Γηρασμένη και φοβική Ευρώπη

Kοινή είναι η πεποίθηση ότι η Ευρώπη δεν θέλει και δεν μπορεί. Είναι μια ήπειρος γηρασμένη, συντηρητική και φοβική, υπερασπίζεται τα μεταπολεμικά κεκτημένα της, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της και μαζί δεν διαθέτει ηγεσία, ούτε όραμα αναγεννητικό.

Μια οραματική, πραγματικά φιλελεύθερη Ευρώπη δεν θα αρνιόταν την ιστορική εξέλιξη και βεβαίως θα πρωταγωνιστούσε στις διεθνείς υποθέσεις, όπως αρμόζει στην Ιστορία της και στη θέση της στον κόσμο.

Θα ενίσχυε το ευρωπαϊκό ενωσιακό και δημοκρατικό ιδεώδες, θα ανεδείκνυε το ευρωπαϊκό κεκτημένο ως πρότυπο ειρηνικής συμβίωσης εθνών, κοινωνιών και προσώπων, θα μπόλιαζε το γηρασμένο σώμα της με δυναμικούς νεανικούς πληθυσμούς από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, θα έδινε ευκαιρίες και δυνατότητες σε παγκόσμια τεχνολογικά και επιστημονικά ρεύματα, θα καθιστούσε ευρωπαϊκό το χαμένο αμερικανικό όνειρο και θα άλλαζε τον ρου της Ιστορίας, στέλνοντας στα αζήτητα της Ιστορίας σκοτεινές και αλλοπρόσαλλες ηγεσίες σαν κι αυτές που σήμερα συγκλονίζουν με τα καμώματά τους τον πλανήτη. Αντί αυτών οι ευρωπαίοι εταίροι μας παζαρεύουν συνεχώς με τον σκοτεινό και διαταραγμένο γείτονά μας, που χρησιμοποιεί μια ανθρωπιστική κρίση διαρκείας για να ικανοποιήσει τα μεγαλοϊδεατικά του σχέδια.

Και αυτό γιατί απλούστατα βολεύονται με το παρκάρισμα εξαθλιωμένων ανθρώπων εκτός των εδαφών τους και επειδή φαντασιώνονται ότι έτσι θα καθυστερήσουν τη νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων. Η αλήθεια είναι ότι Γερμανοί, Γάλλοι και λοιποί αυτογελοιοποιούνται, προδίδοντας βεβαίως τους θεσμικούς εταίρους τους.

Απαιτούν ωστόσο από την Ελλάδα αντίσταση και υπεράσπιση των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων, απαιτούν από εμάς να λερώσουμε τα χέρια μας, να τα βάλουμε με τους εργαλειοποιημένους φτωχοδιάβολους της Ασίας και της Αφρικής, να αποτελέσουμε το ανάχωμα της δικής τους αριστοκρατικής και ελιτίστικης προσέγγισης, που δεν αντέχει Ασιάτες και Αφρικανούς στις πάλλευκες ευρωπαϊκές κοινότητες.

Εκμεταλλεύονται βεβαίως τη δική μας αγωνία και εθνική ανασφάλεια, η οποία είναι πραγματική και πηγάζει από τον απειλητικό γείτονα που νομίζει πως ήλθε η ώρα να ξεπεράσει τον Ατατούρκ και να γίνει αυτός πατέρας των Τούρκων.

Ο Ερντογάν παλεύει τα τελευταία χρόνια για την ύπαρξη τη δική του και του σογιού του, νιώθει ότι απειλείται και επιχειρεί να διαφύγει διά του αναθεωρητισμού και του μεγαλοϊδεατισμού.

Εχει βάλει σκοπό να παραδώσει το 2023, στα 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης, μεγαλύτερη Τουρκία από αυτήν που παρέλαβε και έτσι να ξεφύγει από την κακή μοίρα των κατά καιρούς φιλόδοξων τούρκων ηγετών.

Χάνει τη μάχη της Συρίας, ο Πούτιν δεν τον αντέχει άλλο, οι Αμερικανοί δυσπιστούν, οι δικοί του τον αμφισβητούν και αναζητεί μια νίκη στον Εβρο ή στο Νότιο Αιγαίο. Θα πιέσει όσο μπορεί, θα απειλήσει ακόμα και με θερμό επεισόδιο την Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι ευρωπαίοι εταίροι είναι ασυγχώρητοι τηρώντας επαμφοτερίζουσα στάση.

Για την Ελλάδα το πρόβλημα έχει ξεπεράσει την ανθρωπιστική του πλευρά, έχει μετατραπεί σε ζήτημα εθνικής ασφάλειας και εθνικής επιβίωσης, και γι’ αυτό δεν επιτρέπει άλλη στάση πέρα από αυτήν της άμυνας και της υπεράσπισης των εθνικών συνόρων.