Η θεωρία των υποκινούμενων απεργιών

Οι απεργίες είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των εργαζομένων. Ως εκ τούτου οφείλει το πολιτικό σύστημα να εξετάζει τα αίτια των εκάστοτε διαμαρτυριών και των κινητοποιήσεων.

Πρέπει να αναλύει σε βάθος τα αίτια που οδηγούν τους εργαζομένους και όχι μόνο σε μια κίνηση διαμαρτυρίας. Εάν ξεκινά, έχοντας ως βάση τη θεωρία πως οι απεργίες είναι υποκινούμενες, υπάρχει ζήτημα κατανόησης τι πραγματικά συμβαίνει και ωραιοποιεί καταστάσεις, διότι αυτό εξυπηρετεί.

Η εκάστοτε κυβέρνηση, η παρούσα, οι προηγούμενες και οι επόμενες, οφείλουν να δουν πίσω από τις γραμμές και να επιχειρήσουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα νομοθετικών τους παρεμβάσεων. Αυτό όφειλε ο ΣΥΡΙΖΑ να δει στο νόμο Κατρούγκαλου που είχε πολλά τρωτά σημεία και να προβεί στις αναγκαίες διορθώσεις.

Και η παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ όμως πρέπει να εξετάσει τις αστοχίες του νόμου Βρούτση και να δει κατάματα τις όποιες λανθασμένες αποφάσεις και να μην μένει στις θεωρίες περί υποκινούμενων απεργιών. Λάθη υπάρχουν πολλά και χρειάζονται βελτιώσεις.

Εάν μια κυβέρνηση βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος υπάρχει πρόβλημα και δεν μπορεί την κάθε κινητοποίηση ή διαμαρτυρία να την χρεώνει στο Χ ή Ψ πολιτικό φορέα. Κινητήρια δύναμη των κινητοποιήσεων είναι τα ίδια τα προβλήματα, όπως π.χ. και στο μεταναστευτικό.

Αυτή τη φάση πρέπει να την ξεπεράσει άμεσα η κυβέρνηση διότι εάν θεωρεί ότι το κλίμα είναι όπως ήταν την 8η Ιουλίου, την επομένη της εκλογικής νίκης της ΝΔ, πολύ σύντομα θα προσγειωθεί απότομα. Και τότε θα είναι αργά.