Πού οφείλεται αυτή η δυσκολία τού να σε εντοπίσει κανείς; Στην κακή σχέση με το τηλέφωνο; Στο βεβαρημένο πρόγραμμα; Σε μια δική σου ανάγκη για απομόνωση…;

Αυτό, το τελευταίο, πιστεύω ότι κάπου χρειάζεται να γίνεται. Κάθε άνθρωπος, για να μπορεί να είναι κοινωνικός, θα πρέπει να περνάει και περιόδους με τη μοναξιά του – σε όλα τα επίπεδα. Όπως όταν δουλεύεις: για να είσαι καλός στη δουλειά σου, πρέπει να κάνεις τις διακοπές σου, να παίρνεις μια απόσταση. Έτσι και σε μια σχέση: για να είσαι καλός μέσα στη σχέση, κάποιες στιγμές πρέπει να παίρνεις τον χρόνο σου… Και για να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, πολλές φορές χρειαζόμαστε περισυλλογή, χρειαζόμαστε ηρεμία για να ανασυνταχθούμε.

Λος Άντζελες πριν από μερικά χρόνια, μετά Λονδίνο για τη σειρά «The Durells», τώρα Βρυξέλλες. Πέρα από τις επαγγελματικές ευκαιρίες που προέκυψαν, αυτό μπορεί να κρύβει κάπου και λίγο… τάσεις φυγής;

Έχει να κάνει με την «εξερεύνηση», έτσι το εξηγώ σε μένα. Από μικρός είχα την περιέργεια να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να βλέπω τι συμβαίνει στον κόσμο. Μετά άρχισα να ταξιδεύω, να ανοίγω δρόμους ακόμα και στη δουλειά… Το να κάνω ένα ταξίδι, δεν είναι κάτι από μόνο του. Αλλά το να ανοίγω τους ορίζοντές μου πηγαίνοντας να ζήσω σε ένα άλλο μέρος, είναι «κάτι». Γύρω στο 2007 ξεκίνησε για μένα ένα καινούργιο κεφάλαιο “εξερεύνησης”. Από την πρώτη στιγμή που έφυγα, ανακάλυψα κάτι, το οποίο δεν θα μπορούσα μάλλον να το κάνω στην Ελλάδα – να βρίσκω αυτό που είπαμε πιο πριν, τη μοναξιά. Αλλά εποικοδομητική μοναξιά, μοναξιά επειδή τη θέλεις εσύ, όχι επειδή οι φίλοι σου δεν είναι διαθέσιμοι εκείνη την περίοδο. Επειδή αυτό κράτησε και μεγάλα χρονικά διαστήματα, με έκανε να ψάξω βαθιά μέσα μου και να βρω καινούργια πράγματα για τον εαυτό μου. Από την άλλη, ανακάλυψα και την αξία τού να περνάει κανείς χρόνο μόνος του, την αξία της μοναχικότητας.

Γιατί «ναι» και φέτος στο YFSF;

Αυτό που με έκανε να πω με ευκολία “ναι” ήταν η εμπειρία που είχα από πέρυσι στο YFSF. Κατ’ αρχάς, είδα μια εκπομπή που έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Δεύτερον, σέβεται την ηθική που πρέπει να υπάρχει στην τηλεόραση, σε μια κοινωνία. Και όχι μόνο αυτό: με κάποιον τρόπο, τονίζει ορισμένες αξίες που έχουμε ξεχάσει, οι οποίες θα έπρεπε να είναι αυτονόητες. Για παράδειγμα, τα παιδιά που διαγωνίστηκαν πέρυσι ήταν υπόδειγμα, ήταν πρότυπα της ευγενικής άμιλλας. Έβλεπες ανθρώπους να ανταγωνίζονται πολύ σκληρά ο ένας τον άλλον, αλλά όποιος κέρδιζε (και εκείνος που έχανε) πήγαινε να αγκαλιάσει μετά τον συμπαίκτη του.

