H ομάδα Fem Tettix μιλάει για τη δική της «Αφρική»

Η ομάδα Fem Tettix, μετά τη νίκη της στο Bob Theatre Festival 2019, παρουσιάζει την ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου Αφρική, ή Πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδελφό σας στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Μια «μεταφυσική» κωμωδία, που δανείζεται τα δομικά στοιχεία της τραγωδίας για να γαργαλήσει ηθικές αξίες της σύγχρονης κοινωνίας και να θέσει μεταφυσικά ερωτήματα. Μια ιστορία ύμνος στη ζωή μέσα από το πρίσμα του θανάτου.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Το έργο είναι μια μεταφυσική κωμωδία που πραγματεύεται το μετά θάνατον για τους πενθούντες αλλά και για τον ίδιο τον νεκρό. Βλέπουμε τα μέλη μιας σύγχρονης ελληνικής πατριαρχικής οικογένειας, τις σχέσεις τους και το πώς διαχειρίζονται το πρόσφατο πένθος τους. Μόνο που τα μέλη αυτά «συμπτωματικά» έχουν αρκετά κοινά με τους ήρωες/ίδες της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. Και όχι μόνο…

Ποιους προβληματισμούς θίγει; Γιατί το επιλέξατε;

Ένας κύριος προβληματισμός που διατρέχει το έργο είναι το πώς αντιμετωπίζεται η τελευταία επιθυμία ενός νεκρού από αυτούς που μένουν πίσω και το αν ο νεκρός εξακολουθεί να έχει την ίδια επιθυμία μετά θάνατον. Επίσης θέτει ερωτήματα γύρω από το πώς η ελληνική οικογένεια εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τα ενήλικα παιδιά της ως ανήλικα και να τα επηρεάζει στην οικονομική τους ζωή, την κοινωνική, συναισθηματική ακόμη και την σεξουαλική.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων; Ποιος είναι ο ρόλος του καθενός σας;

Κατερίνα Αγγελίτσα: Στο έργο υποδύομαι την Ισμήνη, την αδερφή της Αντιγόνης. Η Ισμήνη είναι δασκάλα και ζει πολλά χρόνια στη Θήβα με τον πατέρα της, το στρατηγό Αγαμέμνονα. Εκείνη ζει στο κάτω διαμέρισμα και εκείνος στο ακριβώς από πάνω. Διάγει έναν μοναχικό βίο, χωρίς ιδιαίτερη κοινωνική ζωή. Όλη η ζωή της περιστρέφεται γύρω από την φροντίδα του πατέρα της. Μέχρι που με αφορμή την κηδεία του αδερφού της, έρχεται η Αντιγόνη  και την ωθεί να ζήσουν μία απρόβλεπτη περιπέτεια!

Ίρις Κατσούλα: Στο έργο υποδύομαι την Αντιγόνη, που αν και περισσότερο ιδιοτελής από την ομώνυμη ηρωίδα του Σοφοκλή έχει έναν κοινό στόχο. Να εξασφαλίσει την σωτηρία της ψυχής του νεκρού αδερφού της.

Αγγελική Γρηγοροπούλου: Υποδύομαι την Οιονέλλα Κούκου, την -άλλοι θα έλεγαν “αλλοδαπή” εγώ θα επιλέξω το “εξωτική”- νοσοκόμα του στρατηγού Αγαμέμνονα. Πανταχού παρούσα, βοηθητική, αθώα και συνάμα “δαιμόνια”, λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας με τον κόσμο των νεκρών.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Ίρις Κατσούλα: Αυτό που με συγκινεί στο κείμενο είναι η σύνδεση του αδερφού Ορέστη με το Lion King. Μία ταινία που έχω συνδέσει με τα παιδικά μου χρόνια και που πάντα με βοηθά σε καταστάσεις πένθους ή φιλοσοφικού αδιέξοδου γύρω από τον κύκλο της ζωής.

Κατερίνα Αγγελίτσα: Αυτό που με συγκινεί στο κείμενο είναι η στιγμή που ο Ορέστης συνειδητοποιεί πως αυτό που επιθυμεί περισσότερο απ’ όλα είναι λίγος χρόνος ακόμη με τα αγαπημένα του πρόσωπα. (spoiler αλλά τι να κάνω, αφού αυτό με συγκινεί! )

Αγγελική Γρηγοροπούλου: Στο κείμενο με συγκινεί γενικώς η σχέση των δύο αδελφών, της Αντιγόνης και της Ισμήνης και το πώς αυτή αλλάζει κατά τη διάρκεια του έργου.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Αν και αφορμή στάθηκε μια αρχαία τραγωδία, το έργο γράφτηκε στο σήμερα για το σήμερα. Οπότε οι αναφορές του έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αλλά και μια γενικότερη μεταφυσική ανησυχία γύρω από το θέμα του θανάτου.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Η παράσταση είναι κωμωδία και φεύγοντας ο θεατής θα θέλαμε αρχικά να έχει περάσει καλά. Τώρα αν ο ίδιος θέλει, μπορεί βλέποντας την παράσταση να φύγει με ένα  αίσθημα γιορτής γύρω απ’ το θέμα του θανάτου, που όσο και αν τον τρέμουμε ίσως ένα πάρτυ να μπορεί να τον ξορκίσει.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Αγγελική Γρηγοροπούλου: Αγαπώ πολύ δύο μεταβατικές σκηνές στις οποίες η Οιονέλλα συνομιλεί με μια Φωνή (έναν αόρατο ρόλο που ενσαρκώνει ο Βασίλης Ψυλλάς, εκτός από αυτόν του “Σάββα”, του αστυνομικού.)

Ίρις Κατσούλα: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι ο κοπετός της Αντιγόνης στο νεκροταφείο.  Ένα συνονθύλευμα από έναν μονόλογο της “Ηλέκτρας”, στίχους του “Βασιλιά των λιονταριών” και όσα θα ήθελε να πει η δική μας Αντιγόνη για να βροντοφωνάξει το πένθος της, παρ’ότι έχει πάει εκεί κρυφά και θα έπρεπε να είναι αθόρυβη.

Κατερίνα Αγγελίτσα: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν η Ισμήνη – σε μία κρίση θάρρους- μπαίνει αλλόφρων στο αστυνομικό τμήμα Θήβας προκειμένου να τους πείσει να  συλλάβουν εκείνη και να ελευθερώσουν την αδερφή της Αντιγόνη, που είναι ήδη εκεί και περνά αυτόφωρο.