Πρόκειται περί ενός σύγχρονου δόγματος. Ή, μάλλον, περί του επικρατέστερου σύγχρονου δόγματος. Με όλα τα χαρακτηριστικά της φιλοσοφικής, της πολιτικής αλλά και της θρησκευτικής του διάστασης. Η πιο ισχυρή αφορμή για μεγάλες κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, ακτιβισμό. Το οικολογικό κίνημα είναι αυτό που πλέον συσπειρώνει και κατεβάζει τα πλήθη στους δρόμους. Είναι η νέα «επανάσταση» που υπερασπίζεται τα δικαιώματα της φύσης, ενίοτε και περισσότερο από τα δικαιώματα του ανθρώπου – τουλάχιστον έτσι όπως τα ξέραμε έως τώρα. Εως εδώ όλα καλά. Πέρα από τα γνωστά περί του ότι τη φύση δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας αλλά τη χρωστάμε στα παιδιά μας, η απλή εξίσωση λέει ότι αν γκρεμιστεί το «σπίτι» μας, θα μείνουμε στον δρόμο.

Η Ιστορία όμως επίσης λέει ότι οι επαναστάσεις, κατά κανόνα, εκτρέπονται. Είναι τότε που αρχίζουν να ξεβάφουν επάνω τους «θεολογικές» αναφορές. Αυτές που υψώνουν στεγανά στη συνείδηση του ανθρώπου. Που κρεμάνε την ταμπέλα του «αμαρτήματος» πιο εύκολα και από εκείνο το «Είμαι τέντι μπόις» του νόμου 4000. Που διαπραγματεύονται την τιμωρία και βάζουν στο ζύγι τη συγχώρεση. Που μετατρέπουν τους απλούς πιστούς σε ζηλωτές και σύγχρονους λουδίτες. Που θεωρούν αμαρτία την άρθρωση οιασδήποτε αμφισβήτησης του δόγματος. Και που, εφόσον έχουν ανάγκη από Μεσσίες, εύκολα κόβουν και ράβουν μία Γκρέτα στα μέτρα ενός «12ετούς Ιησού στον ναό».

Ενας οικολογικός ακτιβισμός που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια και, όπως αποδεικνύεται, πάει κόντρα στις ισορροπίες της φύσης. Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής των Πρεσπών το έχουν ήδη πληρώσει. Και πολύ φοβάμαι ότι θα το ξαναπληρώσουν στην εποχή του αυτοεκπληρούμενου ακτιβισμού που δεν τον ενδιαφέρει ούτε το αποτέλεσμα ούτε οι επιστημονικές μελέτες. Μόνο το ρεσάλτο για το ρεσάλτο. Κάτι μου λέει ότι οι ακτιβιστές θα ανοίξουν τις πλωτές παγίδες στις Πρέσπες. Αυτά ζούμε. Τα μινκ, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το νέο προλεταριάτο.

Headlines