Σιγά που οι ΗΠΑ θα πουλήσουν τον Ερντογάν

Έχω βαρεθεί να το ακούω.

Οι ΗΠΑ, λέει, δεν αντέχουν άλλο την Τουρκία του Ερντογάν, δεν τη θεωρούν πια σύμμαχό τους και πλέον ο βασικός τους σύμμαχος είμαστε εμείς και αυτό θα μας λύσει όλα τα προβλήματα.

Και μετά διαβάζεις τη μία ή την άλλη δήλωση αμερικανού επισήμου που επαναλαμβάνει την πάγια θέση των ΗΠΑ ότι η Τουρκία παραμένει σύμμαχός του.

Προφανώς δεν θέλω να υποτιμήσω τις εντάσεις που έχουν υπάρξει στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Ούτε να παραβλέψω το γεγονός ότι τμήματα του αμερικανικού κατεστημένου, όπως και ορισμένες χώρες σύμμαχοι των ΗΠΑ, δεν βλέπουν με πολύ καλό μάτι την Τουρκία.

Όμως, η ώρα που η Αμερική θα πουλήσει την Τουρκία δεν ήρθε ακόμη.

Και μπορεί να μην έρθει ποτέ.

Μπορεί να υπάρχουν διαφορές, αλλά είναι χαζό να πιστεύουμε ότι θα αφήσουν οι ΗΠΑ μια τόσο μεγάλη χώρα, με τόσο μεγάλο στρατό και σε τόσο στρατηγική θέση να πάνε να γίνουν μόνιμη σύμμαχος της Ρωσίας.

Ιδίως όταν τη βλέπουν να έχει και προστριβές με τη Ρωσία, π.χ. στη Συρία.

Όλα αυτά τα λέω γιατί κάποτε πρέπει να κοπεί η πλάκα και να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος θα καθαρίσει για εμάς.

Όχι, δεν θα μας λύσουν οι ΗΠΑ τα προβλήματα με την Τουρκία, ούτε θα πάει η Γαλλία να πουλήσει τσαμπουκά για εμάς. Μπορεί να πιέσουν ή να στηρίξουν ελληνικές θέσεις, αλλά ως εκεί.

Και πάντα θα το κάνουν επειδή τους συμφέρει, όχι επειδή μας θεωρούν ωραίους τύπους.

Τα προβλήματα με την Τουρκία είναι δικά μας και ως τέτοια θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε (ξέρω είναι και «Ευρωπαϊκά» αλλά την είδαμε και την ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» στο προσφυγικό…).

Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτό που κάνει μια χώρα «ισχυρή» και ικανή να αποσπά σεβασμό, αλλά και να κάνει «αξιοπρεπείς συμβιβασμούς» δεν είναι πάντα τα ακριβά εξοπλιστικά προγράμματα.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, μετράει το εάν αυτή η χώρα σέβεται τους κατοίκους της, δίνει μέλλον στα παιδιά της, δικαιοσύνη στο εργατικό δυναμικό της, σεβασμό στη δημοκρατία και τα δικαιώματα (συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων αυτών που φιλοξενεί), εάν δηλαδή μπορεί πραγματικά να εμπνέει τους ανθρώπους της.

Γιατί τότε θα τα καταφέρει.