Transatlantic: Ένα μεταφεμινιστικό ποπ ρέκβιεμ

Με αφορμή την σημερινή ποπ κουλτούρα και την βία που επικρατεί στην κρυφή μας καθημερινότητα, οι november (a.k.a. eekuipoiz), επιστρέφουν στην Αθήνα και παρουσιάζουν το TRANSATLANTIC στο Θέατρο Ροές στις 2,3 και 4 Μαρτίου, μια άκρως εικαστική trans-disciplinary performance που κινείται μεταξύ παραμυθιού και ονείρου.

Χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα όπως το τσίρκο, το σύγχρονο χορό, το χειρισμό αντικειμένων και το θέατρο μαριονέτας, συνθέτουν έντονες, διαυγείς και αισθητικά ακέραιες εικόνες – άλλοτε κωμικές και άλλοτε δραματικές, ωμές και συγχρόνως ποιητικές, που κρύβουν ένα βίαιο περιεχόμενο και σχολιάζουν τα μυστικά της «επίσημης» ωριμότητάς μας.

Τι πραγματεύεται το έργο Transatlantic;

Το έργο είναι μια trans-disciplinary performance χορού που κινείται μεταξύ παραμυθιού και ονείρου. Μπορεί να περιγραφεί σαν ένα μεταφεμινιστικό ποπ ρέκβιεμ το οποίο χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα όπως το τσίρκο, το σύγχρονο χορό και το θέατρο αντικειμένων (ζογκλάζ και μαριονέτα). Με αυτά τα στοιχεία το TRANSATLANTIC συνθέτει έντονες, διαυγείς και αισθητικά ακέραιες εικόνες – κωμικές και δραματικές, ωμές και ποιητικές, που κρύβουν ένα βίαιο περιεχόμενο και σχολιάζουν τα μυστικά της «επίσημης» ωριμότητάς μας.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Τα κοινότυπα μυστικά, τις φιλοδοξίες, τις ανησυχίες, τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Μια σειρά από τις καθημερινές μας σκέψεις που συνήθως προστατεύουμε «κάτω από τα παπλώματα».  Πλαισιωμένες μέσα σ΄ ένα φαντασιακό, αλλά παράδοξα γνώριμο σύμπαν.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια ποιητική «βιογραφία» μιας εποχής όπου διαταράσσονται οι υπαρξιακές μας ανησυχίες.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Τυχαίνει να είναι μια γυναίκα, χορεύτρια, μητέρα, καλλιτέχνις, που ζει στην σημερινή μεταφεμινιστική κοινωνία. Το έργο αντλεί «τοπία» από διαχρονικά γυναικεία σύμβολα στην τέχνη,  όπως την ανάληψη της παρθένου, την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, την διαχρονική νύφη, τη Σταχτοπούτα, την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, μέχρι τη σύγχρονη μορφή των γυναικείων σούπερ ηρώων. Όλα με μια επικαλυμμένη λεπτότητα.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Το άμεσο διαχρονικό παρών.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Μια ανοιχτή αναγνωσιμότητα καθημερινών καταστάσεων και κοινότυπων στερεοτύπων με σκοπό να αναδείξει τη σημειολογική τους δύναμη όταν φορτίζονται κινησιολογικά. Μια εναλλακτική ματιά στην καθημερινότητα μας.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Το ξυπνητήρι που εικονογραφεί το σύμβολο της βίαιης διακοπής κάθε προσωπικής ευχαρίστησης.

Ποια ήταν η ανάγκη δημιουργίας της ομάδας NOVEMBER?

Η βάση της ομάδας ήταν πάντα η εικαστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Μέσα από την σημειολογία του τσίρκου που περιέχει την επιτυχία και την αποτυχία μέσα απο την ανθρωπινη επιδεξιότητα, το αφηγηματικό σώμα μέσα απο τον χορό και το αντικειμενο που προσδιορίζει την καθημερινότητα, σαν November προσπαθούμε ακόμα να ορίσουμε εναν νέο λεξιλόγιο με σκοπό την καλλιτεχνική αμεσσότητα.

Εχουμε παρουσιασει  δρασεις αμιγώς εικαστικές ή αμιγώς παρεμβατικές (σε δημόσιους χώρους) και παλαιότερα παραστατικές. Έχουμε συνεργαστεί με σημαντικούς φορείς για παρεμβάσεις δημόσιου χώρου: Μασσαλία, La Villette – Παρίσι, Κεντρο Ερευνών Recollets, Φεστιβαλ Χορού Καλαμάτας, Jeunes Talents Cirque, Ερευνητικά Προγράμματα για τέχνες δρόμου Cas Cas, Μουσείο Μπενάκη κ.ά)

Η δουλειά μας έχει χαρακτηριστεί ως καταστασιακή και atypique απλά γιατί προσπαθούμε να παίρνουμε ρίσκα και να αλλάζουμε συνεχώς.

Τι είναι αυτό που αποκομίσατε από τα τόσα χρόνια δράσης σας σε δημόσιους και ημι-δημόσιους τόπους;

Ότι η τέχνη συμβαίνει μέσα από φαινομενικά αόρατες καθημερινές καταστάσεις, οι οποίες είναι εν δυνάμει αναγνώσιμες από όλους, φτάνει να δημιουργηθούν οι συνθήκες παρατήρησης.

Μέχρι τώρα δεν είχατε εισιτήριο στις παραστάσεις σας. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο εισιτήριο αυτή τη φορά;

Δεν είχαμε εισιτήριο γιατί ενεργούσαμε εκτός πλαισίου. Η συνθήκη του θεάτρου και η συμφωνία θέασης αυτήν την φορά είναι ξεκάθαρες. Παρόλα αυτά και το χαμηλό εισιτήριο – στα όρια του συμβολικού – είναι ένας πειραματισμός για τις σιωπηλές συμφωνίες που συνάπτουμε με τους θεατές.

Το Transatlantic είναι η αρχή μια τριλογίας στα όρια της ‘βιογραφίας’ για μια εποχή όπου μεταλλάσσονται οι κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες.

Πού θέλετε να βρίσκονται οι November σε 10 χρόνια;

Σίγουρα στην ενεργό καλλιτεχνική δράση.