Η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει από μέσα – Η σπορά του φασισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος

Πριν από πολλά χρόνια, όταν οι «ορδές» ελλήνων μεταναστών… εισέβαλε στη Γερμανία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ αναζητώντας καλύτερη τύχη κι ένα κομμάτι ψωμί, στα φτωχικά σπίτια της Ελλάδας συνέβαινε το εξής.

Οποιος έχει μια σχετική ηλικία θα θυμάται τον παππού, τη γιαγιά ή τον πατέρα να κόβει την βασιλόπιτα και να μοιράζει τα κομμάτια λέγοντας: «Του Χριστού, του σπιτιού, του… ξένου κ.λπ».

Ναι, του ξένου, όποιος κι αν ήταν αυτός. Ελληνας, Σύρος, Αμερικανός, χριστιανός ή μουσουλμάνος. Πλούσιος ή πένης, καλοντυμένος ή ρακένδυτος.

Γιατί η έννοια της φιλοξενίας, αυτή η υπέρτατη πανανθρώπινη αξία ήταν ίδιον των Ελλήνων.

Θυμάμαι μικρός στα φτωχικά σπίτια ενός χωριού της επαρχίας η φιλοξενία ήταν σχεδόν… υποχρεωτική. Ο ξένος έπρεπε να μείνει και να τον περιποιηθούν με ό,τι είχαν. Ψωμί, ελιές, μια γωνιά στο πάτωμα.

Γιατί η φιλοξενία ήταν στο αίμα των απλών ανθρώπων. Γιατί κανείς δεν έπρεπε να μείνει έξω, μέσα στη νύχτα πεινασμένος και χωρίς παρέα.

Πέρασαν πολλά χρόνια, οι άνθρωποι μορφώθηκαν, ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Οι Ελληνες γνώρισαν άλλους πολιτισμούς, άλλες θρησκείες και κουλτούρα. Οι δικοί μας μετανάστες ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες που πήγαν να ζήσουν.

Οι περισσότεροι ήταν έντιμοι, εργατικοί, προκομμένοι, υπήρχαν βέβαια και τα σαπρόφυτα. Γιατί σε ποια κοινωνία και σε ποιον λαό δεν υπάρχουν και οι κακοί που επιβεβαιώνουν τον κανόνα;

Όμως, παρά τον πολυπολιτισμικό συγχρωτισμό, παρά την κατάργηση των πνευματικών και πολιτισμικών συνόρων, οι άνθρωποι έγιναν πιο φοβικοί, αντί για το αντίθετο.

Φταίει η αγραμματοσύνη

Εγιναν πιο κλειστοί, λιγότερο ανεκτικοί και σίγουρα πιο εξοργισμένοι με το διαφορετικό.

Και δεν είναι δικαιολογία η φτώχεια, τα μνημόνια ή η ανεργία για την οποία δεν φταίνε οι ξένοι.

Ούτε φταίει ότι οι «άλλοι» είναι συλλήβδην κακοί ή απειλούν τον πολιτισμό μας.

Φταίει η αγραμματοσύνη των… γραμματιζούμενων. Φταίει ότι ενώ έχουμε δεκάδες πτυχία, έχουμε ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης εντούτοις φοβόμαστε τους άλλους.

Τους στοχοποιούμε, τους καταδικάζουμε προτού καν τους γνωρίσουμε, τους φοβόμαστε γιατί… μας το είπαν κάποιοι να το κάνουμε.

Και φτάνουμε στο σημείο να δηλητηριάζουμε τις ψυχές και των παιδιών μας.

Από τους μαθητές που έκαναν πορεία φωνάζοντας κατά των μεταναστών, στο σχολείο στη Βόρεια Ελλάδα που κάνει αποχή σε ένδειξη συμπαράστασης στους φύλακες των συνόρων μας.

Το σύνθημα που έχουν γράψει έξω από το σχολείο τους: «Σύνορα κλειστά, έλεος σε κανέναν».

Ωραία, λοιπόν, να το συζητήσουμε. Σύνορα κλειστά αφού δεχόμαστε «εισβολή» κατά την κυβέρνηση ή «εισροή» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος διαφωνεί με το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα σύνορα και να μπουν ανεξέλεγκτα 20, 30 ή 50 χιλιάδες άνθρωποι;

Που θα τους βάλουμε, πώς θα τους περιθάλψουμε, πώς θα αντέξουμε μια προσφυγική – μεταναστευτική κρίση για την οποία δεν ευθυνόμαστε εμείς και κανείς δε μας βοηθάει από την πολιτισμένη Ευρώπη;

Λογικό, λοιπόν, φαντάζει το κλείσιμο των συνόρων και μπράβο στους φαντάρους και τους αστυνομικούς που κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν το σχέδιο του Ερντογάν να γίνει πραγματικότητα.

