Ωρα να πέφτουν οι μάσκες

Η ελληνική κυβέρνηση επί επτά και πλέον μήνες φάνηκε ότι ήταν κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο απροετοίμαστη να διαχειριστεί την προσφυγική/μεταναστευτική κρίση. Ως προς τούτο της ασκείται ορθώς κριτική, η οποία δεν χωρεί πολλή αμφισβήτηση.

Κάπου εδώ όμως η κριτική αυτή σταματά. Από την προηγούμενη Παρασκευή τα ξημερώματα βρισκόμαστε σε άλλο στάδιο της κρίσης. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε το καταλαβαίνουν, είτε όχι, πέφτουν πλέον οι μάσκες.

Πέφτουν οι μάσκες στην Τουρκία. Ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του με τις σπασμωδικές και προκλητικές τους κινήσεις αποκαλύπτουν τον ρόλο τους ως εκβιαστών της Ευρώπης και της Ελλάδας, ως επίσημων διακινητών ανθρώπων, ως διεθνών ταραξιών και παραγόντων αστάθειας.

Πέφτουν οι μάσκες και στην Ευρώπη. Με τις αποφάσεις για την δέσμη πέντε μέτρων εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, όλοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δραστηριοποιηθούν. Η περιβόητη κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας έχει παραβιαστεί από την κυβέρνηση της Άγκυρας και ουδείς οφείλει πλέον να την επικαλείται.

Πέφτουν οι μάσκες ειδικότερα στην Γερμανία. Στις πρώτες ώρες και ημέρες της νέας φάσης της κρίσης, το Βερολίνο, έστω και ανεπισήμως εξακολουθεί να επικαλείται την άκυρη κοινή δήλωση. Με διαρροές δε σε φιλοκυβερνητικά έντυπα διακινείται η θέση, σύμφωνα με την οποία «η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί και αναμένει ότι η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό θα τηρηθεί». Και την ίδια στιγμή ένας από τους υποψήφιους «διαδόχους» της άφαντης Ανγκελα Μέρκελ θεωρεί ότι οι κινήσεις της Άγκυρας είναι μία «κραυγή της Τουρκίας για βοήθεια από την Ευρώπη» και υποστηρίζει ότι η βοήθεια αυτή πρέπει να της δοθεί. Προφανώς και η Τουρκία αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με της συγκέντρωση προσφύγων και μεταναστών, όμως βοήθεια έχει λάβει πλουσιοπάροχα και σήμερα βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Η νέα συζήτηση για την όποια επιπλέον βοήθεια θα πρέπει να γίνει με διαφορετικούς όρους και αυτοί να αποφασιστούν από κοινού στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και όχι βάσει των διαθέσεων του Βερολίνου.

Οι μάσκες πέφτουν και στο εσωτερικό της χώρας μας. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνεται μία εμμονική αντιπολιτευτική διάθεση, με επισημάνσεις εκτός θέματος, επικλήσεις των δικαιωματικών διατάξεων του διεθνούς δικαίου και περιφρόνηση των θεμάτων εθνικής ασφάλειας. Υπό αυτήν την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει πλέον σε ένα πολύ επικίνδυνο πεδίο και θα κριθεί.

Θα κριθεί φυσικά και η κυβέρνηση. Παρά την αρχική της αβελτηρία, οι αποφάσεις που ελήφθησαν από το ΚΥΣΕΑ ήταν αυτονόητες, αναγκαίες αλλά και οι ενδεδειγμένες και επιβεβλημένες εκ των συνθηκών. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγούσε την χώρα σε βέβαιο και απόλυτο αδιέξοδο και θα δυσχέραινε δραματικά κάθε δυνατότητα αφύπνισης της υπνοβατούσας Ευρώπης.

Οι εξελίξεις από εδώ και στο εξής είναι άδηλες. Η πίεση προς την Ελλάδα θα είναι εντεινόμενη και οι αντοχές των δυνάμεων ασφαλείας θα δοκιμαστούν σημαντικά, όπως και η ψυχραιμία του προσωπικού και η επιχειρησιακή του επάρκεια.

Παρά ταύτα, άλλη δυνατότητα δεν υπάρχει.

Η Ελλάδα, έστω και τραυματισμένη έπειτα από την δεκαετή κρίση, οφείλει τώρα σε πείσμα πολλών να γίνει πρωταγωνίστρια στην διαδικασία τερματισμού της προκλητικής υποκρισίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών. Σε αυτήν την διαδικασία όλοι θα κριθούν και θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, ακόμη κι εκείνοι που νομίζουν ότι έχουν την πολυτέλεια να κρύβονται.