Κορωνοϊκός σουσουδισμός

Σιγά που δεν θα συνέβαινε κι αυτό. Που δεν θα προσαρμόζονταν στην κορωναϊκή πραγματικότητα συμπεριφορές, απωθημένα, ρόλοι και συμπλέγματα. Για παράδειγμα, παρατηρώ ότι το πώς αποκαλεί ο καθένας από τους φίλους, τους γνωστούς αλλά και τους δημοσιολογούντες τον ιό είναι ενδεικτικό της άποψης που έχει για τον εαυτό του και τον κόσμο. Ας πούμε εμείς οι πολλοί και οι άχρωμοι, οι συνηθισμένοι άνθρωποι κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες, τον λέμε κορωνοϊό (άντε κι ένας φίλος που το λέει «κορώνι»). Το κραουνακικό κορωνοβάριους (όπως «Στραντιβάριους» να υποθέσω;) έχει περισσότερα κορεσμένα λιπαρά, ένα είδος συνδικαλιστικής βαρβατίλας. Το φαντάζεσαι δηλαδή να εκφέρεται από χείλη στεφανωμένα από μουστάκι με υπολείμματα τυρόπιτας κουρού επάνω. Και με ελαφρό τσέβδισμα – οι συνειρμοί δικοί σας.

Και ύστερα, είναι εκείνο το COVID-19. Που σου το πετάει ο άλλος στα μούτρα και είναι σαν να σου λέει ότι αν δεν ήταν εδώ, θα ήταν κάπου αλλού πολύ καλύτερα. Και οπωσδήποτε πολύ μακρύτερα ώστε να μη βλέπει τους «Μπύθουλες» να συνωστίζονται στα σουπερμάρκετ. Κυρίως για μακαρόνια Νο 10 και εβαπορέ. Ισως επειδή παραπέμπουν σε παστίτσιο που, ως φαγητό, προκαλεί σοβαρό ρήγμα στην κοσμοεικόνα του.

Ντρίγκι ντρίγκι,
μάνα μου

Η πλειοψηφία των «COVID-19» ένιωσε επίσης να απειλείται αισθητικά από τον ήχο του μηνύματος της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας που έφθασε προχθές στα κινητά πολλών από εμάς (και το οποίο, να θυμίσω, πρόκειται για σήμα συναγερμού, αυτό που έδιναν παλαιότερα οι σειρήνες, ο τελάλης του χωριού και οι δυνατές τυμπανοκρουσίες). Το βρήκαν πολύ σκιαχτικό, πολύ συρριστικό, εντελώς μπρουτάλ, καθόλου μελωδικό. Διότι κανονικά οι συναγερμοί θα πρέπει να έχουν ένα μουσικό χαλί καθησυχαστικό, φιλικό στον χρήστη, ίσως και λίγο νοσταλγικό. Ενα «Ντρίγκι ντρίγκι, μάνα μου», έναν Μποτσέλι από τη διαφήμιση του καφέ, κάτι πιο chill out, μέχρι «Bella Ciao» το φτάνω, παραπέρα δεν το διαπραγματεύομαι.

Κάποτε στην Κουμουνδούρου

Αμήχανοι οι «εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά» φίλοι μου μηρυκάζουν ακόμη την προχθεσινή δήλωση του Αλέξη Τσίπρα που καλεί σε εθνική ομοψυχία τον ελληνικό λαό και κατακεραυνώνει τη θρασύτητα του Ερτογάν. Ε, δεν καταπίνεται αυτό αμάσητο. Μέχρι πρότινος τα προσκείμενα στην αντιπολίτευση Μέσα υιοθετούσαν απόψεις που έμοιαζαν σαν ουρά της τουρκικής ρητορικής, ενώ βουλευτής του – και μάλιστα με τον όρκο του Ιπποκράτη στο παλμαρέ του – σφράγιζε τους νοσούντες από κορωνοϊό με ταξικό πρόσημο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει, για λόγους επικοινωνιακούς, να έχει αλλάξει τη γνώμη του για τις μολότοφ. Πλέον εξαρτάται από ποια πλευρά της κοινής γνώμης βρίσκεσαι. Ή της εξουσίας.

Πέφτει η νύχτα
στο Παλέρμο

Το μπουμπούνισε, με τον τρόπο του, προχθές και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, αλλά φαίνεται ότι κάποιο παιχνίδι παίζεται στην Κουμουνδούρου. Από τα συνηθισμένα, τα κομματικά, ιδιαίτερα δημοφιλή όταν παρέρχεται η εξουσία.

Τώρα επιτραπέζιο όπως το Taboo είναι; Παιχνίδι του δρόμου, που ταιριάζει και με το Αιγάλεω, όπως εκείνο το «τζιζ!» με τις σφαλιάρες;  Ή κολωνακιώτικο, συναναστροφών όπως το «Παλέρμο» με τους «δολοφόνους» και τους σπιούνους;