Γιατί ο διχασμός της Λιβύης εξυπηρετεί Πούτιν και Ερντογάν

Με την κατάσταση στη Λιβύη να κοντεύει να ξεφύγει εκτός ελέγχου και τη Διάσκεψη του Βερολίνου να φαντάζει μια… μακρινή ανάμνηση Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν τρίβουν τα χέρια τους αφού φαίνεται να βγαίνουν νικητές από τη λιβυκή εξίσωση.

Μάλιστα, αυτή συνοδεύεται από αδύναμο ΝΑΤΟ και μια αναιμική αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δείχνει, μπορεί να καταδικάζει τις ξένες παρεμβάσεις στην περιοχή, ωστόσο εμφανίζεται αδύναμη και διχασμένη.

Η ανάλυση του πρώην αμερικανού διπλωμάτη, Ίθαν Χόριν, στο Newsweek αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.

Πώς άνοιξε η «πόρτα» σε Πούτιν και Ερντογάν

Η μακρόχρονη απουσία της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά και η συνεχής πίεση από τα Ηνωμένα Έθνη άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ρωσία να αυξήσουν την επιρροή τους στη Λιβύη.

Ο διχασμός στη χώρα, ο οποίος ξεκίνησε το 2011 με το θάνατο του Καντάφι, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει μια ανατολή που επηρεάζεται από τη Ρωσία και μια δύση, στην οποία κυριαρχεί η Τουρκία, αναφέρει ο αμερικανός διπλωμάτης.

Όλα ξεκίνησαν από την καταστροφική κακοδιαχείριση της παρέμβασης του 2011 στη Λιβύη από ΝΑΤΟ και Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία οδήγησε στην ανατροπή του πρώην δικτάτορα της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, ωστόσο άφησε την εύθραυστη επαναστατική κυβέρνηση της Λιβύης εκτεθειμένη σε χειραγώγηση από άλλες περιφερειακές δυνάμεις, κυρίως την Τουρκία το Κατάρ.

Ποιος υποστηρίζει ποιον…

Τόσο η Τουρκία, όσο και το Κατάρ υποστηρίζουν την κυβέρνηση της Τρίπολης που έχει αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Η κυβέρνηση του Σάρατζ βρίσκεται σε μακρόχρονη σύγκρουση με τον Εθνικό Λιβυκό Στρατό (LNA) του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος πήρε τον έλεγχο στα ανατολικά και νότια της χώρας μετά από τέσσερα χρόνια μάχης.

Ο Χαφτάρ βρήκε, μάλλον ανέλπιστα, υποστηρικτές στους εχθρούς της Τουρκίας και του Κατάρ στη Μέση Ανατολή. Δηλαδή στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αίγυπτο.

Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο στην ήδη πολύπλοκη λιβυκή εξίσωση μπήκε και η Ρωσία στέλνοντας μισθοφόρους, οι οποίοι συνδέονται με την ομάδα του Κρεμλίνου Wagner, με σκοπό την υποστήριξη του Χαφτάρ.

«Η συνεχιζόμενη απουσία της Ευρώπης και της Αμερικής και η συνεχής πίεση από τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αφήσει περιθώρια για την Τουρκία και τη Ρωσία να ανακαλύψουν μια συμφωνία που θα προωθήσει τόσο ατομικά, όσο και αμοιβαία τα συμφέροντά τους, υπονομεύοντας την επιρροή της Δύσης στη Μεσόγειο» γράφει ο Χοριν.

Η Διάσκεψη του Βερολίνου και ο ρόλος της Τουρκίας

Μάλιστα, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, οι προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός της Διάσκεψης του Βερολίνου, πριν από δύο εβδομάδες, θα μπορούσαν να καταδικάσουν σιωπηρά τη Λιβύη σε επίσημη διάσπαση μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η σύγκρουση στη Λιβύη ήρθε στο προσκήνιο και πάλι τον περασμένο Νοέμβριο όταν η Άγκυρα και η κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας (GNA) της Τρίπολης υπέγραψαν τις δύο παράνομες συμφωνίες, τις οποίες έχει καταδικάσει το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, όμως χωρίς κάποιες χειροπιαστές αντιδράσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της παρουσίας της Τουρκίας στη Λιβύη, χωρίς να υπάρξει κάποια ουσιαστική αντίδραση.

«Μια εύλογη συνέπεια αυτών των διαπραγματεύσεων που γίνονται κάτω από την πτέρυγα της κατάπαυσης του πυρός είναι η διαίρεση της χώρας σε μια ανατολικοποιημένη από τη Ρωσία Λιβύη και μια Δύση που κυριαρχείται από την Τουρκία» δήλωσε ο Χοριν.

Καλύτερα κάτι παρά τίποτα…

Αυτό μάλιστα είναι κάτι που μπορεί να ταιριάξει τόσο τους στόχους της Τουρκίας, όσο και της Ρωσίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας της Λιβύης βρίσκεται στα ανατολικά, ωστόσο και η Δύση έχει πόρους.

Και η λογική δείχνει ότι Ρωσία και Τουρκία σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Δηλαδή ότι «κάτι είναι πολύ καλύτερο από τίποτα», ειδικά εάν αυτό συνοδεύεται από ένα αποδυναμωμένο ΝΑΤΟ και μια διχασμένη Ευρωπαϊκή Ένωση.