ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ : Προσκλητήριο διαλόγου και λεηλασίας…

Η εσωτερική συζήτηση στο ΣΥΡΙΖΑ για την πασοκοποίησή του καλά κρατούν. Το ίδιο καλά κρατεί και ο προβληματισμός στο ΚΙΝΑΛ για τις μελλοντικές του προοπτικές και τη βιωσιμότητά του ως πολιτικού φορέα.

Παρά την εκεχειρία για το όνομα του νέου ΣΥΡΙΖΑ, η διεύρυνση που θέλει ο Αλέξης Τσίπρας είναι δεδομένη για όλους στο ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη μεριά η «αυτονομία» του ΚΙΝΑΛ, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι δεδομένη για τη Φώφη Γεννηματά και τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη.

Προσκλητήριο

Όλοι πλέον τελούν εν αναμονή του προσκλητηρίου διαλόγου μεταξύ των δύο κομμάτων που αναμένεται να απευθύνει ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έχει γράψει το «Βήμα της Κυριακής».

Ασχέτως με το χρόνο και τη μορφή με την οποία θα εκδηλωθεί η όποια σχετική πρωτοβουλία, το ερώτημα για πολλούς είναι αν πράγματι πίσω από αυτές τις ζυμώσεις υπάρχουν σαφείς προθέσεις συνεργασίας ή επιχειρείται η λεηλασία του ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση ο όσμωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ υπάρχει εξ’ αντικειμένου και στοιχειοθετείται στη ρητορική του κ. Τσίπρα περί συνεργασίας ακόμα και κυβερνητικής σύμπραξης των «προοδευτικών δυνάμεων».

Ο «καφές» Φλαμπουράρη και Γείτονα ήρθε απλά να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω, παρά την επιχείρηση υποβάθμισης από τη μεριά του ΚΙΝΑΛ για «παραπολιτικές» προεκτάσεις ενός ραντεβού δύο φίλων.

Αυτό που αξίζει να καταγραφεί είναι πως από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε καμία προσπάθεια είτε διάψευσης, είτε υποβάθμισης αυτού του …καφέ της εκεχειρίας. Τουναντίον συνοδεύτηκε από δηλώσεις στελεχών της Κουμουνδούρου θετικές για την νομοθετική πρωτοβουλία του ΚΙΝΑΛ σε σχέση με την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Το παράδειγμα του μεταρρυθμιστικού μετώπου

Ασχέτως της μορφής που θα λάβουν τα ανοίγματα του ενός κόμματος στο άλλο και ασχέτως του αν θα επιβεβαιωθούν με κοινοβουλευτική σύμπλευση στο όνομα του «αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου» το βέβαιο είναι πως η μεθοδολογία της σύμπλευσης όμορων χώρων δεν είναι κάτι καινούργιο.

Ότι ακριβώς συμβαίνει τώρα από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα συνέβη και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος θέλησε να ηγηθεί ενός «μεταρρυθμιστικού μετώπου» και σε αρκετές περιπτώσεις ενός καθαρά και αποκλειστικά «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου».

Ο κ. Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ανοίξει διάλογο με αντίστοιχες όμορες δυνάμεις της ΝΔ, από το πρώτο διάστημα της εκλογής του ως προέδρου του κόμματος. Αρχικά με το Ποτάμι και φυσικά με το ΚΙΝΑΛ στη συνέχεια.

Είναι χαρακτηριστικά άλλωστε τα στιγμιότυπα των συναντήσεων του κ. Μητσοτάκη με το κ.Θεοδωράκη όπου από τη μια διαπίστωναν ταύτιση απόψεων στα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας και την ίδια στιγμή ο άλλοτε επικεφαλής του Ποταμιού εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για τον γαλάζιο «εισοδισμό» στο κόμμα του και τη μεταπήδηση βουλευτών του στη ΝΔ

Βεβαίως το παράδειγμα του Ποταμιού δεν είναι εύκολα συγκρίσιμο με του ΚΙΝΑΛ υπό την έννοια ότι ως πολιτικός φορέας δεν έχει ιστορικές ρίζες για να του δίνουν εκλογική αντοχή σε δύσκολες πολιτικές συγκυρίες.

