Ο Πολάκης, το σύνδρομο καταδίωξης και οι… αρμοί της Δημοκρατίας

Οι διαφημιστές λένε ότι η καλύτερη διαφήμιση είναι αυτή που το μήνυμα μένει στο μυαλό των καταναλωτών, ακόμη κι όταν περάσει πολύς καιρός.

Είναι απολύτως σίγουρο ότι οι επικοινωνιολόγοι του Αλέξη Τσίπρα «πάτησαν» πάνω σ’ αυτόν τον αλάνθαστο κανόνα προκειμένου να επαναφέρουν στην επιφάνεια το… brand «ΣΥΡΙΖΑ».

Επειτα από μια βαθιά περίοδο περισυλλογής, ασυνεννοησίας, εσωτερικών διεργασιών και κυρίως ανυπαρξίας αντιπολιτευτικής τακτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε και πάλι «talk of the town» με την περίφημη φράση του προέδρου του για τους «αρμούς της εξουσίας».

Η δεύτερη φορά Αριστερά για τον Αλέξη Τσίπρα δεν πρέπει να μείνει στην κατάληψη των… Χειμερινών Ανακτόρων, αλλά να κατακτήσει και τους αρμούς της εξουσίας.

Αυτή η φράση προκάλεσε σάλο, έντονες πολιτικές διαμάχες, αλλά πέτυχε τον στόχο της και ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναμπήκε στα… σαλόνια μας.

Τι εννοεί ο Τσίπρας;

Το ερώτημα που μένει πλέον είναι τι εννοούσε ο Αλέξης Τσίπρας με αυτό που είπε:

– Είναι – όπως τον κατηγόρησαν από τη ΝΔ – ένας αμετανόητος «Σταλίνας» που θέλει να καταλάβει την εξουσία και να πάρει τη ρεβάνς για τις ήττες της Αριστεράς από τη… Βάρκιζα μέχρι τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου;

– Είναι μια απλή διαπίστωση και αυτοκριτική γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να μείνει για άλλη μια τετραετία τουλάχιστον στη διακυβέρνηση της χώρας;

– Είναι μια πικρή αλήθεια, με την έννοια ότι πράγματι οι περίφημοι «αρμοί της εξουσίας» ναρκοθέτησαν την κυβέρνηση Τσίπρα;

– Ή μήπως είναι το μόνιμο βολικό άλλοθι της Αριστεράς, η οποία προσπαθεί πείσει τους πάντες ότι είναι κυνηγημένη κι έτσι δικαιολογεί το γεγονός ότι κατατρύχεται εδώ και δεκαετίες από «σύνδρομο καταδίωξης»;

Ενδεχομένως να συμβαίνουν και όλα τα παραπάνω μαζί. Δηλαδή και να μην έχουν ξεπεραστεί οι εμμονικές ιδέες που πρώτη η συμβία του Τσίπρα, Μπέτυ Μπαζιάνα, είχε ξεκαθαρίσει όταν είπε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».

Και ταυτόχρονα να έχει και τα δίκια της η Αριστερά καθώς εδώ και δεκαετίες οι βασικοί αρμοί της εξουσίας ήταν βαμμένοι μπλε και πράσινοι. Και συνεχίζουν να είναι εν πολλοίς.

Ωστόσο, ποιος θα περίμενε από ένα κόμμα της ανατροπής, που κέρδισε πανηγυρικά το 2015… φέρνοντας την ελπίδα, που ανδρώθηκε στα κινήματα και τους ακτιβισμούς των πεζοδρομίων να χρησιμοποιεί εκφράσεις… ολοκληρωτισμού.

Μπήκε ο Πολάκης… μέσα του

«Αρμοί», «εξουσία», «έλεγχος», αν μη τι άλλο δεν ταιριάζουν με τη μενταλιτέ της Αριστεράς. Ούτε καν ένας κεντρώος ηγέτης δεν θα εκστόμιζε τέτοιες φράσεις.

Φαίνεται ότι στη μάχη που γίνεται εντός του χώρου που ελέγχει ή θέλει να ελέγξει ο ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί ο… Πολακισμός. Αλλωστε, η νέα παρέμβαση του πρώην υπουργού, ο οποίος λίγο – πολύ απείλησε ότι τη δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι… αλλιώς, δείχνει ότι και ο πρόεδρος συμπορεύεται σ’ αυτή τη λογική.

Καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι αρμοί της εξουσίας που πρέπει να καταλάβει μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να πάρει ρεβάνς η Αριστερά.

Το σύνδρομο του διωκόμενου ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με τρόπο ολοκληρωτικό.

Σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετεί κανείς τη θεωρία ότι ο Τσίπρας είναι αμετανόητος Λενινιστής που θέλει να επιβάλει ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Oμως, η άποψη ότι «πρέπει να έχουμε και την κυβέρνηση και την εξουσία» δείχνει το ίδιο το πολιτικό του αδιέξοδο.

Από τη μια κάνει άνοιγμα στο Κέντρο και καλεί τις προοδευτικές δυνάμεις να αντισταθούν στην… παλινόρθωση της Δεξιάς.

Κι από την άλλη θέλει ο ίδιο να… εγκαθιδρύσει ένα «κράτος ΣΥΡΙΖΑ» που θα ελέγχει τα πάντα.

