Αναδεικνύοντας τη σημασία της συλλογικότητας, του αλτρουισμού και της αθλητικής κοινοκτημοσύνης, ο Μάτζικ Τζόνσον είχε πει κάποτε μια σοφή κουβέντα…

«Nobody is bigger than the game», κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι… Δυστυχώς τις τελευταίες ημέρες αποδεικνύεται ότι κάποιος ξεπέρασε το παιχνίδι και μάλιστα χωρίς τη θέλησή του…

Τον λένε… Τον έλεγαν Κόμπι Μπράιαντ! Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν νυχθημερόν: για πολλούς δεν μίλησε κανείς, δεν τους άφησε ένα λουλούδι στον τάφο, δεν έριξε ένα δάκρυ, δεν είπε μια προσευχή… Για τον «Black Mamba» όλα αυτά συμβαίνουν σε υπερθετικό βαθμό διότι απλούστατα ήταν επώνυμος! Σε τούτο τον μάταιο κόσμο όλοι είναι επώνυμοι, όλοι κάπως βαφτίστηκαν, απλώς κάποιοι ξεχωρίζουν ακόμη και όταν φεύγουν από τη ζωή…

Ο κόσμος που θαυμάζει τα έργα τους, πιστεύει ότι εμπίπτουν στην κατηγορία των άτρωτων και – θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου – των αθάνατων. Πλανώμεθα πλάνην οικτράν και ο Κόμπι απέδειξε του λόγου το αληθές… Είχε τα πάντα όλα και ξεχείλιζε από υγεία, ευεξία, ταλέντο, τίτλους, χρήματα, δόξα, φήμη, αναγνωρισιμότητα και όλα τα συναφή, αλλά όπως και από τα θύματα του ναυαγίου του Τιτανικού, του έλειπε κάτι…

Η τύχη! Το εννοώ αυτό για τους δήθεν άτρωτους (αθλητές): κανείς δεν είναι τέτοιος, όλοι έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους (η δική του μάλιστα είχε κτυπηθεί το 2013) και μπορούν ξάφνου να βρεθούν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και να τα χάσουν όλα σε μια στιγμή. Μαζί με τον Κόμπι μέσα στα συντρίμμια του μοιραίου ελικοπτέρου χάθηκαν η κόρη του και άλλες επτά ψυχές. Το μπάσκετ και ο αθλητισμός βυθίσθηκαν στο πένθος και – όπως είπε ο Ντουέιν Γουέιντ – η Γη σταμάτησε (να κινείται) για μια ημέρα…

Ποια είναι η ειρωνεία της τύχης; Το 2011 που ο σούπερ σταρ των Λέικερς βρέθηκε στην Αθήνα, τον ρώτησα ποιος ήταν ο αγαπημένος του ήρωας από την ελληνική μυθολογία. «Ο Αχιλλέας, διότι ήταν γενναίος πολεμιστής» μου απάντησε.

Ο Αχιλλέας ο οποίος, ως γνωστόν, σκοτώθηκε από το κτύπημα του Πάρη στην αχίλλειο πτέρνα του…

Headlines