Καταρχάς, θυμίζουμε, πως ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε για Πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο. Λογικό. Επιδίωκε και να διεμβολίσει την ΚΟ της ΝΔ, και να βεβαιώσει πως ο νέος ένοικος του Μαξίμου θα έχει απέναντι του πολιτικό στο Προεδρικό – με την κρυφή ελπίδα να παράγει ενίοτε τη δική του ατζέντα.

Στην πολιτική όμως αυτό που κυριάρχησε ως τακτική χθες δεν διατηρεί την ισχύ του, αν έχουν μεταβληθεί οι συσχετισμοί σήμερα. Με τη φόρα της αυτοδυναμίας, των δημοσκοπικών στοιχείων, της κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρότεινε για ΠτΔ την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Κι εδώ, η αντιστροφή των πραγμάτων ήταν ορατή.

Τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό που τελικώς έκανε – όπως εισηγήθηκε και νίκησε εσωκομματικά ο πρώην υπουργός και σήμερα στενός συνεργάτης του Τσίπρα, Μιχάλης Καλογήρου. Να συναινέσει στην εκλογή της νέας Προέδρου. Θα ήταν όμως αυτονόητο πως όλοι εντός Κουμουνδούρου θα την έβλεπαν θετικά; Οχι. Οι 53+, συνήθης πηγή ανησυχίας για τον Τσίπρα, τη θέλουν. Αλλά δεν ερωτήθηκαν οι έτεροι ένοικοι της συριζαϊκής πολυκατοικίας. Και η χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην ΚΟ του κόμματος είχε και αυτό το στοιχείο. Να ζεστάνει την ΚΟ ώστε να πάει συμπαγής στην ψηφοφορία.

Εξάλλου, θα έχουν πεδίον δόξης λαμπρόν για καταψηφίσεις και αντιπαραθέσεις με τον Μητσοτάκη. Και εκλογικός νόμος έρχεται, και συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, και παιδεία, και εργασιακά. Ετσι η χθεσινή εισήγηση του πρώην πρωθυπουργού είχε και τα δύο στοιχεία – μασάζ για την Πρόεδρο και εμψύχωση για σκληρή αντιπολίτευση.

Καθόλου τυχαία, οι των προεδρικών του ΣΥΡΙΖΑ διέρρεαν τις προηγούμενες μέρες όσον αφορά τη Σακελλαροπούλου πως, στην τελική, δική τους επιλογή ήταν, αφού εκείνοι την πρότειναν για το ΣτΕ. Ο Τσίπρας χθες το προχώρησε ένα βήμα. Είπε, ας πούμε, πως «εμείς δεν υποτάσσουμε τη δημοκρατία και το αύριο της χώρας σε μικροκομματικά παιχνίδια και επικοινωνιακές φούσκες. Η θέση μας λοιπόν είναι συνειδητή, καθαρή, χωρίς «ναι μεν, αλλά…». Θα ψηφίσουμε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και θα τη στηρίξουμε να επιτύχει στα καθήκοντά της». Θυμίζουμε πως μέχρι χθες επέμεναν στον Παυλόπουλο βέβαια, αλλά τέλος πάντων. Προσέδωσε δε στην πρόταση Μητσοτάκη τη διάθεση να φύγει προς τα εμπρός ο Πρωθυπουργός και κυρίως απ’ τα πολλαπλά του αδιέξοδα – εννοώντας προφανώς και πάνω απ’ όλα τα διπλωματικά.

Η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπετόν σχεδόν καθολικά με τον Τσίπρα. Λίγες οι φωνές των 53+ που διασώθηκαν από τις εκλογές του καλοκαιριού. Δεν ήταν όμως από εδώ ο φόβος. Εξάλλου οι 53+ και οι σύμμαχοί τους (Νίκος Φίλης, Νίκος Βούτσης) βλέπουν θετικά τη Σακελλαροπούλου και την εγγράφουν σε γενικές γραμμές στην προοδευτική όχθη.

Μουρμούρες ακούστηκαν από τις πιο πασοκογενείς απολήξεις του κόμματος και των συμμάχων και αυτό ακριβώς έσπευσε χθες να προλάβει ο Τσίπρας. Εξάλλου, ενόψει συνεδρίου και των διεργασιών εσωκομματικά, θα ήταν εξόχως προβληματικό για την εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έχει διαρροές στην υπερψήφιση της Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Αν ο Τσίπρας ευνοεί συναίνεση στο πολιτειακό, δεν σημαίνει πως δεν θα πάει με σκληρό ροκ στα έτερα πεδία. Ολο αυτό όμως ως λογική προϋποθέτει κοινή εικόνα προς τα έξω. Κάτι για το οποίο μερίμνησε χθες.

Headlines