Πρέπει να σου πω ότι, πολλές φορές, αναρωτήθηκα αν αυτή η «ευγενής άμιλλα» ήταν πραγματική…

Ήμουν εκεί! Το είδα! Και είναι κάτι το οποίο πρέπει να υπογραμμίσουμε. Να δείξουμε ότι μπορείς να προβάλεις κάτι που έχει αξία, και αυτό να κάνει και καλά νούμερα τηλεθέασης. Δεν χρειάζεται να “κανιβαλίζονται” άνθρωποι για να δεις νούμερα.

Θα μπορούσες, πέρα από κριτής, να είσαι και παίκτης σε ένα τέτοιο show; «Το ’χεις» καθόλου με τις μεταμορφώσεις; Ή μπα… καλύτερα κριτική επιτροπή;

Αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι άθλος! Φοβάμαι να μπω σε κάτι τέτοιο…

Με τα social media ασχολείσαι;
Με τα social media ασχολούμαι, αν και δεν θα έλεγα ότι ασχολούμαι 100%. Μου αρέσει αυτή η άμεση επαφή που μπορεί να αναπτύξεις με τον κόσμο. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να χαθείς στη ροή, στο «scroll down»… Τον παθαίνεις έναν πανικό από την ποσότητα της πληροφορίας. Από την άλλη, όμως, ο άλλος σε έχει κατευθείαν «στο χέρι του». Είναι άμεση η επαφή.

Αυτή η αμεσότητα, όμως, δεν είναι και λίγο παγίδα; Δεν νιώθεις καμιά φορά υπερ-εκτεθειμένος;

Αυτό, ναι. Και επειδή, λόγω μεγάλης ροής, δεν δίνεται και ιδιαίτερη σημασία στην πληροφορία, βλέπουν μια ανάρτηση και λένε «Θα τον τρολάρω». Έτσι δημιουργείται ένα ρεύμα, με αποτέλεσμα να λένε κι άλλοι «Θα τρολάρω κι εγώ». Και γιατί όλο αυτό; Α, γιατί… ο καφές μου ήτανε κρύος… Εσύ που κάνεις το σχόλιο, μια ώρα μετά θα το έχεις ξεχάσει. Αυτός που θα δεχτεί το σχόλιο, όμως, μπορεί να μην το ξεχάσει ποτέ!

Υπερ-εκτεθειμένος;

Συνέχεια το νιώθω! Και ιδιαίτερα τώρα, στην πολιτική, είναι ακόμη χειρότερο. Πρώτη φορά το είχα νιώσει πριν γίνουν “μόδα” τα social media, όταν είχα γίνει γνωστός με το «Είσαι το ταίρι μου». Ό,τι έκανα σχολιαζόταν. Και αυτό που σκεφτόμουν ήταν: ok, ας πούμε ότι με πετυχαίνουν κάπου που καπνίζω ένα τσιγάρο και πίνω το ποτό μου, και μου ζητάνε να κάνω μια δήλωση. Αυτό για μένα δεν είναι τίποτα, σιγά… Τι γίνεται, όμως, όταν το δει αυτό ένας άνθρωπος που σε έχει ως πρότυπο, ο οποίος π.χ. δεν καπνίζει; Τι μήνυμα περνάς με αυτή την εικόνα; Εκείνη τη στιγμή, εγώ υποστηρίζω κάτι άθελά μου. Έτσι ένιωσα ότι είναι πολύ «επικίνδυνος» ο ρόλος που αναλαμβάνει κανείς όταν γίνεται γνωστός. Είναι μεγάλη η ευθύνη…

Εσύ ένιωσες ποτέ θύμα «μιντιακού κανιβαλισμού»;

Ακούγεται πολύ έντονο αυτό, ο «μιντιακός κανιβαλισμός» είναι κάτι πολύ «μεγάλο»… Από την άλλη, για μένα είναι ένα κατασκεύασμα το ότι «δεν μπορώ να μιλήσω στο Ευρωκοινοβούλιο». Όπως είναι κατασκεύασμα και το ότι «είμαι ο διπλοθεσίτης που τα “αρπάζω” από εδώ κι από εκεί, και αδιαφορώ για την ψήφο του κόσμου», και πάει λέγοντας… Όλα αυτά, τα οποία πήραν και τόσο μεγάλη έκταση, ίσως με έναν τρόπο να είναι και «μιντιακός κανιβαλισμός».

Headlines