«Η μουσική των ανθρώπων» της Σοφίας Βικάτου στη γκαλερί Luminous Eye

Η γκαλερί Luminous Eye εγκαινιάζει µε ιδιαίτερη χαρά, την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019 στον χώρο της, την ατοµική έκθεση φωτογραφίας της Σοφίας Βικάτου «Η µουσική των ανθρώπων (Human Music)» σε επιµέλεια της Ίριδας Κρητικού.

Η έκθεση πραγµατοποιείται µε την ευκαιρία της κυκλοφορίας του οµότιτλου φωτογραφικού λευκώµατος της Σοφίας Βικάτου από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ». «Το έργο της Σοφίας Βικάτου, πληµµυρισµένο από σιωπηλά µουσικά ιντερλούδια και αθέατες σκηνές δρόµου, είναι µια ειλικρινής γοητευτική καταγραφή του «Zeitgeist», του αιωρούµενου ανήσυχου πνεύµατος του καιρού της», γράφει η Ίρις Κρητικού στο οµότιτλο λεύκωµα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ».

«Οι φωτογραφίες της, άλλοτε µαυρόασπρες µε εντατικά, ζωγραφικά σχεδόν κοντράστ και άλλοτε έγχρωµες, µε αιφνίδια σκιρτήµατα του κόκκινου και του κίτρινου, του κυανού ή του βιολετί, εντασσόµενες ωστόσο στο ίδιο σπονδυλωτό αφήγηµα µίας εν εξελίξει συναρπαστικής οικουµενικής περιπλάνησης µε απεικονιστικές αρετές που συχνά παραπέµπουν και στην τέχνη του κινηµατογράφου, ιχνηλατούν και ανακαλούν επάλληλες συναντήσεις και διαδροµές στις ευρωπαϊκές και τις υπερατλαντικές µητροπόλεις, χαρτογραφώντας µε ευφράδεια τους ευµετάβλητους ορίζοντες µη καταχωρηµένων µικρών περιστατικών. Στο Gdansk, την Αθήνα και το Εδιµβούργο, στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι, οι άνθρωποι τέµνουν τον χρόνο και συναντιούνται στις οικείες εσοχές της ίδιας τους της διαφορετικότητας: ανάµεσα στον ήλιο και τη σκιά, δίδυµα κοριτσάκια και ανήσυχα αγόρια, ηλικιωµένοι σε αργή κίνηση και ζευγάρια νέων σε θερµές συνευρέσεις, παίζουν και περπατούν, σταµατούν και χορεύουν, συνοµιλούν και σιωπούν, εισχωρώντας µε εγκάρσια αµεσότητα και λιτή απεικονιστική ακρίβεια στις ατραπούς της αφήγησης.

Οι ιστορίες δρόµου της Σοφίας Βικάτου, παραµένουν παράδοξα φωτεινές, ακόµη και όταν οι ήρωές τους τελούν σε µελαγχολία. Τα σιωπηλά ετούτα πορτραίτα, ισορροπούν ψιθυριστικά στην άκρη του εκφραστικού νήµατος θυµίζοντας µικρές µουσικές µπαλάντες, ενώ ο φακός εστιάζει µε τρυφερή οικειότητα πίσω και πέρα από τον οπτικό τους ορίζοντα. Υπογράφοντας αυτή την ενότητα, η φωτογράφος προτείνει ένα ανοιχτό πεδίο συνάντησης µιας τελούσας σε διαρκή κίνηση εξοµολογητικής ανθρωπότητας, µια ευσύνοπτη µικρή ιστορία του επισφαλούς τρυφερού παλίµψηστου του νεότερου κόσµου».

Η ίδια η φωτογράφος σηµειώνει για το έργο της:

«H φωτογραφία µου είναι κυρίως βιωµατική. Όταν ξεκίνησα φωτογραφία δρόµου, δεν φανταζόµουν πως οι άνθρωποι που θα φωτογράφιζα θα µε βοηθούσαν µια µέρα να εξηγήσω τους εσωτερικούς µου κόµπους. Όταν άφησα αυτούς τους ανθρώπους να µπουν ως φωτογραφία στη ζωή µου, µε έκαναν να τη δω σαν έναν ατέλειωτο δρόµο, όπου οι άνθρωποι και οι µατιές τους µου έθεταν το µεγάλο ερώτηµα πώς θα µπορούσα να αποδώσω µε τη µηχανή µου τους ρόλους που µου παρουσίαζαν ως φωτογραφικά θέµατα. Στην πραγµατική ζωή τα πράγµατα είναι πολύ πιο σοβαρά και προσωπικά, γιατί οι άνθρωποι έρχονται σε άµεση επαφή µαζί µου και απαιτούν συναισθήµατα και αντιδράσεις από µένα για να χτιστεί κάποιου είδους φιλία. Οι άνθρωποι που «βγήκαν καλοί» στις φωτογραφίες µου αποτελούσαν έκπληξη, αλλά έµειναν εκεί απαιτώντας ειλικρινά συναισθήµατα από µένα. Με έκαναν να αναρωτιέµαι γιατί αυτοί και όχι άλλοι συνέχισαν να υπάρχουν στους τοίχους µου, στο κοµπιούτερ µου και στα πορτφόλιό µου. Με τον καιρό άρχισα να τους αγαπώ και να τους εξιδανικεύω…».