Οταν έφυγε από τη ζωή η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός έγραψε στο χρονογράφημά του στην (επίσης… συχωρεμένη) «Ελευθεροτυπία» ότι «είναι σαν να κηδεύουμε τη νιότη μας» και από την Κυριακή το βράδυ αυτή η ατάκα μού ήρθε πολλές φορές στο μυαλό…

Οντως μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ οι νεότερες γενιές κηδεύουν τη δική τους νιότη που παίρνει μαζί της στον τάφο, αλλά συνάμα αποθηκεύει στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων και την εποχή της δικής τους αθωότητας…

Ο Black Mamba δεν μένει πια εδώ. Χάιδεψε την μπάλα και ενώ στις 14 Απριλίου του 2016 σκόραρε τους τελευταίους πόντους της δαφνοστεφούς καριέρας του με ελεύθερες βολές, αυτή τη φορά η μοίρα διάλεξε γι’ αυτόν ένα εντελώς διαφορετικό φινάλε: του έδωσε πάσα, τον έστειλε στην αδύνατη πλευρά και τον εξανάγκασε σε ένα απονενοημένο και απελπισμένο fadeaway…

Δεν του άρεσαν απλώς τέτοια σουτ του Κόμπι, τρελαινόταν γι’ αυτά, μόνο που το τελευταίο αποδείχθηκε ατζαμίδικο και απέβη μοιραίο…

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες τώρα έχουν γραφτεί εκατομμύρια αφιερωματικά και επικήδεια κείμενα, που το δίχως άλλο αναδεικνύουν την μπασκετοσύνη και την μεγαλοσύνη του και συνάμα εμπλουτίζουν την παρακαταθήκη την οποία κληροδότησε στις επόμενες γενιές…

Το περιλάλητο legacy του είναι στ’ αλήθεια ανεκτίμητο: ανεβαίνοντας στη γειτονιά των αγγέλων – στην οποία ούτως ή άλλως ήταν προσηλυτισμένος σημειολογικώς από τη ζωή του στο Λος Αντζελες, ο Κόμπι πήρε μαζί του μια εποχή: τη δική του εποχή, που τη διαφέντεψε, τη σημάδεψε ανεξίτηλα,

επέδρασε πάνω της καταλυτικά και την άφησε σαν ευχή και κατάρα στις επόμενες γενιές…

Τι εννοώ; Περισσότερο από τους τίτλους, τους πόντους, τα ρεκόρ και τους αριθμούς, ο αοίδιμος σουπερστάρ εναπέθεσε σεπτά στη συλλογική μνήμη την αγάπη, το πάθος και την αφοσίωσή του για το μπάσκετ.

Ο Κόμπι δεν υπήρξε απλώς ένας (προικισμένος και χαρισματικός) παίκτης του μπάσκετ. Ενσάρκωνε και θα συνεχίσει, έστω και σε άυλη μορφή, να είναι το ίδιο το μπάσκετ!

Headlines