Σε σχόλιό του για τη γερμανική εφημερίδα Die Welt ο ιστορικός Μίχαελ Βόλφζον επικρίνει τα αποτελέσματα της διεθνούς διάσκεψης για τη Λιβύη στο Βερολίνο και υποστηρίζει τα εξής: «Η εισαγωγή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη θα εξαρτάται πλέον ακόμη περισσότερο από την καλή διάθεση του Πούτιν και του Ερντογάν. Ζημιώνονται Ελλάδα και Κύπρος, μέλη της ΕΕ και οι δύο, το Ισραήλ, αλλά τελικά και η Γερμανία και η Ευρώπη. Στο ποδόσφαιρο θα μιλούσαμε για αυτογκόλ (…) Ούτε η Ρωσία, ούτε η Τουρκία χρειάζονται επιπλέον προμήθειες πετρελαίου ή φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία διαθέτει και τα δύο, ενώ η Τουρκία λαμβάνει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά και διόδια λόγω τράνζιτ διέλευσης, με αγωγούς από τη Ρωσία, τον Περσικό Κόλπο και την περιοχή της Κασπίας. Και οι δύο χρειάζονται- και έχουν- ένα ενέχυρο για τα στρατηγικά τους συμφέροντα, τη θέση ισχύος απέναντι στις εξελίξεις σε Λιβύη και Συρία. Θεωρούν ότι αν η διεθνής κοινότητα δεν ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους στη Λιβύη, μπορούν να πιέσουν στη Συρία- και το αντίστροφο. Τον λογαριασμό πληρώνουν κυρίως οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ, οι οποίοι έχουν εξαπατηθεί επανειλλημμένως. Στα εδάφη τους ο Ερντογάν ενεργεί κατά το δοκούν. Ο Πούτιν το αποδέχεται και συνεργάζεται».

Συνεχίζοντας την ανάλυσή του ο Μίχαελ Βόλφζον εκτιμά ότι «ο Ερντογάν έχει δύο στρατηγικούς στόχους. Πρώτον, να ελέγξει τους Κούρδους σε Συρία και Ιράκ. Τους θεωρεί τρομοκράτες, όπως και τους Κούρδους της Τουρκίας. Δεύτερον, μέσω της παρουσίας μισθοφόρων στη Λιβύη να αποτρέψει την κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Ισραήλ προς την νοτιοανατολική Ευρώπη μέσω Κύπρου και Ελλάδας και αναμένεται να έχει κατασκευαστεί μέχρι το 2025».

Ο υπουργός που την …κοπάνησε

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου εστιάζει στην Ιταλία και στην ουσιαστική αδυναμία του υπουργού Εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάιο από το λαϊκιστικό κόμμα των Πέντε Αστέρων να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Όπως επισημαίνει το δημοσίευμα: «Στο υπουργείο Εξωτερικών η λαϊκιστική ρητορεία δεν φέρνει αποτέλεσμα. Ο υπουργός δεν μπορεί απλώς να διακηρύξει το τέλος του πολέμου στη Λιβύη, που κορυφώνεται σε απόσταση μόλις 260 ναυτικών μιλίων από τις ιταλικές ακτές. Στη Διάσκεψη για τη Λιβύη, στο Βερολίνο, φάνηκε ότι η Ρώμη μένει άφωνη μπροστά στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων που διεξάγεται στην πρώην αποικία της. Και αν ακόμη μπορούσε να αναλάβει τη διοίκηση μίας ειρηνευτικής δύναμης υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, θα συνέβαινε αυτό που συχνά συμβαίνει από τότε που μπήκαν στην κυβέρνηση τα Πέντε Αστέρια: η λαϊκιστική προπαγάνδα θα συγκρουστεί με την πραγματικότητα. Αυτή η σύγκρουση αναγκάζει τον Λουίτζι ντι Μάιο να αναθεωρήσει βασικές θέσεις του κινήματός του. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να ανακαλέσει την άρνησή του για αποστολή Ιταλών στρατιωτών. Χωρίς διεθνή εμπειρία, χωρίς ακαδημαϊκό υπόβαθρο, χωρίς υποφερτά αγγλικά, δυσκολεύεται ο πολιτικός από τη Φαρνεζίνα που είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο. Τη δουλειά την αφήνει στους ειδικούς. Τον περασμένο Νοέμβριο μάλιστα έκανε …κοπάνα από τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της ομάδας G20 στο Τόκιο για να πάει σε κομματική εκδήλωση στη Σικελία».

Δύσκολες ισορροπίες δυνάμεων

Τις δύσκολες ισορροπίες δυνάμεων στη Λιβύη υπενθυμίζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ). Όπως επισημαίνει, «ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θα περιορίσει τόσο απλά τη νέα επιρροή που απέκτησε στη Λιβύη. Ο διάδοχος του θρόνου στα Εμιράτα, Μοχάμεντ Μπιν Ζαγιέντ, διεξάγει ιδεολογικό πόλεμο απέναντι στο πολιτικό Ισλάμ και την ‘οθωμανική’, επεκτατική πολιτική του Ερντογάν. Σχεδόν ειρωνικό φαντάζει το γεγονός ότι, από τους ξένους πολέμαρχους, ο Βλάντιμιρ Πούτιν είναι εκείνος που πιο εύκολα πείθεται να συνεργαστεί σε μία στρατηγική αποκλιμάκωσης».

Γιάννης Παπαδημητρίου  

Headlines