Είναι άκρως ανατριχιαστικό, μακάβριο αλλά κι αληθινό! Περισσότεροι από είκοσι ζωντανοί ιάπωνες μοναχοί κατάφεραν από το  1081 μέχρι το 1903 να αυτό-ταριχευτούν, θέλοντας να αγγίξουν το σοκουσινμπούτσου… Μια κατάσταση ακραίας ασκητικής αυτοκυριαρχίας, η οποία θα τους επέτρεπε να γίνουν «Βούδες στο σώμα τους».

Οι ιάπωνες μοναχοί Σινγκόν της επαρχίας Γιαμαγκάτα είναι παγκοσμίως «διάσημοι», καθώς από τις τάξεις τους έχουν ξεπηδήσει αρκετά πετυχημένα παραδείγματα ζωντανής μουμιοποίησης.

Γιατί επιβάλλουν στον εαυτό τους αυτή την «βάρβαρη» και επώδυνη διαδικασία; Γιατί πιστεύουν ότι επιτυγχάνοντας το σοκουσινμπούτσου, η ψυχή τους θα ζήσει για 1,6 εκατομμύρια χρόνια ένα παραδεισένιο διάστημα, κατα το οποίο θα έχει τη μεταφυσική ικανότητα να προστατεύει όλους τους ανθρώπους στη γη.

Και επειδή ακριβώς η ψυχή έχει ανάγκη ένα σώμα για να «ζει» οι ιάπωνες μοναχοί επιβάλουν στον εαυτό τους αυτή την επίπονη διαδικασία  αυτο-ταρίχευσης, η οποία μάλιστα χρειάζεται τουλάχιστον τρία χρόνια προκειμένου να ολοκληρωθεί.

Πώς οι μοναχοί μετατρέπονται σε ζωντανές μούμιες

Για να αρχίσει η μακάβρια διαδικασία, ο μοναχός υιοθετούσε μια αποκλειστικά φυτοφαγική διατροφή. Τεφόταν μόνο με ρίζες δέντρων, ξηρούς καρπούς, μούρα,  φλοιούς δέντρων, ακόμα και πευκοβελόνες.

Η ακραία αυτή διατροφή εξυπηρετούσε διττό σκοπό. Αρχικά, διευκόλυνσε τη βιολογική προετοιμασία για την αυτο-ταρίχευση, καθώς απάλλασε το σώμα από κάθε ίχνος λίπους και μυϊκής ίνας. Κατά δεύτερον, απέτρεπε τη μελλοντική αποσύνθεση αποστερώντας τα βακτήρια του οργανισμού από τα ζωτικής γι’ αυτά σημασίας θρεπτικά συστατικά και την υγρασία του σώματος.

Η αυστηρή μάλιστα, διατροφή διαρκούσε  περισσότερο από 1.000 μέρες, αν και οι περισσότεροι μοναχοί που ήθελαν να επιτύχουν το σοκουσινμπούτσου επαναλάμβαναν τη διαδικασία δυο και τρεις φορές, ώστε να προετοιμάσουν το σώμα τους ακόμα καλύτερα για την επόμενη φάση, που ήταν ακόμα πιο δύσκολη.

Για να ολοκληρωθεί η αυτο-ταριχευτική τεχνική, ο μοναχός έπρεπε να καταναλώσει λίτρα τσαγιού αποκλειστικά από χυμό ενός κινεζικού δέντρου, το οποίο έκανε μεταθανάτια το ανθρώπινο σώμα τοξικό στα έντομα που τρέφονται από τη σάρκα.

Στο στάδιο αυτό ο μοναχός απαγορευόταν να πει νερό και επιζούσε με μικρές ποσότητες του συγκεκριμένου τσαγιού και ολοήμερο διαλογισμό.

Όσο ο θάνατος πλησίαζε, ο μοναχός στριμώχνοντας σε ένα μικρό ξύλινο κιβώτιο, το οποίο οι ακόλουθοί του φρόντιζαν να τοποθετήσουν τουλάχιστον τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Εκείνος, εφοδιαζόταν με ένα καλάμι μπαμπού για να μπορεί να αναπνέει, και το κιβώτιο καλύπτονταν με κάρβουνο.

Πάνω από το έδαφος έμενε μόνο ένα καμπανάκι, ώστε ο μοναχός να μπορεί να ενημερώνει ότι βρίσκεται ακόμη εν ζωή.

Για μέρες και μέρες, ο ενταφιασμένος μοναχός συνέχιζε το διαλογισμό του στο απόλυτο σκοτάδι και αποδείκνυε ότι είναι ζωντανός μόνο από τους ήχους του κουδουνιού.

Μόλις το καμπανάκι σταματούσε να ηχεί, οι μοναχοί σφράγιζαν τον τάφο και άφηναν το σώμα να ξεκουραστεί για 1.000 μέρες.

Μετά η σορός ξεθάβονταν και ελέγχοντας εξονυχιστικά για σημάδια αποσύνθεσης: αν έχει παραμείνει άθικτη, τότε ο αποθανών έχει αγγίξει το πολυπόθητο σοκουσινμπούτσου.

Το σώμα τότε καλύπτονταν με τελετουργικά άμφια και τοποθετούνταν σε κάποιον ναό για λατρεία. Αν πάλι δεν έχει καταφέρει να αυτο-ταριχευτεί, τότε οι μοναχοί έκαναν μια λιτή κηδεία για τον εκλιπόντα…

Ποια ήταν η τύχη του τελευταίου μοναχού που αυτο- ταριχεύθηκε

Πλέον κανείς δεν επιδίδεται στην τελετουργική πρακτική, καθώς η τοπική κυβέρνηση την έχει απαγορεύσει ήδη από το 1877 και πλέον έχει εντείνει την επιτήρηση των μοναχών, καθώς θεωρεί το σοκουσινμπούτσου αναχρονιστικό.

Για το ιαπωνικό κράτος ο  τελευταίος μοναχός που αυτο-ταριχεύτηκε το 1903 πέθανε ως παραβάτης…

Ο συγκεκριμένος μοναχός ξεθάφτηκε το 1961 από πανεπιστημιακή ομάδα και η σορός του παρέμενε πράγματι άφθαρτη με αποτέλεσμα πλέον να εκτίθεται σε βουδιστικό ναό του 7ου αιώνα στα νοτιοδυτικά της χώρας.

Άλλα 16 τέτοια άφθαρτα πτώματα υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε διάφορες γωνιές της Ιαπωνίας, παραμένοντας εκεί ως παντοτινοί φρουροί της ανθρωπότητας…

Πηγή: www.dogma.gr