Το κόστος της διασκέδασης

Για πρώην ριζοσπάστες, ο κανόνας δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει ανάποδα. Πρώτα η διασκέδαση και μετά η δουλειά. Πρώτα η αντιπολίτευση και μετά ο απολογισμός. Αλλά εάν ο απολογισμός μοιάζει με μισή δουλειά, με μια αυτοκριτική που βολεύεται με τις ευκολίες της κριτικής στους άλλους, τι είδους αντιπολίτευση είναι αυτή που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς διασκεδάζει;

Μια απάντηση δίνει η επίσκεψη του προέδρου του κόμματος στα Γιάννενα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναλώθηκε στον κάματο της συγγραφής 80 σελίδων – αυτός έπεσε στις πλάτες του Γιάννη Δραγασάκη, του Αριστείδη Μπαλτά και του Θοδωρή Δρίτσα. Διασκέδασε πρώτα εκφωνώντας μια ομιλία σε «ανοικτή πολιτική συγκέντρωση με τους πολίτες» κι έπειτα σε μπαρ της πόλης.

Διασκέδαση διαρκείας; Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ομιλία για να το διαπιστώσει: Η μία στιγμή χαλάρωσης διαδέχθηκε την άλλη. Ο αντιπολιτευτικός λόγος στερείται κι αυτός κόπου. Αν ο απολογισμός βολεύτηκε με τις ευκολίες της κριτικής στους άλλους, ο αντιπολιτευτικός λόγος βολεύτηκε με εκείνες της αναπαραγωγής. Με το «κόπι πάστε». Αλλά πώς αυτοκοπιάρεται κανείς; Καθόλου δύσκολα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δεν είχαν παρά να επαναλάβουν τον εαυτό τους.

Δεν είναι δύσκολο – αντίθετα, μπορεί να αποδειχθεί διασκεδαστικό. Αρκεί ένα άλμα στον χρόνο. Αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει την κυβερνητική του πενταετία, όχι με 80 σελίδες αλλά με μια μολυβιά, και να επιστρέψει λίγο πριν το 2015 και σε εκείνη τη χρυσή περίοδο της ανεύθυνης αντιπολίτευσης που δεν είχε αμαυρωθεί από καμία κυβερνητική ευθύνη.

Δεν είναι βέβαιο πως άλματα του είδους είναι πάντα αποδοτικά. Είναι όμως βολικά. Το αντιλαμβάνεται κανείς παρατηρώντας την αμηχανία στον αντιπολιτευτικό λόγο του Αλέξη Τσίπρα όταν επιστρέφει στην κανονική ροή του χρόνου για να αναφερθεί στα highlights της κυβέρνησής του.

Highlights; Ενα ολόκληρο, συνεχές και αδιάλειπτο success story, άντε και μερικές «λανθασμένες εκτιμήσεις», όπως λέει και ο 80σέλιδος απολογισμός. Ενώ τώρα; Τώρα μια ολόκληρη, συνεχής και αδιάλειπτη καταστροφή. Σε επτά μήνες καταστράφηκε ξανά η χώρα. Την καταστρέφουν ξανά εκείνοι που την είχαν καταστρέψει και τότε, οι αθεράπευτοι μνημονιακοί που εφαρμόζουν μνημονιακά μέτρα χωρίς να τους υποχρεώνει απολύτως κανένα Μνημόνιο.

Ενώ τώρα; Τώρα, οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης κατέρρευσαν σε όλους τους τομείς, οι προσδοκίες του κόσμου διαψεύστηκαν, η επικοινωνιακή πολιτική υπερισχύει της ουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το νόημα, δεν έχει παρά να περιμένει το τέλος της νεοδημοκρατικής αυταπάτης – και, κρίνοντας κανείς από το εξωραϊστικό σποτ που ετοίμασε το Μέγαρο Μαξίμου για το κυβερνητικό έργο αν και ο πρωταγωνιστής του σποτ μετρά μόλις επτά μήνες στην πρωθυπουργία, το τέλος είναι κοντά.

Αν το μητσοτακικό σποτ υποκρύπτει έναν κάποιο φόβο απέναντι στην κυβερνητική φθορά, ο τσιπρικός αντιπολιτευτικός λόγος αποκαλύπτει την παγίδα της επιστροφής στο 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να παρασυρθεί στην ίδια χαλαρή σχέση με την πραγματικότητα που διατηρούσε και τότε, αλλά με το κοινό αυτή τη φορά να βρίσκεται σε διαφορά φάσης. Κινδυνεύει να δείχνει τη νέα μνημονιακή καταστροφή και αυτή τη φορά να κοιτάζει το κοινό πότε το δάχτυλο και άλλοτε το φεγγάρι, αλλά πάντως όχι την υποτιθέμενη καμένη γη.

Αυτό όμως είναι το κόστος της διασκέδασης. Είναι το κόστος της ευκολίας απέναντι στον κόπο της, έστω και μισής, δουλειάς.