Ο χτύπος της καρδιάς

Η κυβέρνηση είχε σημάνει συναγερμό στα αρμόδια υπουργεία και φυσικά και στις τάξεις της αστυνομίας για το χθεσινό παιχνίδι της Τούμπας ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Οι περισσότεροι από 500 αστυνομικούς που χρησιμοποιήθηκαν και οι παρόντες εντός αλλά και εκτός γηπέδου τρεις εισαγγελείς βοήθησαν ώστε να μην συμβεί το παραμικρό. Στην Ισπανία όταν η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα κληρώνονται για να βρεθούν αντιμέτωπες σε οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό θεσμό (εθνικό ή ευρωπαϊκό) όλοι χαίρονται γιατί θα δουν τις καλύτερες ομάδες της χώρας να αγωνίζονται η μία κόντρα στην άλλη περισσότερες από τις δυο φορές που θα τις έβλεπαν έτσι κι αλλιώς στο πρωτάθλημα. Εδώ όταν προκύπτουν ντέρμπι πρέπει να γίνουν αστυνομικές επιχειρήσεις. Ας είναι. Το ότι χθες στην Τούμπα δεν έγινε σχεδόν τίποτα είναι πρόοδος: απέχουμε πολύ από το να δούμε παιγνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος να γίνονται σε συνθήκες Τσάμπιονς λιγκ (όπως θα πρεπε) αλλά για τέτοιο ματς οι φαιδρότητες ήταν σχετικά λίγες. Πάμε τώρα να πούμε δυο πράγματα για το παιγνίδι.

Σκοτώνοντας το ρίσκο

Γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός; Γιατί σε πείσμα κάθε αντίρρησης που εκφράζεται ποικιλοτρόπως από διάφορους, ο Μαρτίνς έστειλε στο γήπεδο την μαχητική ενδεκάδα του Ολυμπιακού, αυτή με τα τρία αμυντικά χαφ: ο Καμαρά, που πίεσε όσο μπορούσε τους δυο κεντρικούς αμυντικούς του ΠΑΟΚ, ο Μπουχαλάκης, που έπαιξε πιο πολύ σαν λίμπερο μπροστά από την άμυνα κι ο Γκιγιέρμε που γέμισε το γήπεδο, μπορεί να μην κατάφεραν να κρατήσουν τη μπάλα όσο θα πρεπε, αλλά περιόρισαν τρομερά τον Μίσιτς, τον Μαουρίτσιο και όποιον άλλο έτυχε να περνά από τα μέρη τους. Ο δικός τους ιδρώτας κεφαλαιοποιήθηκε από λίγες, αλλά καλές τελικές προσπάθειες. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ελ Αραμπί είχε δοκάρι, στο δεύτερο ημίχρονο ο Τσιμίκας έκανε την κούρσα της ζωής του κι ο Ρατζέλοβιτς, η έκπληξη του Μαρτίνς προκάλεσε το αυτογκόλ του Γιαννούλη: δεν χρειάστηκε τίποτα πιο πολύ. Ο Πορτογάλος εκτιμώ ότι κατάλαβε και το λάθος που είχα επισημάνει με την Αρσεναλ: αυτή τη φορά «σκότωσε» κάθε ρίσκο – δεν έγιναν πειράματα με πολλά «δεκάρια» και παράξενες συνυπάρξεις.

Η προσέγγιση του ματς δεν είχε να κάνει μόνο με την άμυνα αλλά και με την επιθετική απονεύρωση του ΠΑΟΚ. Ο Ρατζέλοβιτς προτιμήθηκε για να βάλει ζητήματα με την ταχύτητα του στον Γιαννούλη και τον κράτησε πίσω. Ο Βαλμπουενά δεν άφησε τον Βιερίνια να ξεμυτίσει σχεδόν ποτέ. Ο Μαρτίνς με το 4-3-3 κάλυψε το γήπεδο – όχι απλά την άμυνα. Κυρίως υποχρέωσε τον ΠΑΟΚ να παίξει στην επίθεση με ελάχιστους παίκτες: χωρίς βοήθειες από τις δεύτερες γραμμές ήταν ελάχιστοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ που πατούσαν περιοχή και η καλή δουλειά του Ολυμπιακού στις στατικές φάσεις (κόρνερ και φάουλ) περιόρισε κάθε κίνδυνο. Ο Μαρτίνς ήθελε από την ομάδα του ένα καλό τακτικά ματς σαν αυτά που έκανε στην Ευρώπη εκτός έδρας πέρυσι το καλοκαίρι με αντιπάλους που σε κάποια πράγματα μοιάζουν με τον ΠΑΟΚ. Που δεν έχει τις μονάδες της Κρασνοντάρ και της Μπασακσεχίρ, ούτε είναι τόσο οργανωμένος όσο η Βιτόρια Πλιζέν, που πρόπερσι έπαιζε στο Τσάμπιονς λιγκ αλλά είναι μια καλή ελληνική ομάδα.

