Το bullying είναι έγκλημα. Γι’ αυτό μάθετε τα παιδιά σας να είναι άνθρωποι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί του Δημοτικού σε σχολείο της επαρχίας που το λέγανε Μιχάλη. Φυσιολογικότατο, με φίλους, κοινωνική αποδοχή, άριστος μαθητής. Κάποια στιγμή στην έκτη δημοτικού φόρεσε γυαλιά μυωπίας.

Κι αίφνης έγινε ο… «γυαλάκιας», το «σπασικλάκι», ο «πατομπούκαλος». Οι «φίλοι» του τον κορόιδευαν στο σχολείο, στα παιχνίδια είχε επίσης πρόβλημα. Αυτό είναι μια μορφή παιδικού εκφοβισμού.

Σε ένα άλλο παραμύθι, η Θεανώ, μια εξαιρετική μαθήτρια του Γυμνασίου, με καλούς βαθμούς, καλή παρέα, φιλική με τους πάντες και αγαπητή στον περίγυρό της, εμφάνισε κάποια στιγμή ακμή. Το όμορφο προσωπάκι της γέμισε σπυράκια και ξαφνικά η Θεανώ, έγινε η «σπυριάρα», η «άσχημη». Και η ζωή της εντός κι εκτός σχολείο μετατράπηκε σε κόλαση γιατί ορισμένα παιδάκια της κορόιδευαν.

Σε άλλο σχολείο, ένα παιδί είναι υπέρβαρο, τρώει περισσότερο από τους άλλους και στα μάτια τους είναι ο «χοντρός», το «βόδι», ο «αχόρταγος».

Και σε ένα τελευταίο σχολείο, στο Γυμνάσιο, ο Δημήτρης εκδηλώνει ομοφυλοφιλικές τάσεις. Κάνει παρέα με κορίτσια, αλλά δεν τα ερωτεύεται, είναι μελαγχολικός, του αρέσουν οι άνδρες σταρ του κινηματογράφου.

Κι αυτό το παιδί γίνεται αντικείμενο χλεύης από κάποιους. Είναι ο «γυναικωτός», η «αδερφή» που δεν πρέπει να κάνουμε παρέα γιατί μπορεί να… κολλήσουμε.

Είναι ιστορίες καθημερινές, έχουν συμβεί, τις γνωρίζουμε όλοι, τις έχουμε ζήσει, τις έχουμε διαβάσει, τις ακούμε στον περίγυρό μας.

Το σχολικό bullying είναι κοινωνικό φαινόμενο κι όσο κλείνουμε τα μάτια τόσο αυτό γιγαντώνεται.

Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα, ένα στα 3 παιδιά έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού με συχνότητα δύο, τρεις ή και περισσότερες φορές το μήνα. Και πολλά από αυτά τα παιδιά εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης, απομόνωσης, τάσεις φυγής.

Η ιστορία του Κουέντιν με νανισμό που έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο, το βίντεο που κυκλοφορεί παντού και μας έχει κόψει τα πόδια, κι έχει κινητοποιήσει τους πάντες, είναι η αφορμή για να ξαναδούμε το τεράστιο αυτό κοινωνικό πρόβλημα που λέγεται εκφοβισμός.

Ασχέτως αν πρόκειται για μικρό παιδί που υφίσταται εκφοβισμό ή για μεγάλο άνδρα νάνο που το κάνει για προβολή, αλλά σίγουρα έχει υποστεί στη ζωή του bullying.

Είτε είναι στο σχολείο, είτε στην κοινωνία, είτε στο διαδίκτυο όπου τα στοιχεία δείχνουν ότι 4% των παιδιών μας ηλικίας 9-16 ετών έχει παρενοχληθεί με διάφορους τρόπους.

Χρειάζεται να υπάρξουν θύματα για να κινητοποιηθούμε; Πρέπει να διαβάζουμε την είδηση ότι ξυλοκόπησαν άγρια νεαρό στον Βύρωνα και κινδύνευσε να χάσει το μάτι του;

Πρέπει να θυμόμαστε το μικρό Κρητικόπουλο που αυτοκτόνησε εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη από συμφοιτητές του σε μια σχολή των Ιωαννίνων;

Πρέπει να αυτοκτονεί κάποιο ευαίσθητο παιδί στα νότια προάστια γιατί τον πείραζαν οι συμμαθητές του για τις ιδιαιτερότητές του;

Ή πρέπει να συμβεί στο παιδί μας για να κινητοποιηθούμε; Ο σχολικός εκφοβισμός, διαδικτυακή ή μη παρενόχληση, το bullying, όπως μάθαμε να το λέμε τελευταία είναι εδώ και μας αφορά.

Δεν χρειάζεται κάποιος μικρός στο δέμας, γίγαντας στην ψυχή Κουέντιν από την Αυστραλία για να μας θυμίσει ότι πρέπει να είμαστε άνθρωποι. Κι ότι πρέπει να ανατρέφουμε ανθρώπους κι όχι κτήνη.

Γυαλάκιας, χοντρός, νάνος, gay, μοναχικός ή με σπυράκια πάντα θα υπάρχει στο σχολείο και στη ζωή μας. Μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι, μπορεί τα παιδιά μας ή τα παιδιά γνωστών μας. Το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι οι «άλλοι». Εκείνοι είναι οι προβληματικοί.

Τι συμβαίνει στο σχολείο; Υπάρχει συγκάλυψη όπως πρόσφατα ήρθε στο φως μια ιστορία από την Κέρκυρα για ένα κορίτσι που έγινε η ζωή του αφόρητη;

Τι κάνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Ανέχονται τα φαινόμενα γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι, δεν ενδιαφέρονται ή μπαίνουν στη λογική «ωχ αδερφέ, παιδιά είναι, θα κάνουν και τα πειράγματά τους;»

Τι κάνουν οι γονείς; Επιτρέπουν στα παιδιά τους να γίνονται «νταήδες», θύτες σε ένα παιδικό έγκλημα, πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες;

Εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Τι παιδιά ανατρέφουμε, πώς τους δείχνουμε το δρόμο της ζωής.

Το bullying είναι έγκλημα κι αυτό πρέπει να τους μάθουμε. Δεν είναι μαγκιά να πειράζουμε τους άλλους.

Κι αν ο  Κουέντιν ή το παιδί που αυτοκτόνησε γιατί τον ενοχλούσαν τα «πειραχτήρια» του σχολείου, μπορούν να γίνουν παραδείγματα, ας γίνουν.

Να τα διδάσκουμε στα σχολεία, να τα δείχνουμε στα παιδιά στο σπίτι, να τα κάνουμε μέρος της ζωής μας.

Δεν αρκεί η συγκίνηση, η οργή ή η συμπόνια μετά το γεγονός. Η πρόληψη του εκφοβισμού είναι το στοίχημα.

Κι αυτή επιτυγχάνεται μόνο αν μάθουμε στα παιδιά μας να μην είναι σκ@@@χοι.

Να είναι άνθρωποι που έχουν αυτοεκτίμηση αλλά και που σέβονται τους άλλους. Είτε είναι χοντροί, είτε γυαλάκηδες, είτε «ιδιαίτεροι».

Γιατί πάνω απ’ όλα είναι παιδιά. Είναι παιδιά μας.