Μεγάλες περιπέτειες

Τα όσα εκτυλίσσονται στην διαδικασία της Προανακριτικής για την δράση του Δ. Παπαγγελόπουλου στην υπόθεση Novartis, θα μπορούσαν να είναι βάση σεναρίου μίας φαρσοκωμωδίας.

Όμως ενδέχεται οι περιπλοκές να είναι πολύ σοβαρές και η τροπή της έρευνας και της διαδικασίας να μην είναι τόσο διασκεδαστική – τουλάχιστον για κάποιους.

Κοιτάζοντας μία σημαντική πτυχή της υπόθεσης, η διαπίστωση για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», βασίστηκε σε κάποιες καταθέσεις κάποιων «προστατευόμενων μαρτύρων».

Λογικό και επόμενο θα ήταν – και είναι, οι προστατευόμενοι αυτοί μάρτυρες να καταθέσουν και στην προανακριτική. Παρακάπτομπτοντας δε τις απόψεις σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να έχουν απολέσει την ιδιότητα του «προστατευόμενου», τους διασφαλίστηκε το προνόμιο να μιλήσουν δίχως να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους.

Παρά ταύτα, οι προστατευόμενοι μάρτυρες άρχισαν να κρύβονται περισσότερο από ό,τι κρύβονταν έως τώρα.

Και από εκεί άρχισε να εκτυλίσσεται μία πολιτική αντιπαράθεση, την οποία δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς ως προς την λογική κάποιων εκ των πρωταγωνιστών.

Σε πρώτο ρόλο σε αυτήν την αντιπαράθεση εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος κατά τρόπο στην ουσία ανεξήγητο, θεώρησε σκόπιμο να κάνει μία μακροσκελή ανάρτηση σχεδόν 300 λέξεων, προκειμένου να πάρει θέση στην υπόθεση και να υποστηρίξει τους προστατευόμενους μάρτυρες.

Λες και τους γνωρίζει ή λες και έχει λόγο να επιδεικνύει τέτοια πρεμούρα…

Αθελά του ή δίχως για μία ακόμη φορά να συναισθάνεται τι ακριβώς κάνει με την παρέμβασή του αυτή, ο κ. Τσίπρας και σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του που παρελαύνουν από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, κάνουν αυτό για το οποίο τους κατηγορεί σήμερα η συμπολίτευση. Δείχνουν ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «καίγονται» για το ποιος θα μιλήσει, με ποιο καθεστώς ή ακόμη χειρότερα, ότι έχουν λόγους να μην θέλουν να μιλήσουν κάποια πρόσωπα.

Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι λόγοι το ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Οι υπόλοιποι μπορούν μόνο να υποθέσουν…

Η ουσία είναι ότι όσο η υπόθεση οδεύει προς το τέλος της, οι πολιτικές της συνέπειες μπορεί και να προκαλέσουν μεγάλες και δυσάρεστες για κάποιους εκπλήξεις.

Τι θα συμβεί για παράδειγμα αν το πόρισμα οδηγήσει στην παραπομπή του κ. Παπαγγελόπουλου σε ειδικό δικαστήριο; Θα παραπεμφθεί μόνον εκείνος ως ηθικός αυτουργός για σκευωρία; Τι θα συμβεί με τους φυσικούς αυτουργούς;

Και τι θα σημάνει αυτό πολιτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρώην Πρωθυπουργό;

Θα μείνει ο κ. Παπαγγελόπουλος σε μία τέτοια περίπτωση με τα χέρια σταυρωμένα και το στόμα κλειστό;

Εχει μήπως προϊδεάσει τον πρώην πολιτικό του προϊστάμενο για την στάση του; Εχει ζητήσει πολιτική κάλυψη, την οποία σήμερα δεν έχει; Και τι θα συμβεί αν δεν του παρασχεθεί αυτή από το κόμμα το οποίο τον αγκάλιασε και του έδωσε τέτοιο κομβικής σημασίας ρόλο και δύναμη;

Μπορεί ο κ. Τσίπρας να πουλάει εσωκομματικό τσαμπουκά και να ονειρεύεται εκλογικούς θριάμβους και «δεύτερη φορά Αριστερά».

Όμως δεν είναι απίθανο να έχει μπροστά του πολύ μεγαλύτερες περιπέτειες από όσες φαντάζεται.