Άλλες χρονιές, αν η Αναντολού Εφές έπαιζε χωρίς τον ηγέτη της, ίσως να είχε χάσει από το… αεροδρόμιο. Άλλες ομάδες, αν είχαν τον Σέιν Λάρκιν, θα ξεκινούσαν και θα τέλειωναν σε αυτόν.

Οι Τούρκοι έπαιξαν για δεύτερη φορά χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη, αλλά δεν ίδρωσαν ιδιαίτερα για να νικήσουν. Αψευδής μάρτυρας το 86-99 επί της Άλμπα στο Βερολίνο. Κι όταν βάζουν 99 πόντους χωρίς τον Αμερικανό, αναρωτιέσαι τι θα έκαναν με αυτόν μέσα.

Ο Μίτσιτς δεν έχει πρόβλημα να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη στην επίθεση, ακόμα κι όταν συνυπάρχει με τον Λάρκιν. Απόντος του… Διόσκουρου, πήρε παραπάνω ευθύνες και τα κατάφερε σε όλους τους τομείς, στο σκοράρισμα, αλλά κυρίως στο οργανωτικό κομμάτι.

Δεν ήταν μόνος του. Από κοντά κι ο έτερος «κοντός», ο Μπομπουά, ο οποίος ήταν εξαιρετικά οικονομικός στις επιθέσεις του.

Προσθέστε τον Μοερμάν, ο οποίος πάντα ήταν ικανός σκόρερ, τον Πλάις, που άμα του δώσεις χώρο ξέρει πώς να τελειώσει φάσεις, αλλά και τον Σίμον, ο οποίος πάντα έχει συμμετοχική διαδικασία.

Με τόσους ενεργούς παίκτες στο μπροστά μέρος του γηπέδου, ο Αταμάν δεν μπορούσε να συναντήσει ιδιαίτερα προβλήματα, από τους φιλότιμους, πλην όμως με λιγότερο ταλέντο Γερμανούς.

Οι γηπεδούχοι είχαν τους δικούς τους παίκτες, που επέδρασαν στο παιχνίδι, όπως ο Χέρμανσον, ο Γκιεντράιτις, ο Έρικσον κι ο Γκίφι, όμως το πρόβλημα δεν ήταν στην επίθεση. Όταν δέχεσαι παρά έναν 100 πόντους στην έδρα σου, δεν έχεις πολλές πιθανότητες να διεκδικήσεις τη νίκη. Κι όταν πας να αντιπαρατεθείς στο ταλέντο των παικτών της Εφές, βάζεις τον εαυτό σου σε μειονεκτική θέση.

Τα δεκάλεπτα: 21-32, 47-50, 65-79, 86-99.

Headlines