράγματα μοιάζουν επικίνδυνα ίδια. Η αβεβαιότητα της επιβίωσης, η γέννηση του φασισμού, ο πόλεμος και η γενικότερη αίσθηση πως ο πολιτισμός μας είναι χτισμένος πάνω σε θεμέλια που είναι έτοιμα να καταρρεύσουν από στιγμή σε στιγμή.

Ποιο είναι τελικά – σύμφωνα για σας- το αντίδοτο στην κατάθλιψη;

Το χοιρινό νεφρό.

Βλέπουμε ότι έχετε μια αδυναμία τα τελευταία χρόνια στους Ισπανούς συγγραφείς. Πώς έχει προκύψει αυτό; Πού το αποδίδετε;

Φυσικά στο γεγονός ότι η εξαιρετική μεταφράστρια Μαρία Χατζηεμμανουήλ μου διέθεσε περίπου 30 μεταφρασμένα κείμενα από τα ισπανικά μέσα από τα οποία ξεχώρισα ορισμένα που ένιωσα ότι με εκφράζουν. Από αυτά η Αρχή του Αρχιμήδη του Ζοσέπ Μαρία Μιρο, θα παίζεται μέχρι τέλος Φλεβάρη στο Skrow theater, το Κόντρα στην Ελευθερία του Εστέβα Σολέρ ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι που μας πέρασε και το Χοιρινό Νεφρό για την Κατάθλιψη του Αλεχάντρο Ρικάνιο έχει βρει μια πολύ ωραία στέγη στο Μικρό Γκλόρια που διαχειρίζεται ο Άγγελος Μπούρας. Παίζω φυσικά ακόμα στο Χελιδόνι του Γκιγιέμ Κλούα στο θέατρο Μικρό Άνεσις σε σκηνοθεσία της Ελένης Γκασούκα με την υπέροχη Σοφία Σειρλή. Νομίζω ότι η τόσο έντονη παρουσία τα τελευταία χρόνια ισπανόφωνων κειμένων στη Ελλάδα δείχνει πόσο καλό έκανε η αφοσίωση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ που μετέφρασε έναν μεγάλο αριθμό έργων δημιουργώντας έτσι μια πολύ χρήσιμη και αξιόλογη βιβλιοθήκη για τους σκηνοθέτες. Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαία η άνοδος των Ισπανών συγγραφέων παγκοσμίως, καθότι καταπιάνονται με κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αφορούν τη ζωή μας στο σήμερα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Αν και λίγο σπόιλερ, νομίζω ότι και ο συγγραφέας θα ήθελε ο θεατής να σκεφτεί ότι και ο ίδιος γίνεται κατά κάποιο τρόπο πρόσωπο του θεάτρου του παραλόγου ορισμένες στιγμές στην ζωή του (ή και πολλές)

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Η τελευταία αλλά δεν θα σας την αποκαλύψω.