Πόλεμος στη Συρία: Τι κρύβει ο «καυγάς» Πούτιν και Ερντογάν μετά τις συγκρούσεις και τους νεκρούς

Πρώτο θέμα σε όλα τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ έγινε η είδηση του «καυγά» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν για τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών στη Συρία.

Μάλιστα, ο τούρκος πρόεδρος στη συνήθη τακτική του, έσπευσε να τραβήξει περισσότερο το σκοινί λέγοντας πως η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας.

«Θα ήθελα και πάλι να υπογραμμίσω ότι εμείς δεν αναγνωρίζουμε την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας. Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» δήλωσε χαρακτηριστικά στη «βόμβα» που εξαπέλυσε ο τούρκος πρόεδρος.

Πολλοί έσπευσαν να κάνουν λόγο για ρήγμα στις σχέσεις των δύο ηγετών. Ωστόσο, κατά πόσο αυτή είναι η πραγματικότητα; Κατά πόσο περνάει κρίση η σχέση των δύο ηγετών;

Τι κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις του Ερντογάν

Σύμφωνα με αναλυτές οι δηλώσεις Ερντογάν ήταν απλώς… για τα μάτια του κόσμου. Έτσι, δεδομένου ότι καμία χώρα δεν έχει αναγνωρίσει την Κριμαία, ούτε η Τουρκία την έχει αναγνωρίσει ως έδαφος της Ρωσίας, ούτε και της έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο.

Έτσι λοιπόν είναι κατανοητό πως οι εν λόγω δηλώσεις δεν έχουν κάποιον ουσιαστικό χαρακτήρα, παρά μόνο την δημιουργία κλίματος για άλλες συζητήσεις που κάνει με τους Ρώσους και πιθανώς να αφορούν τη Συρία και τη Λιβύη.

Οι δύο ηγέτες, ήταν αυτοί που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο τέλος της τουρκικής επιχείρησης στη Συρία, ενώ είναι αυτοί που πάνε τώρα να τη «σμπαραλιάσουν» μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.

Παράλληλα, κατά πολλούς είναι οι πραγματικοί νικητές του διχασμού στη Λιβύη, μοιράζοντας τρόπον τινά τα εδάφη.

Εκτός από τη… συνεργασία τους σε Συρία και Λιβύη οι δύο χώρες εργάζονται αρμονικά και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμά στο θέμα των S400. Η Άγκυρα όχι μόνο δεν κάνει πίσω παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ, αλλά ετοιμάζεται να στραφεί στη Μόσχα και για τα Su35 σε περίπτωση που η Ουάσιγκτον κάνει πραγματικότητα τις απειλές και τη διώξει από το πρόγραμμα των F35.

Σκληρό πόκερ ή… συνεργασία στη Συρία

Όσον αφορά τη Συρία, η Ρωσία υποστηρίζει χρόνια το καθεστώς του Άσαντ στη και ελπίζει να καταφέρει να ελέγξει το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής.

Ωστόσο, η Τουρκία καταλαμβάνει μέρος της βόρειας Συρίας, πράγμα που σημαίνει ότι οι μάχες στο Ιντλίμπ θα φέρουν τη Μόσχα και την Άγκυρα «πολύ κοντά».

Αμφότεροι, όμως ξέρουν καλά πως συμφέρει και τους δύο πλευρές, να μην διακινδυνευσουν περαιτέρω κλιμάκωση.

Αυτό διότι η Τουρκία ελπίζει ότι η Ρωσία θα αποδεκατίζει το Ταχρίρ αλ-Σαμ, ώστε Σύροι πρόσφυγες από το Ιντλίμπ θα αναζητήσουν καταφύγιο σε περιοχές του Αφρίν αλλοιώνοντας τον αμιγώς κουρδικό πληθυσμό της περιοχής.

Παράλληλα, Μόσχα και Άγκυρα έχουν υπογράψει συμφωνία για να μοιράσουν εδάφη στην περιοχή.

Οι δύο νικητές της Λιβύης

Παράλληλα αναλυτές εξηγούν ότι τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βγαίνουν κερδισμένοι από την κατάσταση που επικρατεί στη Λιβύη.

Μάλιστα, όταν αυτή συνοδεύεται από ένα αδύναμο ΝΑΤΟ και μια αναιμική αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δείχνει, μπορεί να καταδικάζει τις ξένες παρεμβάσεις στην περιοχή, ωστόσο εμφανίζεται αδύναμη και διχασμένη.

Αυτή την άποψη εξέφρασε και ένας πρώην αμερικανός διπλωμάτης με άρθρο του στο Newsweek.

Συγκεκριμένα, η μακρόχρονη απουσία της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά και η συνεχής πίεση από τα Ηνωμένα Έθνη άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ρωσία να αυξήσουν την επιρροή τους στη Λιβύη.

Ο διχασμός στη χώρα, ο οποίος ξεκίνησε το 2011 με το θάνατο του Καντάφι, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει μια ανατολή που επηρεάζεται από τη Ρωσία και μια δύση, στην οποία κυριαρχεί η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα είναι κάτι που μπορεί να ταιριάξει τόσο τους στόχους της Τουρκίας, όσο και της Ρωσίας.

Αφού παρά το γεγονός ότι το το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας της Λιβύης βρίσκεται στα ανατολικά και η Δύση έχει πόρους.

Και η λογική δείχνει ότι Ρωσία και Τουρκία σκέφτονται το ίδιο πράγμα. Δηλαδή ότι «κάτι είναι πολύ καλύτερο από τίποτα», ειδικά εάν αυτό συνοδεύεται από ένα αποδυναμωμένο ΝΑΤΟ και μια διχασμένη Ευρωπαϊκή Ένωση.