*Του Μούσταφα Αζούζ

Στους περίφημους διαλόγους Αθηναίων και Μηλίων, όπως τους μεταφέρει ο Θουκυδίδης, οι Αθηναίοι θέτουν ωμά και κυνικά το πρωτόγονο επιχείρημα του πολιτικού ρεαλισμού: Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του, και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του.

Οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται σήμερα στη θέση των Μηλίων, αντιμέτωποι με το ίδιο αρχαίο δίλημμα: να συνθηκολογήσουν και να γίνουν δούλοι, ή να αρνηθούν και να αφανιστούν από τον παντοδύναμο κατακτητή.

Η ιστορική σύγκριση δεν είναι υπερβολική. Η «συμφωνία του αιώνα» που ανακοίνωσαν από κοινού στα τέλη Ιανουαρίου ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τελεσίγραφο προς τους Παλαιστίνιους για συνθηκολόγηση.

Επειδή η διεθνής – και η Ελληνική – κοινή γνώμη μάλλον δεν είναι πλήρως ενήμερη για το περιεχόμενο και τις λεπτομέρειες της συμφωνίας αυτής – με ευθύνη και ημών των Παλαιστινίων – παραθέτουμε, ενδεικτικά, μόνο μερικές από τις απαιτήσεις που θέτει στους Παλαιστίνιους, μέσα από τις 180 σελίδες της:

– Να αποδεχθούν την ακύρωση όλων των προηγούμενων ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των άλλων διεθνών οργανισμών για το Παλαιστινιακό.
– Να αποδεχθούν ότι το διεθνές δίκαιο δεν ισχύει για το Παλαιστινιακό.
– Να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως Εβραϊκό κράτος (πρωτοφανές αίτημα για κράτος να θέτει το θρήσκευμα ως προϋπόθεση για εθνικότητα, και να ζητά να αναγνωρίσουμε ότι 1,2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, που ζουν μέσα στο Ισραήλ, απόγονοι Παλαιστινίων που δεν ξεριζώθηκαν το 1948, δεν είναι πολίτες)
– Να αναγνωρίσουν την ενιαία κι αδιαίρετη Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ (με όλα τα Ισλαμικά και Χριστιανικά ιερά μνημεία της).
– Να παραιτηθούν τελεσίδικα από το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων του 1948.
– Να δεχθούν τα όποια σύνορα κρίνει κι αποφασίσει το Ισραήλ ως αναγκαία για την ασφάλειά του.
– Να δεχθούν την προσάρτηση στο Ισραήλ όλων των Εβραϊκών εποικισμών που κατασκευάστηκαν στα παλαιστινιακά εδάφη που κατέχει το Ισραήλ από το 1967.
– Να αποδεχθούν την προσάρτηση από το Ισραήλ όλης της κοιλάδας του Ιορδάνη (δηλαδή το εν τρίτο σχεδόν της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης).
– Να δεχθούν τον πλήρη έλεγχο από το Ισραήλ στα εξωτερικά σύνορα των εναπομείναντων παλαιστινιακών εδαφών, χερσαία, εναέρια και θαλάσσια.
– Να δεχθούν ένα αποστρατιωτικοποιημένο ψευδοκράτος (χωρίς εξωτερικά σύνορα, περικυκλωμένο από το Ισραήλ) στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη.
– Να αφοπλίσουν όλες τις «τρομοκρατικές» οργανώσεις (δηλαδή όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, χωρίς εξαίρεση).
– Να αλλάξουν τα βιβλία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς, και να αφαιρέσουν οποιοδήποτε περιεχόμενο που το Ισραήλ κρίνει ότι υποκινεί το μίσος και τη βία εναντίον του.
– Να κάνουν προεδρικές και βουλευτικές εκλογές με κριτήρια που θα ορίσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
– Να ψηφίσουν νέους νόμους για την ελευθερία του Τύπου, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τις ατομικές ελευθερίες, για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, να θεσπίσουν νέες ανεξάρτητες αρχές, νέο δικαστικό σύστημα, νέους θεσμούς κοινωνίας πολιτών, και να δημιουργήσουν νέους οργανισμούς ανάπτυξης της οικονομίας, κλπ, με αμερικανικά και ισραηλινά κριτήρια.
– Να τα κάνουν όλα αυτά μέσα σε τέσσερα χρόνια.
– Μετά από τέσσερα χρόνια, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα κρίνουν αν οι Παλαιστίνιοι τα έκαναν σωστά όλα αυτά.
– Αν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ κρίνουν ότι τα έκαναν σωστά, τότε μπορούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία, μιας πιθανής κρατικής οντότητας για τους Παλαιστίνιους, με νέους όρους όμως, που μπορεί να ζητήσει το Ισραήλ! Για την ασφάλειά του, φυσικά.

