Όταν το μπάσκετ με αμαξίδιο γίνεται… ανεξίτηλη τέχνη

Είναι μια… καλαθομηχανή στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Λέγεται Παναγιώτης Διμπιτούζης κι είναι απίστευτη… persona. Παίκτης, ο οποίος μπήκε στον χώρο, θέλοντας να τιμήσει την προσπάθεια του αδερφού του Άγγελου, ενός εκ των παλαιοτέρων εν ενεργεία μπασκετμπολιστών με αμαξίδιο. Στην πορεία μπορεί και να έγινε καλύτερος, αλλά δεν θα σπείρουμε διχόνοια στην οικογένεια.

Δεξιά είναι ο Πάνος, στον διαγωνισμό τριπόντων, που έγινε το Σάββατο στα «Δύο Αοράκια», στο πλαίσιο του All Star Game και της συμμετοχής της ΟΣΕΚΑ σε αυτό, κι αριστερά είναι το τατουάζ που «χτύπησε», ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία για το ποια είναι η μεγάλη του αγάπη. Στον Μέγα Αλέξανδρο φορά το 23, οπότε μοιάζει να αποτύπωσε το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του.

Όσοι γνωρίζουν τους αθλητές μπάσκετ με αμαξίδιο, μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ αγαπούν αυτό που κάνουν, πόσο σημαντικό είναι για τη ζωή τους. Δεν παίζουν όταν νιώθουν καλά, παίζουν για να νιώθουν καλά κι ο Πάνος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα παιδί, που αγάπησε έναν χώρο, στον οποίο δεν ανήκε (είναι αρτιμελής). Ένα παιδί, που όχι μόνο δεν ένιωσε άσχημα για τις κινητικές δυσκολίες του αδερφού του, αλλά τον άφησε να τον καθοδηγήσει, να τον μυήσει σε έναν καινούριο κόσμο.

Η… διαχρονικότητα ενός τατουάζ, το οποίο δεν γίνεται για… διακοσμητικούς λόγους, αλλά στέλνει ένα μήνυμα, δείχνει τη δέσμευση, την αγάπη, το πάθος. Ο Πάνος το εξέφρασε με αυτόν τον τρόπο, καθώς δεν ήταν αρκετό το πάθος που βγάζει σε κάθε αγωνιστική, οι πόντοι που πετυχαίνει, οι συγκινήσεις που προσφέρει η συμμετοχή του στις διοργανώσεις της ΟΣΕΚΑ. Χρειάζονταν κάτι παραπάνω, κάτι που θα μείνει κι όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

Αντί επιλόγου, αντιγράφουμε αυτό που ο ίδιος σημείωσε στο (χρονικά) τελευταίο του ποστάρισμα: «Ούτε εγώ ούτε οι συμπαίκτες μου είμαστε ήρωες, ή μαχητές της ζωής, απλά κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και αγαπάμε».