Κάν’ το όπως ο Μητσοτάκης

Ωστόσο είναι σαφές ότι η σύγκλιση που επεδίωκε ο κ. Μητσοτάκης από την πλευρά του εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως στόχευε στη λεηλασία –και την ενσωμάτωση στη ΝΔ- των ψηφοφόρων του Ποταμιού και την εξαφάνιση του εν λόγω κόμματος από τον πολιτικό χάρτη.

Εν μέρει την ίδια λεηλασία είχε επιχειρήσει ο κ. Μητσοτάκης και με το ΚΙΝΑΛ πιέζοντάς το και ουσιαστικά εκβιάζοντάς το να δηλώσει προεκλογικά ότι θα συγκυβερνήσει με τη ΝΔ αν δεν υπήρχε γαλάζια αυτοδυναμία. Ειρήσθω εν παρόδω ο νυν πρωθυπουργός ως πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε και αυτοπρόσωπη παρουσία σε συνέδρια του ΚΙΝΑΛ για να σηματοδοτήσει το «μεταρρυθμιστικό» και αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο σχεδιασμός του κ. Μητσοτάκη του βγήκε. Ηγήθηκε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ενός αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, διαμόρφωσε ατζέντα που έσυρε σε κοινό βηματισμό με τη ΝΔ τη Φώφη Γεννηματά και το Σταύρο Θεοδωράκη και όταν τέθηκε το δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης, αριστερά-δεξιά ή με όποια άλλη μορφή τέθηκε το δίλημμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε το στόχο του.

Η ΝΔ έγινε αυτοδύναμη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σημαντικά ενισχυμένος και η μόνη μνημονιακή δύναμη που κράτησε τις δυνάμεις της ως έτερος πόλος ενός νέου δικομματισμού, ενώ το ΚΙΝΑΛ απλά επιβίωσε πολιτικά και εκλογικά στην τρίτη θέση χωρίς ορατές δυνατότητες ανάκαμψης.

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος κατ’ εντολήν του κ. Μητσοτάκη έφερε έναν εκλογικό νόμο για να ενισχύσει το νέο δικομματισμό σύμφωνα με τα όσα είπε ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών στη βουλή. Πλέον ο κ. Τσίπρας αντιγράφει τη μεθοδολογία του κ. Μητσοτάκη επιδιώκοντας με όρους ισχύος ως κατά πολύ μεγαλύτερης από το ΚΙΝΑΛ πολιτικής δύναμης τη λεηλασία του πολιτικού χώρου της κεντροαριστεράς.

Δεν θα ήταν μακριά από την πραγματικότητα όποιος τις κινήσεις του κ. Τσίπρα και τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, τις διάβαζε ως αντιγραφή των σχέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ με το Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι. Όπως ο κ. Μητσοτάκης θέλησε και πέτυχε να εξαφανίσει άπαντες στο χώρο της κεντροδεξιάς για να καταστεί πολιτικά κυρίαρχος, έτσι και ο κ. Τσίπρας μέσω της πλήρους ηγεμόνευσης στο χώρο της κεντροαριστεράς, θα επιχειρήσει να ξαναπεράσει ως πρωθυπουργός το κατώφλι του μεγάρου Μαξίμου.

Θα γίνει Ποτάμι το ΚΙΝΑΛ;

Το ερώτημα είναι αν το ΚΙΝΑΛ θα αντέξει ή θα έχει την τύχη του Ποταμιού όπου κάποιοι μεταπήδησαν στο ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι άλλοι στη ΝΔ. Η ενότητα στη Χαριλάου Τρικούπη είναι βέβαιο ότι θα δοκιμαστεί σε συνθήκες σκληρής πόλωσης αν σκεφτεί κανείς ότι στο ίδιο κόμμα συνυπάρχουν πχ οι κ.κ. Λοβέρδος και Καστανίδης. Οι Κώστας Γείτονας, Χρήστος Πρωτόπαππας, Θόδωρος Μαργαρίτης από τη μια μεριά και από την άλλη μεριά οι Νάντια Γιαννακοπούλου και Βασίλης Κεγκέρογλου. Ενδεικτικές μόνο είναι αυτές οι περιπτώσεις των πράσινων στελεχών που εκφράζουν εντελώς διαφορετικές στρατηγικές για τον προσανατολισμό των πολιτικών συμμαχιών του κόμματος της κας Φώφης Γεννηματά.