Μπροστά σε πολύ κρίσιμες αποφάσεις που μπορεί να κρίνουν το μέλλον της χώρας, βρίσκεται η κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Οι δραματικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα τα τελευταία 24ωρα στον Εβρο, αλλά και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, θέτουν την Ελλάδα μπροστά στην δυσκολότερη και ίσως πιο απαιτητική πρόκληση των τελευταίων ετών.

Το Προσφυγικό ήρθε εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, αλλά ήρθε για να μείνει. Μόνο που σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα της εγκληματικής αδιαφορίας των ισχυρών για όσα συμβαίνουν στη Συρία, της προκλητικής στάσης της Τουρκίας του Ερντογάν, της ανικανότητας της Ευρώπης να διαχειριστεί μείζονα προβλήματα και φυσικά λανθασμένων πολιτικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Η ώρα των αποφάσεων είναι εδώ για την κυβέρνηση και για τη Νέα Δημοκρατία η οποία μετά από 8 μήνες στην εξουσία καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και μάλιστα σε ένα θέμα που μοιάζει με κουβάρι χωρίς άκρη και που δείχνει να μην έχει λύση, αλλά να πρόκειται για ένα οδυνηρό αδιέξοδο που απειλεί να τινάξει στον αέρα την κοινωνική συνοχή, την εθνική ασφάλεια, την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.

Αλλος είναι ο εχθρός

Η χώρα βρίσκεται –και δεν είναι υπερβολή- αντιμέτωπη με έναν ασύμμετρο, με έναν υβριδικό πόλεμο στον οποίο δεν πέφτουν σφαίρες. Κι ο εχθρός δεν είναι οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες (πλην εξαιρέσεων φυσικά, όπως οι τζιχαντιστές ή οι ποινικοί που αφήνει ο Ερντογάν από τις φυλακές).

Ο εχθρός είναι η Τουρκία του Σουλτάνου που εργαλειοποιεί για άλλη μια φορά το Προσφυγικό προκειμένου να καλύψει τα αδιέξοδά του στη Συρία, τη διαφαινόμενη ήττα του στην πολεμική επιχείρηση που έχει ξεκινήσει.

Επιχειρεί επίσης να καλύψει την αδυναμία της να κάνει τη Ρωσία του Πούτιν υποχείριο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ενώ ο μήνας του μέλιτος με τους Αμερικανούς φαίνεται πως έχει τελειώσει.

Ο Ερντογάν βάζει μπροστά χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που θέλουν να φύγουν από την κόλαση των πατρίδων τους. Τους σπρώχνει στα σύνορα με την Ελλάδα, στα ευρωπαϊκά σύνορα εκβιάζοντας το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το ισχυρό χαρτί του, τα 4 εκατ. των προσφύγων και μεταναστών που φιλοξενεί, τον έχουν κάνει απρόβλεπτο κι έναν επικίνδυνο εχθρό για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Ωστόσο, η πλήρης καταπάτηση της συμφωνίας του 2016 με τις Βρυξέλλες και η «εισβολή» που επιχειρεί χωρίς στρατιώτες καθιστούν τον Ταγίπ Ερντογάν σε νούμερο ένα εχθρό της Ευρώπης.

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες ίσως να είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μπορεί να συμβούν.

Τι θα γίνει αν υπάρξουν νεκροί, κάτι που θέλει η Αγκυρα;

Τι θα συμβεί αν δημιουργηθεί ένας καταυλισμός με χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους στη νεκρή ζώνη; Στη γνωστή και ως «no mans land» που έχει δημιουργηθεί στον Εβρο;

Τι θα συμβεί αν καταπατηθούν τα σύνορα της Ελλάδας που ο στρατός και η Αστυνομία –με εντολή της κυβέρνησης- έχουν δεσμευτεί να προστατέψουν;

Τι θα συμβεί αν οι 6.000 γίνουν 16.000 ή γίνουν 50 χιλιάδες και κανείς δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία τους;

Διότι «ορδές» όπως με άθλιο και άκρως ρατσιστικό τρόπο τους χαρακτηρίζουν πολλά μέσα ενημέρωσης, δεν είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες.

Μπορούν όμως να γίνουν αν κινδυνεύει η ζωή τους, αν ο Ερντογάν τους αφήσει να πεθάνουν λίγα μέτρα από την Ελλάδα.

Τα αυτονόητα αλλά δεν φτάνουν

Η χώρα μας δεν κάνει τίποτε άλλο από το αυτονόητο. Δηλαδή να φυλάει τα σύνορά της και να μην επιτρέπει να μπαίνουν κατά χιλιάδες άνθρωποι χωρίς χαρτιά. Και δεν είναι το ίδιο με αυτό που συμβαίνει στα νησιά όπου έτσι κι αλλιώς είναι σχεδόν αδύνατη η φύλαξη των θαλασσίων συνόρων.

