Οι κεντημένες παιδικές αναμνήσεις της Σεσίλ Νταβιντοβισί

Στην καθομιλουμένη της ελληνικής γλώσσας χρησιμοποιείται η έκφραση «αναμνήσεις, χαραγμένες στο μυαλό μας». Για να ειπωθεί το ίδιο, στην αγγλική η έκφραση «memories, woven into our brains (…υφασμένες στο μυαλό μας). Η Σεσίλ Νταβιντοβισί (Cécil Davidovici) κάνει ακριβώς αυτό. Όχι, όμως, στο μυαλό της.

Κεντά «ζωγραφιές» των αναμνήσεών της από τα παιδικά χρόνια της. Το κέντημα είναι γι’ αυτήν μια διαδικασία θύμησης.

View this post on Instagram

Making this commission piece was one of my great pride of 2019. Trying to give life to the sea side was a wonderful challenge 🌊 Cheers to much more exciting projects in 2020 🥂 – From "Portrait de la jeune fille en Feu" directed by Céline Sciamma.

A post shared by CECILE DAVIDOVICI 🧵 (@ceciledavidovici) on Jan 3, 2020 at 8:37am PST

View this post on Instagram

would some of you be interested in prints of my Night Owls series ? 🤔 I've had some requests and I'm thinking of making some 🦉

A post shared by CECILE DAVIDOVICI 🧵 (@ceciledavidovici) on Feb 3, 2020 at 9:09am PST

View this post on Instagram

I am exhausted but happy 🦥 What do you see when you look into the reflection ? #mixedmedia

A post shared by CECILE DAVIDOVICI 🧵 (@ceciledavidovici) on Feb 20, 2020 at 9:26am PST

View this post on Instagram

Thank you @colossal for writing about my work. I am super proud 🦁 (link in my story to read the article) You must know this piece from my <<1988 series by now 📹 and if you don't, I warmly welcome you here 🙂

A post shared by CECILE DAVIDOVICI 🧵 (@ceciledavidovici) on Feb 25, 2020 at 9:12am PST

Η, με έδρα το Παρίσι, καλλιτέχνις αντλεί το περιεχόμενο για τη σειρά έργων της, με την επωνυμία «1988», από βίντεο που τραβούσαν στο σπίτι οι γονείς της όσο εκείνη μεγάλωνε. «Όταν πέθανε η μητέρα μου άρχισα να βλέπω κασέτες VHS από την παιδική μου ηλικία» δήλωσε στο «60 Second Docs».

«Κυρίως, χρησιμοποιώ βαμβάκι και λινό. Βρίσκω ότι βγάζει την ίδια ζεστασιά που νιώθω όταν σκέφτομαι τα παιδικάτα μου» πρόσθεσε η Νταβιντοβισί, η οποία προσφάτως έκανε ατομική έκθεση στην παρισινή γκαλερί «mi*gallerie».

Εξήγησε ότι την τράβηξε η υφαντική μετά τον θάνατο της μητέρας της επειδή ήταν κάτι απτό και της επέτρεπε να «ρίξει άγκυρα, εκείνη τη στιγμή». Πλέον προτιμά άλλο μέσο, αλλά υπογράμμισε πως «οι ιστορίες αθωότητας και οι πλάνες παραμένουν, τώρα με μια χροιά ανεξέλεγκτης νοσταλγίας και με μια επιθυμία να αιχμαλωτίσω αναμνήσεις και ν’ απαθανατίσω στιγμές του παρελθόντος».