Στοχοποίηση των πάντων

Oταν λέει ο Τσίπρας – και ο Πολάκης – ότι «αρμός της εξουσίας είναι ο κεντρικός τραπεζίτης», εννοεί ότι πρέπει να τον πετάξει με τις κλωτσιές έξω από το κτίριο της οδού Αμερικής; Μα δεν γνωρίζει ότι ο διοικητής διορίζεται και ελέγχεται από την ΕΚΤ;

Οταν θεωρεί ως «αρμό» τους… ολιγάρχες που ελέγχουν όλα τα μέσα ενημέρωσης τι εννοεί; Οτι θα επιχειρήσει ξανά να φτιάξει τα δικά του ΜΜΕ με… βοσκοτόπια και παιχνίδια εξουσίας κάτω από το τραπέζι; Ή ότι θα βάλει κομματικούς «σερίφηδες» σε κάθε Μέσο που δεν του ανήκει;

Αραγε τι σκέφτεται να κάνει μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη; Αυτό που προσπάθησε με το παραδικαστικό και δικαστικό κύκλωμα, το οποίο έστησε τις διώξεις δέκα πολιτικών του αντιπάλων;

Ισως, στο μόνο σημείο που έχει εν μέρει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας είναι στη Δημόσια Διοίκηση όπου πολλές φορές υπονόμευσε τις προσπάθειες της κυβέρνησής του.

Πώς, όμως, μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για κομματικοποίηση και για «θύλακες δολιοφθοράς» όταν διόρισε εκατοντάδες μέλη του κόμματος, συγγενείς, φίλους, συζύγους και συμβίες σε καίρια πόστα του κρατικού μηχανισμού;

Καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την ανατροπή της καθεστηκυίας νοοτροπίας δεν μπορεί να χρησιμοποιεί όρους σκοτεινών εποχών της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Ιδεολογικό αδιέξοδο

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Παράταξη που συνοδεύει τη μαρκίζα μυρίζει ναφθαλίνη. Και δείχνει ιδεολογικό αδιέξοδο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να βρει βηματισμό, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αρθρώσει καμιά νέα ιδέα, τα αντιδεξιά τσιτάτα δεν περνούν εύκολα σε μια κοινωνία που αναζητά λύσεις στα προβλήματά του, και σε καμιά περίπτωση δεν θέλγεται από τα ιδεολογικά… μπούνκερ κανενός κόμματος.

Το βασικότερο: Στον ΣΥΡΙΖΑ, οκτώ μήνες μετά τις απανωτές ήττες, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι οι πολιτικές της κυβέρνησης έγιναν οι καλύτεροι «χορηγοί» της ΝΔ.

Η συμπόρευση με τον εθνικολαϊκισμό των ΑΝΕΛ, η ακραία μνημονιακή οικονομική πολιτική, η διάψευση των προσδοκιών για την ελπίδα της αλλαγής, η μετατόπιση από την ανατρεπτική Αριστερά, στο συστημικό, βολεμένο και συμβιβασμένο Κέντρο ήταν οι αιτίες της ήττας.

Εν τη απουσία, λοιπόν, βαθιάς αυτοκριτικής το καλύτερο άλλοθι είναι οι άλλοι. Οι «εχθροί» που έχουν οχυρωθεί στους «αρμούς της εξουσίας» κι εμποδίζουν τη διακυβέρνηση από την «ηθική» (σε σχέση πάντα με τους άλλους) Αριστερά.

Κι αν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν νέοι «αρμοί» που θα βολεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος πρότεινε την πρόσληψη χιλιάδων νέων δικαστών, δείχνοντας έτσι πώς βλέπει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.

Ναρκοθετεί το μέλλον της χώρας

Το να βρίσκεται ένα κόμμα νέο, αριστερό στην οπισθοφυλακή της Ιστορίας αποτελεί πρόβλημα για τον ηγέτη του.

Ομως, η γραμμή της κατάληψης της εξουσίας μαζί με την κυβέρνηση μπορεί να προκαλέσει ζημιά και στη χώρα. Οταν οποιοσδήποτε πολιτικός ηγέτης υπονοεί ή και υπόσχεται ότι θα πρέπει να ελέγξει τις δομές της εξουσίας, τι μηνύματα στέλνει στην αγορά; Στους ξένους κι έλληνες επενδυτές; Στους πολιτικούς και τους φορείς εξουσίας του εξωτερικού που θέλουν να έχουν σχέση με μια κανονική χώρα;

Πώς να σε πάρουν στα σοβαρά όταν γνωρίζουν ότι με οποιαδήποτε αλλαγή κυβέρνησης θα αλλάξουν οι δομές; Θα κυριαρχήσει η κομματοκρατία; Θα μπουν κομματικοί παρατηρητές σε καίρια πόστα; Θα αλωθεί η Δικαιοσύνη και θα πληγεί ανεπανόρθωτα η αυτοτέλεια των Ανεξάρτητων Αρχών;

Το συμπέρασμα είναι ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει… έρμα ως προς τους αρμούς της εξουσίας, αλλά και το σύνολο του πολιτικού συστήματος πρέπει να αντιληφθεί ότι η Δημοκρατία και η ποιότητα του κοινοβουλευτισμού δεν υπηρετούνται με εμμονές, ρεβανσισμούς και πολιτικούς «ταλιμπανισμούς».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