Τα Oscars 2020, τα «Παράσιτα» και η μυρωδιά του γκλαμουράτου Χόλυγουντ

Τα Οσκαρ ήταν ανέκαθεν μια ακριβή και πολυδιαφημισμένη γιορτή. Η τελετή αυτή καθ’ αυτή είναι ένα πανηγύρι παγκοσμίων διαστάσεων στο οποίο παίρνουν μέρος (νοερά) εκατομμύρια πολίτες.

Αμερικάνοι, Ρώσοι, Κινέζοι, Γερμανοί, Βρετανοί, Ελληνες παρακολουθούν κάθε χρόνο με… αγωνία την τελετή. Ξενυχτούν περιμένοντας τους νικητές, πώς ντύθηκαν οι σταρς, ποιες τουαλέτες ξεχώρισαν στο κόκκινο χαλί, πώς αντέδρασαν οι ηθοποιοί όταν άκουσαν το όνομά τους (ή όταν απογοητεύτηκαν από το αποτέλεσμα).

Φίλησαν τη σύντροφό τους; Γέλασαν, έκλαψαν; Επεσαν στη σκάλα ή πείραξαν την όμορφη (πλαστική συνήθως) κουκλάρα της διπλανής χολυγουντιανής πόρτας;

Γενικώς ένα παγκόσμιο γεγονός από το οποίο βγαίνουν δισεκατομμύρια και τρέφεται η κινηματογραφική βιομηχανία και η βιομηχανία του θεάματος συνολικά.

Είναι, όπως θα έλεγε ένα κομμουνιστής που δε βλέπει τέτοια καπιταλιστικά θεάματα «ένα πανηγύρι των αστών, ένα πάρτι των πλουσίων σελέμπριτι που καμιά σχέση δεν έχει με τους απλούς, πολίτες που μοχθούν για να επιβιώσουν».

Υποκριτική κοινωνία

Το Χόλιγουντ, πρέπει να το παραδεχθούμε και όσοι το παρακολουθούμε φανατικά, είναι μια βαθιά υποκριτική κοινωνία η οποία «στημένα» έχει τις εκλάμψεις της προκειμένου να ανατροφοδοτεί το κοινό της.

Ας δούμε τι έγινε στη φετινή τελετή. Ξεχώρισαν στα βραβεία ταινίες και ηθοποιοί οι οποίοι θα λέγαμε ότι κινούνται στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.

Δεν είναι… mainstream, δεν ανήκουν στην επικρατούσα λευκή, στρέιτ φυλή, δεν είναι ο «κυρ Παντελής» στην Ελλάδα ή ο Τεξανός οικογενειάρχης, θρησκευόμενος, συντηρητικός ή ρατσιστής στις ΗΠΑ.

Η υποκριτική βιομηχανία του κινηματογράφου, που ντύνεται με φορέματα και κοστούμια εκατομμυρίων, που αποθεώνει την γκλαμουριά και υπεραναλύει το κουτσομπολιό μιας… ανώτερης τάξης τι έκανε;

Βράβευσε τα «Παράσιτα», δηλαδή απόκληρους της κορεατικής κοινωνίας.

Βράβευσε τον Joker, δηλαδή έναν απόκληρο του american dream και του αμερικανικού συστήματος ασφάλισης και υγείας.

Βράβευσε τέλος και τον Μπραντ Πιτ σε μια ταινία του Ταραντίνο που κινείται γύρω από το Χόλιγουντ αλλά με φόντο τη δολοφονία της Σάρον Τέιτ, συζύγου του Ρομάν Πολάνσκι, από φανατικούς οπαδούς του Μάνσον στο διασήμο πλέον Helter Skelter, που πρέσβευε έναν φυλετικό πόλεμο από τον οποίο θα επιβίωνε μόνον η σέχτα του «ψευδοπροφήτη».

