Η αλήθεια είναι πως απ’ όλες τις ήττες που έχει δεχθεί (κι ενδεχομένως αυτές που θα δεχθεί στη συνέχεια) ο Παναθηναϊκός στη φετινή Ευρωλίγκα, το 96-78 από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη είναι ελαχίστως ενοχλητικό.

Αφενός γιατί δεν είναι ποτέ στο πινακάκι σημειωμένη ως αποστολή που μπορεί να έρθει σε πέρας (εξ ου και η δεκαετής αποχή από τις νίκες), αφετέρου γιατί η ψαλίδα έχει ανοίξει. Άρα το να κλαίμε απόψε για το χυμένο γάλα, είναι μάλλον υπερβολικό.

Αν κάτι ενοχλεί είναι η ευκολία με την οποία η Ρεάλ νίκησε τον Παναθηναϊκό, η άνεση με την οποία ο Καμπάτσο έκανε… πάρτι (14 πόντοι, 10 ριμπάουντ), ο τρόπος με τον οποίο κυριάρχησε στη ρακέτα ο Ταβάρες (15 πόντοι, 10 ριμπάουντ), η αμυντική αδυναμία (ο Φριντέτ δεν έβρισκε αντίπαλο, ο Ράουτινς τον… σημάδευε), η αδυναμία να περιοριστεί κάποια από τα ατού των γηπεδούχων. Και να σκεφτεί κανείς ότι έλειπαν στελέχη πρώτης γραμμής, άρα η διαφορά είναι ενδεχομένως μεγαλύτερη από αυτή που καταγράφηκε.

Οι «πράσινοι» προσέγγισαν μέσω της επίθεσης το παιχνίδι, ο Καλάθης ξεκίνησε με πολύ καλά ποσοστά ευστοχίας (το 3/4 τρίποντα είναι εξαιρετική απόδοση, όχι όμως και το 1/7 δίποντα), δίχως όμως να είναι τόσο δημιουργικός, ο Παπαπέτρου ήταν καλός στο μπροστά μέρος του γηπέδου, ο Τόμας κάνει αυτό που ξέρει κι ο Φριντέτ με τον Ράις πέτυχαν τους πόντους του.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι στο μπροστά μέρος του γηπέδου, αλλά στο πίσω, εκεί που οι «πράσινοι» δεν τα έχουν καταφέρει με λιγότερο ταλαντούχες ομάδες.

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να κυνηγά τέσσερις νίκες, έχοντας πλέον μια λιγότερη ευκαιρία. Αν ποτέ ήταν ευκαιρία η αναμέτρηση στη Μαδρίτη.

Τα δεκάλεπτα: 27-16, 48-41, 73-65, 96-78.

Headlines