Κυβέλη Καστοριάδη: Από το Παρίσι στο Μουσείο Γουλανδρή για μια βραδιά βασισμένη σε προσωπογραφίες

Η Κυβέλη Καστοριάδη θα αφήσει για λίγο αγαπημένο της Παρίσι και θα βρεθεί στην Αθήνα για μια μοναδική βραδιά στο Μουσείο του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή.

Μαζί με τον Ορέστη Καλαμπαλίκη θα παρουσιάσουν τραγούδια εμπνευσμένα από τις προσωπογραφίες στο πλαίσιο της μουσικής ενότητας Συναισθησία.

Η κόρη του σπουδαίου φιλόσοφου έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να διαμορφώσει το δικό της μουσικό στιλ και να κάνει κάθε της εμφάνιση μια μοναδική μουσική εμπειρία.

Τι θα δούμε στο live στο Μουσείο του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή;

Με τον Ορέστη ετοιμάσαμε για το μουσείο μια συναυλία εμπνευσμένη από το πορτραίτο. Πολλά τραγούδια που μας αρέσουν, αν το σκεφτούμε λίγο είναι πορτραίτα, περιγραφή με στίχο και μουσική ενός χαρακτήρα ή μια ανθρώπινης κατάστασης, εκεί που ο ζωγράφος θα χρησιμοποιήσει χρώμα και μουσαμά. Και μας άρεσε ο παραλληλισμός αυτός. Επιλέξαμε λοιπόν από τα κοινά μας τραγούδια και από τραγούδια του πρώτου μου δίσκου και προσθέσαμε κι αλλά, καινούργια, ώστε να φτιάξουμε την δική μας συλλογή, για φωνή και κιθάρα!

Πόσο έχουν επηρεάσει το πρόγραμμα οι προσωπογραφίες της συλλογής;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ακόμα την χαρά να δω την συλλογή, γιατί μένω στο Παρίσι και δεν έχω βρεθεί στην Αθήνα από τότε που άνοιξε το μουσείο. Ανυπομονώ να την ανακαλύψω! Είδα όμως φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα media, και στο ύφος της και στην χρονική περίοδο των έργων μου θυμίζει αρκετά το musée d’Orsay, που το λατρεύω. Όταν σκέφτομαι τα τραγούδια που διαλέξαμε, αν έπρεπε να φανταστώ τον αντίστοιχο πίνακα, τα περισσότερα μου φέρνουν στο μυαλό έργα του 19^ου και του 20^ου αιώνα.

Από το 2016 και το “Sous le ciel de Paris” πόσο έχεις αλλάξει;

Αρκετά, θα έλεγα, και σε διάφορα επίπεδα. Πρώτον σίγουρα επί σκηνής, γιατί απέκτησα εμπειρία και τολμάω περισσότερα πράγματα! Φωνητικά επίσης γιατί συνεχώς δουλεύω να αποκτήσω μια φωνή δική μου και αληθινή που να αντιπροσωπεύει αυτό που είμαι κι αυτό που θέλω να εκφράσω. Τέλος, και ίσως για μένα το κυριότερο, γιατί εδώ κι έναν χρόνο άρχισα να γράφω δικούς μου στοίχους και δικά μου κείμενα, κι αυτό μου φέρνει τεράστια χαρά! Τελευταίως, νοιώθω και την ανάγκη να πάω προς έναν ήχο πιο ηλεκτρικό.

Μουσικά έχεις πια αποκτήσει τη δική σου ταυτότητα, που θα κατέταζες τον εαυτό σου;

Δύσκολη ερώτηση, και στην οποία δυσκολεύομαι πάντα να απαντήσω όταν σε μια πρώτη συνάντηση με ρωτάει κανείς: «Κι εσύ; Τι είδος τραγουδιού κάνεις;» Πως να το λέγαμε; Γαλλικό έντεχνο; Φολκ; Τι να πω! Δεν ξέρω…

Η συνύπαρξη σου με τον Ορέστη τόσα χρόνια πόσο λυτρωτικά λειτουργεί πάνω στη σκηνή;

Με τον Ορέστη γνωριζόμαστε πλέον καλά, κι είμαστε φίλοι. Υπάρχει μια γνώση των χαρακτήρων μας και καταλαβαινόμαστε χωρίς πολλά λόγια, και αυτό είναι πολύ ευχάριστο επί και εκτός σκηνής. Και νοιώθω πάντα χαρά και ευγνωμοσύνη που παίζω μαζί με αυτόν τον σπουδαίο κιθαρίστα, συνθέτη, και φίλο!