Με απλά λόγια το glamorus Χόλιγουντ αποφάσισε να «αποθεώσει» την… αντιγκλαμουριά, το περιθώριο, την σκοτεινή πλευρά της παγκόσμιας κοινωνίας.

Οι πλούσιοι, όμορφοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, «υπηρέτες» του θεάματος που… μοσχομυρίζουν, που αναδεικνύουν τον πλούτο τους και τις «πλαστικές» θεές τους ψηφίζουν αυτούς που «μυρίζουν στο μετρό», όπως λένε για τα «Παράσιτα» οι πλούσιοι Κορεάτες.

Οι λαμπεροί αυτοί υπηρέτες της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου, βράβευσαν τον «παρανοϊκό» Joker που ακούσια ή εκούσια γίνεται μπροστάρης σε μια «λαϊκή επανάσταση» κατά της ανώτερης τάξης.

Εντυπωσιακό και συνάμα υποκριτικό. Το Χόλυγουντ της ανώτερης τάξης, της κατά βάση αποθέωσης της «λευκής φυλής», των «νοικοκυραίων» και της υψηλής κοινωνίας της Αμερικής, να «σαμποτάρει» τον εαυτό της αποθεώνοντας… τις βόμβες που βάζουν οι ταινίες «Παράσιτα» και Joker.

Πρόκειται σαφώς για μια σκόπιμη προσπάθεια εξωραϊσμού της υποκρισίας που επικρατεί στη βιομηχανία του θεάματος.

Στη λογική «ναι, είμαστε πλούσιοι, διοργανώνουμε το απόλυτα glamorous ετήσιο πάρτι και διακινούμε δισεκατομμύρια», αλλά σκεφτόμαστε και τον φτωχό πολίτη, που μυρίζει διαφορετικά, που πάει με το μετρό, που ζει στον υπόνομο, που τρελαίνεται γιατί η κοινωνία τον περιθωριοποιεί.

Αίσθημα ενοχής

Μια προσπάθεια που γίνεται κατά καιρούς να βγει το αίσθημα ενοχής ή μια δήθεν ευαισθησία σε θέματα που αγγίζουν την μάζα.

Η ίδια η τρυφηλή, ρατσιστική, λαμπερή κοινωνία που δημιουργεί τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και κυρίως… ανθρώπινες ανισότητες, προσπαθεί να βάλει και μερικά «μπαλώματα» στις πληγές, έτσι για να δείξει ευαίσθητη.

Τα «Παράσιτα» είναι αριστούργημα, όπως και ο «Joker». Αλλά είναι και μια ξεκάθαρη προσπάθεια του Χόλυγουντ να πει ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, που την ξέρουν οι αστοί, που δεν είναι αδιάφοροι γι’ αυτήν και που κάπου – κάπου την βγάζουν στην επιφάνεια.

Ετσι ο «κυρ Παντελής» στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ ή αλλού που δεν τον νοιάζει τίποτε ή ο μεροκαματιάρης, αγωνιστής της ζωής που θέλει να αλλάξει τη μοίρα του, μπορεί να «χαζέψει» στη μεγάλη οθόνη αυτό που ο ίδιος βιώνει.

Όμως, η μυρωδιά στα «Παράσιτα» όπου γης και η «τρέλα» του Joker δεν φεύγει με βραβεύσεις και θεάματα από αυτούς που ξέρουν να τα στήνουν καλά.

Γιατί στο κάτω – κάτω και τα βραβεία στους… κολασμένους της γης «μυρίζουν» κορεκτίλα ρε παιδί μου.

Ο κινηματογράφος, εκτός από θέαμα πρέπει να είναι και μια μικρή, δίωρη επανάσταση. Για τον καθέναν από εμάς. Αρκεί να μην πέφτουμε στην παγίδα της υποκρισίας αυτών που απλά θέλουν να μας πείσουν ότι έχουν ευαισθησίες για τις κοινωνικές ανισότητες.