Τι έπαθε ο ΠΑΟΚ

Γιατί έχασε ο ΠΑΟΚ; Γιατι ο Φερέιρα ξέχασε τι είχε γίνει στο Καραϊσκάκη στο πρώτο ματς. Τότε στο πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ ήταν πιο καλός από τον Ολυμπιακό κι αυτό είχε να κάνει με το ότι αγωνίστηκε με τέσσερα πραγματικά χαφ καθώς ο Μπίσεσβαρ πλαισίωνε τότε την τριάδα Μίσιτς – Ντόουγκλας – Ελ Καντουρί επιστρέφοντας. Αυτή η τετράδα είχε δημιουργήσει μεγάλες δυσκολίες στον Μπουχαλάκη και στο Γκιγιέρμε, που ήταν τότε οι μοναδικοί πραγματικοί μέσοι του Ολυμπιακού με δεδομένο ότι τότε ο ανέτοιμος Βαλμπουενά έπαιζε περισσότερο κοντά στη γραμμή της επίθεσης και ακόμα και όταν επέστρεφε δεν μπορούσε ανασταλτικά να βοηθήσει. Χθες ο Φερέιρα παρασύρθηκε μάλλον από την ανάγκη της νίκης και έπαιξε με δυο μόνο χαφ: ο Μίσιτς και ο Μαουρίσιο δεν αρκούσαν – ο Μπίσεσβαρ και ο Πέλκας δεν γυρνούσαν. Ο Φερέιρα άλλαξε τη θέση (και το σχήμα του ΠΑΟΚ) στο δεύτερο ημίχρονο φέροντας τον Μπίσεσβαρ πίσω από τους κυνηγούς και βάζοντας τον Ακπομ δίπλα στον Σφιντέρσκι, αλλά ο ΠΑΟΚ απλά γέμιζε χωρίς να μπορεί να βρει συνεργασίες. Οταν οι Γερμανοί διαιτητές σωστά του ακύρωσαν για οφσάιντ το γκολ μιας πιθανής ισοφάρισης του Βαρέλα θόλωσε περισσότερο. Ο Φερέιρα φρέσκαρε τα  χαφ (με τον Καντουρί) και την επίθεση (με τον Λάμπρου), αλλά αρκούσαν μια δυο κατεβασιές του Ολυμπιακού για να τρομάζει ο ΠΑΟΚ από τους κενούς χώρους που άφηνε. Κι ακριβώς επειδή επιμηκύνθηκε, έσβησε. Ενώ σε όλα σχεδόν τα προηγούμενα ντέρμπι (πλην εκείνου στο Καραϊσκάκη και του ματς που κέρδισε με την ΑΕΚ) το φινάλε του ματς ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του παιγνιδιού του.

Διαγράψτε τα όλα

Ωραία – και τώρα που τα διαβάσατε όλα αυτά διαγράψτε τα. Διότι όλα αυτά, που είναι η φωτογραφία του ματς, αλλά όχι και η απόλυτα ορθή περιγραφή του, δεν θα είχαν καμία απολύτως σημασία αν οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έπαιζαν πραγματικά με την ψυχή και την καρδιά τους. Αυτή ήταν χθες η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δυο ομάδες: ο Ολυμπιακός ήταν ψυχωμένος, σκληρός, έτοιμος να πολεμήσει για να κερδίσει και το έκανε. Το έβλεπες αυτό στις προσπάθειες όλων – στο πείσμα που βγάζαν για να καλύψουν τον συμπαίκτη τους, στο νεύρο που έδειξαν στην άμυνα, στην συγκέντρωσή τους, όταν έπρεπε να αμυνθούν σε κόρνερ και φάουλ, στον τρόπο που κοιτούσαν τον άριστο Γερμανό διαιτητή.

Ο Μπα στέλνει ένα αντίπαλο στις διαφημιστικές πινακίδες για να σταματήσει μια φάση στη γραμμή του πλάγιου άουτ σαράντα μέτρα μακριά από την περιοχή. Ο Καμαρά παίρνει τρείς κόντρες για να κερδίσει πέντε μέτρα στο γήπεδο. Ο Ρατζέλοβιτς για να φτάσει στη μπάλα και να προκαλέσει το αυτογκόλ του Γιαννούλη κάνει το σπριντ της ζωής του χωρίς τη μπάλα. Ο Τσιμίκας διανύει τρεις φορές το γήπεδο με τη μπάλα στα πόδια, κάνοντας «επελάσεις», όπως έλεγαν οι παλιοί. Που πιθανότατα ξέρουν περισσότερο ποδόσφαιρο από μας, που ξεχνάμε αυτή την σημαντική πλευρά του: μιλάμε για διατάξεις, σχήματα και νούμερα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας ότι πάνω από όλα κάποια ματς χρειάζονται καρδιά και ψυχή, αλλιώς όποιο κι αν είναι το σχέδιο του προπονητή θα πάει στράφι. Αυτή την καρδιά δεν στη δίνει κανένας προπονητής: ή την έχεις και την καταθέτεις ή δεν την έχεις. Αν αυτό το καταλάβουν όσοι γκρινιάζουν για τον Μαρτίνς ο Ολυμπιακός θα έχει κερδίσει κάτι σημαντικότερο από τους τρεις βαθμούς στην Τούμπα: θα έχει ένα κοινό που θα ξαναθυμηθεί τις παλιές αξίες και θα σταματήσει να μπερδεύει το πραγματικό ποδόσφαιρο με αυτό των ηλεκτρονικών παιγνιδιών και των ψαγμένων δημοσιογράφων.

Τίποτα δεν τελείωσε

Τελείωσε το πρωτάθλημα; Ούτε για αστείο. Ο αήττητος στην κανονική περίοδο Ολυμπιακός που στα ντέρμπι με ΠΑΟ, ΑΕΚ και Αρη έχει 12 βαθμούς παραπάνω από τον δεύτερο της βαθμολογίας θα έμπαινε σήμερα στα play off με μόλις 5 βαθμούς διαφορά και ξέρουμε πως αυτό δεν είναι μόνο ευθύνη δική του. Θα του σκαρώσουν ακόμα παγίδες πολλές, ενώ μου μοιάζει δεδομένο πως ο ΠΑΟΚ θα βρει τις αναπνοές που χρειάζεται για να επιστρέψει. Αλλά αν η καρδιά των παικτών του πρωτοπόρου χτυπά δυνατά μπορεί και να τα καταφέρει. Ειδικά αν ο χτύπος της είναι πιο δυνατός και από την ωραία φασαρία της Τούμπας…