Η απώλεια της Τασούλας αλλά και η απώλεια ως έννοια σε έχουν βάλει σε κάποιες άλλες σκέψεις; Γιατί ήσουν ένας άνθρωπος που όλο έτρεχε στην τηλεόραση, στο θέατρο…
Τον Βέγγο μού περιγράφεις. Έχεις δίκιο. Έκανα τη δουλειά του Βέγγου με το δικό μου όνομα. Ότι έκανα όμως το έκανα πάντα με χαρά, με δημιουργία, αλλά κάποια στιγμή εγκλωβίζεσαι. Και νιώθεις πλέον ότι δεν στρίβει αυτό το υπερωκεάνιο. Οπότε, θες να έχεις μια βαρκούλα να πας κάπου κοντά για να ψαρέψεις. Θέλω μια απόσταση από τα πράγματα.
Σε βλέπω αυτή την περίοδο να βγαίνεις έξω, να ψυχαγωγείσαι. Τα ντουέτα σου με τον Γιώργο Σαμπάνη και τον Στέλιο Ρόκκο έπαιξαν παντού. Ο κόσμος έχει μάλλον την ανάγκη να σε βλέπει σε μια άλλη φάση, να διασκεδάζεις, να γελάς, να τραγουδάς…
Για τρία χρόνια δεν έβγαινα καθόλου και ας μην ξεχνάμε είμαι ένας άνθρωπος που γράφει… Και για να γράψεις, πρέπει να ζεις μέσα στον κόσμο. Να βλέπεις τις εκφάνσεις του, τις εκδηλώσεις του κόσμου, τις εκφράσεις του και αυτό το είχα χάσει. Δεν πήγαινα πουθενά. Δεν ήθελα, αλλά έδινα και μια μάχη με την Τασούλα. Τώρα λοιπόν βγαίνω γιατί δεν καπνίζουν κιόλας. Γιατί εγώ δεν καπνίζω και πιεζόμουν πολύ από τον καπνό.
Πώς είναι να έρχονται γιορτές, γενέθλια, πρεμιέρες και να τα ζεις όλα χωρίς την Τασούλα;
Αχ, δεν είναι ακριβώς έτσι. Τους ανθρώπους τους τοποθετούμε, τους βιώνουμε, τους ζούμε όλοι μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν έχουμε όλοι μας τον ίδιο τρόπο ζωής. Και έτσι δεν μπορεί να διακρίνει καθένας τις ιδιαιτερότητες μιας σχέσης. Λοιπόν, θα σου πω αυτό… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με τα πρόσωπα που φεύγουν, που δεν είναι πλέον δίπλα τους με τον καθολικό, φυσιολογικό τρόπο. Όταν με έναν άνθρωπο έχεις ζήσει αρκετά χρόνια μαζί, είναι σαν να ξέρεις τι θα σου έλεγε σε κάθε περίπτωση που περνάς. Αυτό λέγεται συνήθεια.
Η Τασούλα ξέρω πως θα μου απαντούσε σε όσα περνάω τώρα. Ξέρω ποιες θα ήταν οι συνομιλίες μας, οι καβγάδες μας, οι διαφωνίες μας, είναι πάντα εκεί. Αυτό νιώθεις όταν έχεις συνυπάρξει με έναν άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος δεν διεκπεραιώνει με τον ίδιο τρόπο την απώλεια. Ο θάνατος είναι ο ίδιος για όλους. Αλλά το πώς θα διεκπεραιώσει ένας άνθρωπος που ζει το γεγονός του θανάτου και την απώλεια δεν είναι ίδιος. Εγώ και στην απώλεια έχω σαφή γραμμή. Πάντα μου άρεσαν οι Κυκλάδες.
Οι καθαροί όγκοι, οι κοφτοί βράχοι, οι γκρεμοί. Έτσι, αυτά που έχω να πω θα τα πω. Κοφτά. Δεν μου αρέσουν τα στρογγυλά λόγια, τα ψεύτικα λόγια, δεν τα μπορούσα από παιδί. Αυτό ήταν και το θέμα της μάνας μου. Δεν με κατέβαζε κάτω στο σαλόνι όταν έρχονταν επισκέψεις γιατί θα έλεγα «μαμά, αυτός μας λέει ψέματα». Η μητέρα μου λοιπόν με έκρυβε γιατί δεν μπορούσα να μην πω την αλήθεια.
Αυτόματες κάμερες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία, αποκαλύπτουν - για πρώτη φορά - στιγμιότυπα από την κοινότητα των Massaco, η οποία ακμάζει παρά τις περιβαλλοντικές απειλές.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς σκόραρε κόντρα στη Λαμία και έδωσε το τρίποντο αλλά μέχρι τότε ήταν ο Τζολάκης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, συνεχίζοντας το σπουδαίο φετινό σερί.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
