Ενα πάρτι που δεν έγινε. Και μια γαμήλια δεξίωση. Και μία παιδική γιορτή. Δύο. Τρεις. Τέσσερις. Ταξίδια που έμειναν στα σχέδια. Συνέδρια και εκδηλώσεις που αναβλήθηκαν. Το μέιλ μας γεμάτο από μηνύματα. «Ζητάμε την κατανόησή μας αλλά λόγω του κορωνοϊού είμαστε υποχρεωμένοι να αναβάλλουμε την ημερίδα…». «Για λόγους δημόσιας υγείας είμαστε υποχρεωμένοι να μεταθέσουμε την τάδε παρουσίαση σε ημερομηνία που θα σας ανακοινωθεί σύντομα». Στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο την κατανόηση αλλά και την αμέριστη συμπαράστασή μας έχουν. Μαζί με έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Οταν προσπαθείς να ξεχειλώσεις το 24ωρο, κάθε αναβολή ευπρόσδεκτη.

Τα θέατρα, την τελευταία εβδομάδα, 40% κάτω. Και οι κινηματογράφοι. Οι διανομείς προβληματίζονται για το πότε θα κυκλοφορήσουν ταινίες στις οποίες πόνταραν μεγάλες εισπράξεις. Τα εστιατόρια μισοάδεια. Το ίδιο και τα μπαρ. Συναυλίες ακυρώνονται, μεγάλοι χώροι διασκέδασης αναστέλλουν – με ή χωρίς προειδοποίηση – τη λειτουργία τους. (Και πολύ καλά κάνουν). Στο μετρό και τα λεωφορεία η κάμψη του αριθμού των επιβατών πολύ μικρότερη. Πώς να μετακινηθεί και ο κοσμάκης;

Ενα ποσοστό γύρω στο 10% φοράνε μάσκες. Με λάθος τρόπο. Και, κατά κανόνα, αυτοί που δεν τις χρειάζονται. (Μαθαίνω για βιοτεχνίες κατασκευής μασκών που στήθηκαν σε δύο μέρες – τρέχα γύρευε). Παρ’ όλα αυτά μου λένε ότι η ζήτηση των ταξί έχει αυξηθεί. Ενώ τα σουπερμάρκετ άδειασαν. Και οι συνδρομές στις πλατφόρμες streaming αυξήθηκαν κατακόρυφα. Οπως επίσης αυξημένη κίνηση έχουν και τα delivery. Μαζευτήκαμε πιο πολύ σε σπίτια, είδαμε φίλους.

Δεν αποκλείω, ύστερα από καιρό, να λέμε αυτό που λέει ο κομμουνιστής ήρωας της Αλκης Ζέη στο διήγημα «Σπανιόλικα παπούτσια». Πόσο ωραία περνούσαν στη χούντα που κρύβονταν, τους κυνηγούσαν αλλά οι φίλοι συναντιόντουσαν πιο συχνά. Εν τω μεταξύ, ο εφτάχρονος ανιψιός μου θέλει να στείλει λουλούδια στον κορωνοϊό για να τον ευχαριστήσει που, εξαιτίας του, έκλεισαν τα σχολεία.

Επικοινωνιακό αποτύπωμα

Εδώ και δέκα, σχεδόν, ημέρες ζούμε και στη χώρα μας στους ρυθμούς του κορωνοϊού. Οφείλω να ομολογήσω με περισσότερη ψυχραιμία απ’ όση θα ταίριαζε στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, προφανώς λόγω της κατάστασης στον Εβρο. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Λίγο περισσότερο, λίγο λιγότερο συμβατό με τον πραγματικό κίνδυνο.

Αναρωτιέμαι αν αυτή η επιδημία ξεσπούσε στη δεκαετία του 1960 θα είχε, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, τα ίδια αποτελέσματα; Προφανώς όχι. Τότε δεν υπήρχε αυτή η έκρηξη μετακίνησης ανθρώπων και προϊόντων. Αρα θα υπήρχαν λιγότερα θύματα; Ή περισσότερα λόγω μη ενημέρωσης; Ποιος ξέρει. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι, στην εποχή μας, κάθε γεγονός είναι συγχρόνως και το επικοινωνιακό του αποτύπωμα.

Headlines