Μαρινέλλα: Αποθεώθηκε ο ζωντανός «μύθος» του ελληνικού τραγουδιού – Νέα παράσταση στις 17 Φεβρουαρίου

Σε παλιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Δίφωνο» στη Λίνα Νικολακοπούλου είχε δηλώσει ότι η ιδανική συναυλία για την ίδια θα ήταν με ένα πιάνο κι έναν προβολέα να την χτυπάει από απέναντι.

Μινιμαλισμός κόντρα στον «μύθο» της απόλυτης ντίβας που κουβαλάει. Στη χθεσινοβραδινή παράσταση, στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο προβολέας χτυπούσε από πάνω της, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Νανούρη και τη διεύθυνση του Συνόλου Ποικίλης Μουσικής της «Φιλαρμονίας» Ορχήστρας Αθηνών από τον Αλέξιο Πρίφτη. Σκηνοθέτης και ερμηνεύτρια απέδειξαν ότι συνεχίζουν την καλή χημεία που απέκτησαν με τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, που ανέβηκε στο Ελληνικό Φεστιβάλ το 2015.

Εκείνη κι αν ήταν «ανατροπή»: η Μαρινέλλα ως Γυναίκα με τα Μαύρα άφηνε πίσω της τους κώδικες της πίστας και γινόταν ερμηνεύτρια με την επιμέλεια του Νανούρη, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Χθες ο νεαρός σκηνοθέτης έστησε μια παράσταση καθόλου στατική, με την Μαρινέλλα αεικίνητη πάνω στη σκηνή, από την πρώτη εμφάνιση στο «Τολμώ». Η ορχήστρα έκανε εισαγωγές που θύμιζαν κλασική μουσική, χανόταν πίσω από το παραπέτασμα για να αφήσει την ερμηνεύτρια μόνη «με κιθάρα ή πιάνο», εμφανιζόταν και πάλι ενώ η Μαρινέλλα την ακολουθούσε στη «Λίμνη των κύκνων» με την αντίστοιχη κινησιολογία των χεριών – σήμα κατατεθέν – σαν μπαλαρίνα.

Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, και ενώ ο Νανούρης υπενθύμιζε τα συστατικά του «μύθου» με φωτισμούς, φωτοσκιάσεις και το κόκκινο βελούδο της αυλαίας, ο «μύθος» επιβεβαίωνε την καταγωγή του. Από τη δεκαετία του 1960, όταν η Μαρινέλλα επιβίωνε ως αρτίστα με καύσιμο τη «μαθητεία» της δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη, και στη δεκαετία του 1970 όταν επέβαλε το νέο είδος νυχτερινής διασκέδασης (πολλοί το είπαν λαμέ, ο Μάνος Ελευθερίου το χαρακτήριζε «πίστα με ανθρώπινο πρόσωπο»).

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Η χθεσινή παράσταση επισημοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τη συνέργεια της ερμηνεύτριας με το Σωματείο «Ελπίδα – Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο», το οποίο γιορτάζει 30 χρόνια προσφοράς στα παιδιά και όπου θα διατεθεί μέρος των εσόδων της συναυλίας. Ειδικά για την περίσταση η Μαρινέλλα επέλεξε τα all time classic τραγούδια με τα οποία επανασυστήνεται στο ακροατήριο τα τελευταία χρόνια: από το «Αθάνατο νερό» και το «Καμιά φορά» έως το θεατροποιημένο πλέον «Ανοιξε πέτρα», το οποίο όλοι αναμένουν από την πρώτη στιγμή που ακούγεται η εισαγωγή. Θυμήθηκε, όμως, και τραγούδια που έχουν μείνει στην πίσω πλευρά της δισκογραφίας (ως επανεκτελέσεις) ή των εμφανίσεών της: «Στα περβόλια» του Μίκη Θεοδωράκη, «Θα σε πάρω να φύγουμε» (Σπάρτακος – Σακελλάριος), «Βίρα τις άγκυρες» (Μουζάκης – Αγγελόπουλος), «Μια χαμένη Κυριακή» (Κ.Χατζής – Ξ.Φιλέρης). Σχετική έκπληξη το «Piensa en mi» του Agustin Lara με δύο κιθάρες (το είχε ερμηνεύσει στο «Με βάρκα το τραγούδι» το 1999) και το «Ακρογιαλιές δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, ήταν το «Ελα γι’ απόψε» του Χρήστου Χαιρόπουλου που καθήλωσε το κοινό (όπως και στη συναυλία «Η Μαρινέλλα τραγουδά και θυμάται» στο Μέγαρο Μουσικής το 1998). Τραγούδι της Δανάης Στρατηγοπούλου, από το οποίο η Μαρινέλλα έβγαλε προς τα έξω τη θεατράλε φόδρα για να το κάνει δικό της. Επέστρεψε, όμως, και στην «Ομορφη πόλη» των Μίκη και Γιάννη Θεοδωράκη, τραγούδι που επίσης δεν συμπεριλάμβανε στις συναυλίες της, παρόλο που η ερμηνεία της του 1966 (από τον «Α’ Μουσικό Αύγουστο» στον Λυκαβηττό) στέκει ακόμη απόρθητη. Χθες ανέδειξε όλες τις «στροφές» απ’ τις οποίες περνάει η ερμηνεία: από τα μελίσματα και τις ανάσες ως τις εκτάσεις. Ηταν μία από τις δυνατές στιγμές όπου ο σημερινός μύθος συναντούσε την απαρχή μιας προσωπικής διαδρομής που εκτείνεται σε έξι δεκαετίες. Λόγω του sold out που σημειώθηκε, αλλά και του φιλανθρωπικού σκοπού, η Μαρινέλλα επαναλαμβάνει τη συναυλία στις 17 του μήνα.