Ας μαζέψουν τους κουμπουροφόρους, προτού θρηνήσουμε νέο Γρηγορόπουλο

Μια από τις εμβληματικές μεταρρυθμίσεις που είχε υποσχεθεί η ΝΔ ότι θα έκανε άμεσα ως κυβέρνηση ήταν η κατάργηση του ασύλου ανομίας στα Πανεπιστήμια.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί προεκλογικά για τις προθέσεις της ΝΔ από τη μια και τις (μη) προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ο οποίος ως κυβέρνηση έχτισε τη λογική του «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Από τη μια έχουμε δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία που ήθελε πλήρη κατάργηση του ασύλου και την Αστυνομία μόνιμα στα αμφιθέατρα και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ που αδιαφόρησε πλήρως για τις παράνομες πράξεις που λαμβάνουν χώρα εδώ και χρόνια στα Πανεπιστήμια.

Μέση λύση, όπως πάντα στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Το αρχαίο «μέτρον άριστον» χάθηκε για άλλη μια φορά στον νεοελληνικό αχταρμά της ημιμάθειας, της αδυναμίας αντίληψης των πραγματικών προβλημάτων και της παντελούς απουσίας αποφαστικότητας από το πολιτικό σύστημα.

Κάπως έτσι έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο όπου η παρούσα κυβέρνηση νομοθέτησε «κάτι» που δεν έχει σχέση με όσα υποσχόταν και η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει σε λογικές που έχουν καταδικαστεί.

Και ξαφνικά γίνεται αυτό που όλοι φοβούνται. Ή τουλάχιστον η πρώτη φάση ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.

Ενας αστυνομικός βρίσκεται στην περιοχή της ΑΣΟΕΕ, άγνωστο για πιο λόγο, και τραβάει πιστόλι κραδαίνοντάς το και απειλώντας όσους βρίσκονται στο σημείο.

Γιατί εμένα αυτό μου θυμίζει έναν ακόμη Κορκονέα; Γιατί είναι θέμα χρόνο να θρηνήσουμε έναν ακόμη Αλέξη Γρηγορόπουλο;

Γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να καεί η Αθήνα, να καταλυθεί το κράτος και να πληγεί για άλλη μια φορά η Δημοκρατία;

Θυμίζουμε ότι και ο Κορκονέας το 2008 «φοβήθηκε» από τους 15χρονους, τράβηξε πιστόλι χωρίς να το σκεφτεί και σκότωσε ένα παιδί.

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν ο κουμπουροφόρος αστυνομικός είχε «φοβηθεί» περισσότερο και σκότωνε κανένα φοιτητή;

Πόσο στέκει η άποψη των υπερασπιστών συναδέλφων του που τον στηρίζουν λέγοντας ότι κινδύνευσε η ζωή του και γι’ αυτό τράβηξε το κουμπούρι του;

Κι όπως πάρει ο Χάρος δηλαδή; Πολύ ωραία συλλογιστική από μια Αστυνομία που πολλάκις έχει εκτεθεί και πολλές φορές έχει παρανομήσει, χωρίς μάλιστα την πρέπουσα τιμωρία.

Τι θέλουν άραγε οι στρατηγοί αλλά και η πολιτική ηγεσία της ΕΛΑΣ; Ένα νέο θύμα; Έναν Γρηγορόπουλο ή έναν Καλτεζά να τους στοιχειώνει; Μαθήματα δεν έχουν πάρει;

Εκτός αν στην κυβέρνηση είναι υπέρ της θεωρίας που λέει ότι ο αστυνομικός, με πολιτικά θα περιφέρεται όπου γουστάρει, με το όπλο στη μέση σαν άλλος καουμπόι, κι αν αισθανθεί φόβο θα το τραβάει και θα πυροβολεί.

Κι αν ο εν λόγω αστυνομικός είναι «ασταθής»; Αν δεν έχει την εκπαίδευση ή την ψυχραιμία που πρέπει;

Μια μάνα θα κλαίει το παιδί της και μια κοινωνία θα βλέπει για άλλη μια φορά τη χώρα να διαλύεται;

Όχι, δεν θέλουμε νεκρούς. Όχι δεν θέλουμε τέτοιους ήρωες. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες, έχει γράψει ο Μπρεχτ.

«Από τέτοιους ήρωες» θα προσθέταμε.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Πρέπει να προχωρήσει μπροστά, έχει να λύσει τεράστια προβλήματα.

Δεν έχει χρόνο για κουμπουροφόρους αστυνομικούς που δεν διστάζουν να προτάξουν την εξουσία του «σιδερικού» τους. Το σκόπιμο έγκλημα ή το ατύχημα θέλει μια στιγμούλα για να γίνει.

Και τότε να δούμε πώς θα το μαζέψει η κυβέρνηση. Κάπου μπάζει το δόγμα «νόμος και τάξη». Ας το διορθώσουν προτού ξαναβρεθούμε σε μια καμένη Αθήνα.