Όμως, αυτό τι σχέση έχει με το «έλεος σε κανέναν;» Ποιο διεστραμμένο μυαλό αποφάσισε να συνδυάσει την εγγενή αδυναμία μιας μικρής χώρας να αντέξει τις προσφυγικές – μεταναστευτικές ροές με την ανθρωπιά;

Διότι το να λες «έλεος για κανέναν», και μάλιστα όταν είσαι 12, 15 ή 17 ετών τότε έχεις πρόβλημα παιδείας. Και ανθρωπιάς.

Αραγε πώς σκέφτονται αυτά τα παιδιά; Και οι γονείς, οι δάσκαλοί τους τι τους έχουν διδάξει; Ότι είναι καλύτερο να πυροβολήσουμε μερικούς στα σύνορα για να… ξεκουμπιστούν οι άλλοι;

Ότι καλό είναι να βουλιάξουμε μερικές βάρκες με παιδιά για να μην ξανάρθει άλλος από το Αιγαίο;

Ο άνθρωπος που είναι; Η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στη ζωή πού έχουν χαθεί;

Τι σχέση μπορεί να έχει ο τιτάνιος αγώνας που δίνουν τα παιδιά στα σύνορα για να φυλάξουν τη χώρα τους με το γεγονός ότι χιλιάδες ταλαίπωροι άνθρωποι έχουν βρεθεί στο στόχαστρο ανεγκέφαλων ή έχουν μετατραπεί σε πιόνια αδίστακτων πολιτικών;

Ανησυχώ για τη χώρα μου

Ανησυχώ για τη χώρα μου και για ένα ακόμη θέμα. Γιατί η διαφορετική φωνή στοχοποιείται. Δεν τολμάς να μιλήσει για ανθρώπινες ζωές που δεν έχουν ταμπέλες «Σύρος», «Αφγανός» ή «Σομαλός» και αμέσως είσαι προδότης, όργανο διεθνούς συνωμοσίας, «τουρκόσπορος» και πράκτορας του Ερντογάν.

Αμέσως γίνεσαι ανθέλληνας που θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Ισλαμιστών οι οποίοι θέλουν να «εισβάλουν στην Ελλάδα και να μας αλλαξοπιστήσουν».

Αυτά γράφονται και λέγονται κυρίως στο διαδίκτυο εν είδει προπαγάνδας και fake news. Αυτά διαβάζουν τα παιδιά μας, αυτά ακούνε άνθρωποι που αγωνιούν πραγματικά για το μέλλον ή είναι αγνοί πατριώτες.

Και αμέσως γίνονται τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν τους «άλλους», τους «διαφορετικούς».

Η αγνή αγάπη για την πατρίδα γίνεται αγνός ρατσισμός…

Αγωνιώ για την Ελλάδα γιατί τις τελευταίες ημέρες, με ευθύνη και των πολιτικών ταγών της χώρας, έχει διαμορφωθεί ένα πολύ άσχημο κλίμα.

Ξεχειλίζει ο εθνικισμός, η σπορά των εθνικιστών έχει βρει πρόσφορο έδαφος κι έχει βγάλει κλαδιά, ο χρυσαυγιτισμός είναι εδώ και φωνάζει. Δέρνει δημοσιογράφους, προπηλακίζει μέλη ΜΚΟ, ξυλοκοπά μετανάστες.

Όχι, αυτή η κατάσταση δεν έχει καμιά σχέση με όσους αγαπούν πράγματι την Ελλάδα και ζητούν εθνική ομοψυχία για την αντιμετώπιση ενός μείζονος προβλήματος.

Ο εθνικός διχασμός απειλεί τη χώρα μου, η μισαλλοδοξία απειλεί τις πανανθρώπινες αξίες.

Το κομμάτι από το ψωμί ή τη βασιλόπιτα για τον ξένο δεν κόβεται πια γιατί ο ξένος έγινε ο εχθρός μας.

Όμως, ο πραγματικός εχθρός είναι μέσα μας. Και μας κατατρώει, μας κάνει ζόμπι χωρίς αισθήματα, χωρίς ανθρωπισμό, χωρίς αξίες.

Τι κρίμα. Σε μια χώρα όπου η χριστιανική ηθική, η διδασκαλία του Χριστού για την αγάπη χωρίς όρια και όρους είναι κυρίαρχη, να βασιλεύει ταυτόχρονα και το μίσος.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει από μέσα…