Η απατηλή νοσταλγία της επανάστασης

Με την συμπλήρωση πέντε ετών από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, συνειρμοί και μνήμες ζωντανεύουν αναγκαστικά. Αλλοτε αυθόρμητα, όσο και αν κάποιος θέλει να ξεχάσει πολλά, άλλοτε επειδή κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της περιόδου θέλουν να υπενθυμίσουν μερικά περιστατικά.

Όπως προσφάτως ο Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος με κάποιον αξιοσημείωτο τρόπο απέρριψε και ανέτρεψε το μεγάλο εφεύρημα του Αλέξη Τσίπρα, εκείνο της περιβόητης αυταπάτης.

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ο κ. Δραγασάκης κατέρριψε τον μύθο αυτόν και θέλησε να συντηρήσει έναν άλλον. Εκείνον της ηρωϊκής διαπραγμάτευσης και της παρ’ ολίγον επανάστασης.

Είπε μεταξύ των άλλων ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. «Ο Τσίπρας μίλησε για αυταπάτη. Εγώ δεν το βίωσα έτσι» και στην συνέχεια συμπλήρωσε:

«Ξέραμε από την αρχή τη δομική του αντίφαση (σ.σ. του σχεδίου). Είχα γράψει ότι τα όρια της πολιτικής μας είναι δύο, το εσωτερικό και το εξωτερικό όριο». Στην συνέχεια είπε δε και αυτά: «Από μεθοδολογική άποψη είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε και ο Λένιν το ’17. Ξεκίνησε να κάνει μια παγκόσμια επανάσταση και κατέληξε να γίνει επανάσταση μόνο στη χώρα του. Εμείς δεν ξεκινήσαμε επανάσταση, ξεκινήσαμε ένα εγχείρημα το οποίο απαιτούσε αλλαγές στην Ευρώπη, απαιτούσε συμμαχίες και άλλα παράλληλα εγχειρήματα. Αυτό δεν υπήρξε και έρχεσαι σε μια φάση και λες: “Ε, και τώρα τι κάνω που είμαι μόνος;”. Αν σκεφτόμαστε έτσι πάντα, δεν θα κάνουμε τίποτα ποτέ. Βλέπεις μια δυνατότητα και λες “για να δω, μπορώ να την αξιοποιήσω τη δυνατότητα αυτή;”».

Πέντε χρόνια έπειτα από όλα αυτά τα πειράματα, ένα επιφανές στέλεχος εκείνης της κυβέρνησης έρχεται να συντηρήσει έναν μύθο και να περιγράψει ένα σχέδιο εφιαλτικό, που στόχο είχε εν τέλει την δημιουργία μίας απομονωμένης και εξαθλιωμένης χώρας, η οποία θα ελέγχεται από μία ομάδα ιδεοληπτικών, δήθεν επαναστατών.

Λίγες ημέρες αργότερα έρχεται ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και θυμάται τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά, αλλά συμπληρωματική και εξίσου εφιαλτική.

Μιλώντας στην Καθημερινή, ο κ. Γιούνκερ παραδέχεται ότι το πρόβλημα είχε ξεκινήσει επί κυβερνήσεως Καραμανλή, ότι το ΔΝΤ ενδεχομένως ήταν αχρείαστο, ότι ο Βαρουφάκης μικρό ρόλο έπαιξε και ότι ο Τσίπρας πηγαινοερχόταν στις Βρυξέλλες «με περιεργες ιδέες για το τι έπρεπε να γίνει, επέμενε στην κοινωνική διάσταση του προβλήματος». Κάτι σαν κι αυτά που περιέγραψε ο Δραγασάκης δηλαδή.

Και εν τέλει ο Γιούνκερ επαναφέρει ένα ζήτημα, το οποίο ίσως δεν θα πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. «Το κείμενο του δημοψηφίσματος, που κάλεσε [ο Τσίπρας] τον ελληνικό λαό να καταψηφίσει, ήταν ένα παλιό κείμενο συμφωνίας». Και αναφέρει επίσης ότι κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί έγινε αυτό το δημοψήφισμα, παρά μόνο για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. «Εκείνη ήταν μία επικίνδυνη στιγμή», αναφέρει τεσσεράμισι χρόνια αργότερα ο κ. Γιούνκερ, επιβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος για την έξοδο από την ευρωζώνη ήταν ορθάνοιχτος. Πώς να αισθάνονται σήμερα εκείνοι που χόρευαν τα τσάμικα;

Από τον συνδυασμό των δύο παρεμβάσεων διαπιστώνει κανείς κάποια πράγματα. Αφενός, πόσο φτηνά την γλιτώσαμε και πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά και χειρότερα, αν δεν υπήρχε κάποιος σαν τον Γιούνκερ.

Αφετέρου, πώς ακόμη και σήμερα μερικοί εξακολουθούν να θέλουν να συντηρούν τους μύθους με τους οποίους επιχείρησαν να κοροϊδέψουν τους Ελληνες, στο όνομα μίας επανάστασης, την οποία κανείς δεν είχε επιθυμήσει και ζητήσει.

Περασμένα ναι. Ξεχασμένα όχι.

Ειδικώς αφότου έπειτα από όλα αυτά εξακολουθεί να εκκρεμεί μία ταπεινή συγγνώμη στους Ελληνες από εκείνους που έπαιξαν με τις ζωές, τις περιουσίες και τα μυαλά τους και που σήμερα περιφέρονται περιχαρείς και άνετοι σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.