Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης μιλάει στο in.gr για το νέο του δίσκο και τα μουσικά του πρότυπα

Ένας από τους σημαντικότερους κιθαριστές, ο συνθέτης Μανόλης Ανδρουλιδάκης παρουσιάζει το νέο του CD με τίτλο «GREEK CINEMA music for classical GUITAR». Πρόκειται για μια μουσική συλλογή έντεκα δημοφιλών κινηματογραφικών θεμάτων διασκευασμένα για κλασική κιθάρα.

Γραμμένα από Έλληνες συνθέτες, όπως  ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κ.α., ξεπέρασαν την ιδιότητα του soundtrack, τις οσκαρικές τους βραβεύσεις και υποψηφιότητες κι αναδείχτηκαν, στην πλειοψηφία τους, σε παγκόσμια αναγνωρίσιμες μελωδίες.

Στη συγκεκριμένη συλλογή, ο σολίστ επιδιώκει την πιστή απόδοση του κλίματος των μουσικών θεμάτων με διασκευές υψηλής δεξιοτεχνίας, που δημιουργούν την ψευδαίσθηση ορχήστρας.

Πώς προέκυψε ο νέος σας δίσκος;

Ήταν η φυσιολογική κατάληξη μιας διετούς σειράς ρεσιτάλ με τον τίτλο «Ελληνική μουσική σε έξι χορδές», όπου διαπίστωσα ότι πολλές από τις διασκευές μου ήταν πάνω σε κινηματογραφικά θέματα, που αγαπούσα πολύ. Στη συνέχεια, με κάποιες προσθαφαιρέσεις, επέλεξα τις καλύτερες, κατά τη γνώμη διασκευές και.. ιδού!

Πώς έγινε η επιλογή των κομματιών του δίσκου;

Με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω, κυρίως, και δευτερευόντως έχοντας δυο επιπλέον παραμέτρους: τη διεθνή τους δυναμική και το βαθμό που το καθένα αναδεικνύει την αισθητική και τη δεξιοτεχνική διάσταση σε σχέση με το όργανο.

Ποιο τραγούδι ξεχωρίζετε και γιατί;

Όταν παίζω, ευχαριστιέμαι πολύ τον «Αντώνη» του Μίκη Θεοδωράκη από την ταινία «Ζ». Θεωρώ ότι οι πιο πετυχημένες και απαιτητικές διασκευές ήταν αυτές του «Chariots of fire» του Βαγγέλη Παπαθανασίου, το «Πάρε με στο τηλέφωνο» του Μανώλη Χιώτη και, φυσικά ο «Ζορμπάς».

Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο;

Ίσως ένα μήνυμα, που προκύπτει είναι το ότι, παρά τις δυσκολίες και την αναξιοκρατία, -γενικότερα, τις ελληνικές παθογένειες- μπορούμε σε τούτο τον τόπο να κάνουμε καλά πράγματα. Ο ερμηνευτής, το ρεπερτόριο, ακόμη και οι κιθάρες του Ευθυμιάδη και του Συγλέτου, (ίδιες δυνάμεις δηλαδή) οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που βγάζει, θεωρώ, μια «ελληνικότητα» ήρεμα αυθεντική, χωρίς φανφάρες και κοντόφθαλμους εθνικισμούς.

Πώς είναι η δισκογραφία στην Ελλάδα σήμερα;

Το φυσικό προϊόν είναι, ουσιαστικά, ανύπαρκτο. Έτσι οι περισσότεροι στρέφονται στα ψηφιακά μέσα. Οι εταιρείες, τις περισσότερες φορές, κρατώντας λάμπα θυέλλης, μένουν στην πεπατημένη. Υπάρχουν, βέβαια, λαμπρές εξαιρέσεις, όπως της FM Records, που κάνει το βήμα να ψάξει το διαφορετικό, έχοντας το βλέμμα όχι μόνο στο ελληνικό ακροατήριο αλλά και στους ακροατές του εξωτερικού.

Ποια είναι τα πρότυπά σας στη μουσική;

Όσοι υπάρχουν στο cd, λειτουργούν καταρχήν, ως πρότυπα. Τεράστιες μορφές, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, τι να πει κανείς για αυτούς τους γίγαντες. Από κει και πέρα, καλλιτέχνες που υπήρξαν ανέκαθεν οδηγοί στη ζωή μου είναι, ο Γιάννης Σπάθας, για το ήθος και την αισθητική του, ο Ορφέας Περίδης για τη μελωδικότητα και το χαρακτήρα του, ο Θάνος Μικρούτσικος για τη μεγαλοθυμία, το δυναμισμό και την αμεσότητα της μουσικής του, ο Κώστας Κοτσιώλης, για τη σκηνική συμπεριφορά, την τεχνική και τον τρόπο δουλειάς, ο Νότης Μαυρουδής για τη συνέπεια και την συνεισφορά του στην κλασική κιθάρα στην Ελλάδα, ο Debussy, οι Dire Straits, οι Beatles.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Για την ώρα βρίσκομαι στην εφαρμογή των προηγούμενων σχεδίων, ρεσιτάλ, συναυλίες κλπ. Δεν υπάρχει στασιμότητα: είτε προχωράς μπροστά είτε πίσω. Στη συνέχεια, ένα καινούργιο cd συνέχεια των κινηματογραφικών, κάποια έργα για σόλο κιθάρα ή με σύνολα και καλές καινούργιες συνεργασίες.

Από πού εμπνέεστε;

Από τους δημιουργούς του παρελθόντος, από τα χρώματα κάποιων μουντών αλλά και κάποιων φωτεινών ημερών, από τους τόπους που μεγάλωσα, τους γονείς και τις παλιές ιστορίες, από την ύπαρξη και τη γλυκύτητα των παιδιών και την κατανόηση της συζύγου μου, από την ενθάρρυνση των συνεργατών μου, των παλιών μου φίλων και των συναδέλφων μου μουσικών και μέσα όπως το δικό σας, που δείχνετε ενδιαφέρον για αυτά που δημιουργούμε.