Οι κινήσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση μέχρι σήμερα είναι αυτονόητες, αλλά φαίνεται ότι δεν φτάνουν και θα χρειαστούν κι άλλα. Οι αποφάσεις που ελήφθησαν χθες στο ΚΥΣΕΑ, η ενίσχυση των δυνάμεων του στρατού και της Αστυνομίας, η διεθνοποίηση του ζητήματος με την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη με τον Α. Μισέλ αύριο στον Εβρο, οι ασκήσεις με πραγματικά πυρά και τα μηνύματα που στέλνει στην Αγκυρα, κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Λάθος είναι η επικοινωνιακή διαχείριση η οποία επιχειρεί να στοχοποιήσει τα «θύματα», δηλαδή τους πρόσφυγες κι όχι τον θύτη, δηλαδή τον Ερντογάν.

Όμως, από όλη αυτή την κατάσταση στον Εβρο που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη και είναι θέμα χρόνου το θερμό επεισόδιο, γεννιούνται πολλά ερωτήματα.

Το πρώτο είναι η στάση της Ευρώπης. Μια χώρα – μέλος, η Ελλάδα βάλλεται από μια χώρα μη μέλος και πάντα προκλητική, την Τουρκία. Τι κάνει η Ευρώπη, εκτός από το να κλείνει τα μάτια στο Προσφυγικό;

Τα σύνορα της χώρας μας είναι και σύνορα της Ευρώπης και με ευχολόγια και ίσες αποστάσεις το πρόβλημα δεν θα λυθεί.

Εδώ και λίγα 24ωρα συμβαίνουν τόσα πολλά και εγκληματικά αλλά οι Βρυξέλλες κωφεύουν, οι Γερμανοί αερολογούν, οι Γάλλοι αδυνατούν να μιλήσουν. Θα έπρεπε να υπάρχει άμεση αντίδραση της Ευρώπης στον ασύμμετρο πόλεμο που ξεκίνησε η Τουρκία.

Με οικονομικές κυρώσεις στην Τουρκία και εκεί που πονά, με ασφυκτική πίεση στην Αγκυρα να σταματήσει το επικίνδυνο παιχνίδι, με άμεση ενίσχυση της FRONTEX για να φυλαχτούν τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα.

Το δεύτερο είναι η στάση των ΗΠΑ που μπορεί να μην… απειλείται από τους πρόσφυγες και μετανάστες, όμως, οφείλει να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει με την Τουρκία. Θα συνεχίσει να βάζει πλάτη στην Αγκυρα σε βάρος της Ελλάδας;

Οι αποφάσεις της κυβέρνησης

Το τρίτο είναι ακριβώς οι αποφάσεις που καλείται να λάβει η κυβέρνηση και μάλιστα το ταχύτερο. Μια πρώτη θα έπρεπε να είναι η άμεση απαίτηση για Σύνοδο Κορυφής ώστε να βρεθεί κοινή γραμμή κατά της τουρκικής προκλητικότητας.

Μια δεύτερη θα έπρεπε να είναι η αναζήτηση εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης με σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ή στη χειρότερη περίπτωση η κατ’ ιδίαν ενημέρωση των αρχηγών των κομμάτων.

Και το τέταρτο πρέπει να είναι η υπευθυνότητα που πρέπει να επιδείξουν όλα τα κόμματα. Με άστοχη κριτική κατά της κυβέρνησης και με ανόητες ανακοινώσεις που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα στον Εβρο και τα νησιά, δεν γίνεται σοβαρή εξωτερική πολιτική.

Υπάρχει κι ένα πέμπτο που πρέπει να γίνει: Η αντιμετώπιση των ακροδεξιών σαπρόφυτων που φόρεσαν την αποκριάτικη μάσκα του πατριώτη κι επιχειρούν να επιβάλουν την ατζέντα τους.

Οι άναρθρες κραυγές μίσους και ρατσισμού κατά των προσφύγων και μεταναστών, ειδικά στο διαδίκτυο, οι φωνές για πόλεμο με λάθος εχθρό αλλά και ο ξυλοδαρμός μελών ΜΚΟ και η προσπάθεια χειραγώγησης της ευάλωτης κοινής γνώμης, δεν πρέπει να περάσουν.

Κι ευθύνη γι’ αυτό έχουν και η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα.

Οι καιροί για τη χώρα… ου μενετοί…

Headlines