Μετάλλαξη

Η «συμφωνία του αιώνα» απαιτεί ουσιαστικά από τους Παλαιστίνιους μια πλήρη μετάλλαξη των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών και θεσμών τους, και μάλιστα μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, όταν πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες χρειάστηκαν πάνω από είκοσι χρόνια, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για να ικανοποιήσουν πολύ πιο απλά αμερικανικά και ευρωπαϊκά κριτήρια για την ένταξη τους στους διεθνείς οργανισμούς.

Και τα κριτήρια αυτά απαιτούνται τώρα από ένα λαό που υφίσταται αλλεπάλληλες Ισραηλινές πολεμικές επιδρομές τις τελευταίες δεκαετίες, και που δεν του επετράπη ποτέ να πάρει μια ανάσα για να ασχοληθεί με την κοινωνική, οικονομική και πολιτική του ανασυγκρότηση.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς  πολιτικός επιστήμονας για να διαπιστώσει ότι πρόκειται για τελεσίγραφο για άνευ όρων συνθηκολόγηση. Μερικοί σχολιαστές μάλιστα παρατήρησαν ειρωνικά ότι τα κριτήρια αυτά περί ατομικών ελευθεριών, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ, δεν τα ικανοποιεί σήμερα καμία αραβική χώρα από εκείνες με τις οποίες οι ΗΠΑ διατηρούν στενές συμμαχικές σχέσεις εδώ και δεκαετίες, και δεν τα ικανοποιούν πολλές δυτικές χώρες, με πρώτες και καλύτερες τις ίδιες τις ΗΠΑ!

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν απαιτούν από τους Παλαιστίνιους μόνο να δεχθούν ένα ψευδοκράτος με χάρτη που μοιάζει με Ελβετικό τυρί. Τους ζητούν να μεταλλαχθούν κυριολεκτικά σε Ελβετία! Σε τέσσερα χρόνια! Αλλά δεν είναι αυτός ο πραγματικός σκοπός τους. Σκοπός τους είναι να ταπεινώσουν τον παλαιστινιακό λαό, να το αναγκάσουν να υψώσει λευκή σημαία, να απαρνηθεί το ιστορικό του αφήγημα, την ιστορική του διαδρομή μέσα στους αιώνες, να αποκηρύξει τους δεκάδες χιλιάδες μάρτυρες του αγώνα του, να το μετατρέψουν σε μια μάζα κατώτερων ανθρώπων που ζει σε απομονωμένες νησίδες, ισόβια φυλακισμένος, υπάκουα υποταγμένος στους δεσμώτες του.

Απέναντι στο δίκαιο της δύναμης που προέβαλαν οι Αθηναίοι, οι Μήλιοι αντιπαρέθεσαν τη δύναμη του δικαίου. Επικαλέστηκαν το φιλότιμο των φίλων τους, που πίστευαν ότι θα σπεύσουν προς βοήθειά τους. Είπαν όχι. Απέρριψαν το τελεσίγραφο κι αρνήθηκαν να συνθηκολογήσουν. Οι Αθηναίοι τους κατέσφαξαν.

Θα πούμε κι εμείς όχι. Θα επικαλεστούμε κι εμείς το φιλότιμο των φίλων μας. Σε όλο τον κόσμο. Αν σπεύσουν προς βοήθεια μας, καλώς. Αν δεν σπεύσουν, πάλι όχι θα πούμε. Μπορεί να έχουμε κι εμείς το τέλος των Μηλίων. Αλλά δούλοι δεν θα γίνουμε.

*Αντιπρόεδρος Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδας
Πρώην Σύμβουλος Τύπου της Παλαιστινιακής πρεσβείας στην Αθήνα

Headlines